รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 786

"ฉันไม่ขี่"

"ฉันจะให้เธอขี่ม้าของพี่เจียนเป็นยังไง"

เยี่ยวานวานตกตะลึง แต่ยังคงส่ายหัว "ฉันขี่ไม่เป็นจริงๆ"

เฉียวเสวี่ยเม่ยจู่ๆ ก็ตบมือ บอดี้การ์ดของเธอปรากฏตัวขึ้น และทันใดนั้นชายคนหนึ่งก็อุ้มเยี่ยวานวานขึ้นมา

“พาเธอขึ้นม้า” เฉียวเสวี่ยเม่ยชี้ไปที่ม้าตัวสูงใหญ่

เยี่ยวานวานกรีดร้อง "ปล่อยฉัน ปล่อยฉันไป"

แต่ที่นี่ไม่มีใครช่วยเธอได้ เพราะสนามม้าปิดกะทันหันในวันนี้ ดูเหมือนว่ามีคนจงใจไล่ทุกคนออกไป เปิดโอกาสให้เธอจัดการเยี่ยวานวานได้พอดี

เยี่ยวานวานนั่งบนหลังม้าหวาดกลัว เธอจับบังเหียนข้างตัวโดยสัญชาตญาณ แต่ในวินาทีต่อมา ม้าถูกตบก้นก็ห้อตะบึงออกไป เยี่ยวานวานตกใจจนหน้าซีดเผือด ได้แต่หมอบบนหลังม้าและกอดคอม้าไว้แน่น

ม้าตัวนี้ควบทะยานไปข้างหน้า ตลอดทางมีเพียงเสียงกรีดร้องของเยี่ยวานวาน ขณะเดียวกัน ไม่มีใครรู้ว่ามีคนมาขี่ม้าในสนามม้าแห่งนี้ตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว คนคนนี้คือเจียนจือเพ่ยนั่นเอง เมื่อคืนเขาก็นอนไม่หลับทั้งคืนเช่นกัน ในหัวเต็มไปด้วยหญิงสาวที่พบกันในสวนดอกไม้

ยังมีจดหมายฉบับนั้นที่เธอให้เขา เขาอ่านมันทั้งคืนก็ยังจำไม่ได้ว่าเขาเขียนถึงเธอเมื่อไหร่

เพียงแต่เวลานี้เจียนจือเพ่ยขี่ม้าในสนามหญ้าห่างออกไปสามกิโลเมตร บริเวณนี้เป็นสมบัติของตระกูล และเป็นสถานที่เหมาะกับการผ่อนคลายจิตใจบนหลังม้า ตอนนี้เจียนจือเพ่ย ชอบที่จะอยู่ห่างจากผู้คน และชอบอยู่คนเดียวเงียบๆ

อย่างไรก็ตาม ผ่านไปสิบกว่านาที เจียนจือเพ่ยก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังมาจากป่าด้านโน้น อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจครู่หนึ่ง วันนี้สนามม้าปิดและเขาไม่อนุญาตให้คนอื่นเข้ามาขี่ม้า ทำไมยังมีคนเข้ามาที่นี่ได้

เมื่อเสียงกรีดร้องของผู้หญิงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก็เจือปนเสียงสะอื้นไห้และอับจนหนทาง

เจียนจือเพ่ยเห็นม้าวิ่งออกมาจากป่า และบนหลังม้ามีหญิงสาวคนหนึ่งหมอบอยู่พลางกอดคอม้าแน่น ทำให้ม้ายิ่งตื่นตระหนกวิ่งกระเจิดกระเจิง ราวกับว่ามันอยากจะสลัดหญิงสาวบนหลังของมันทิ้ง

สายตาเฉียบคมของเจียนจือเพ่ยพบว่า ผู้หญิงคนนั้นก็คือผู้หญิงที่พบกันเมื่อคืนนี้

เขาคุ้นเคยกับม้าที่นี่ จึงผิวปากเรียก ม้าที่ตื่นตระหนกตัวนั้นก็หยุดควบตะบึง ร้องฮี้ทีหนึ่งก็วิ่งเลี้ยวมาทางเจียนจือเพ่ย