รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 8

ทว่า ในเวลานี้ ซ่งซานนั้นเต็มไปด้วยความหวาดระแวง จู่ๆ ถังจือซย่าก็กลับมา หากความจริงของเหตุการณ์ในคืนนั้นถูกเปิดเผย ในชั่วพริบตาเดียว เธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย และจะต้องกลับสู่วังวนชีวิตแบบเดิมๆ

ไม่ เธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด

หลังมื้ออาหารค่ำ สีจิ่วเฉินส่งเธอกลับบ้านด้วยตัวเอง เมื่อลงจากรถ ซ่งซานอดไม่ได้ที่จะออดอ้อนเชื้อเชิญเขา “จิ่วเฉิน เข้าไปนั่งดื่มชาสักถ้วยไหมคะ"

“ไม่ดีกว่า ผมยังมีธุระต่ออีก”

“แต่ฉันอยู่คนเดียวมันน่ากลัวค่ะ ฉันอยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อน” ซ่งซานรีบใช้มารยาเสแสร้งทำทีเป็นหวาดกลัว

“ผมให้ป้าหลินมาอยู่เป็นเพื่อนคุณก็แล้วกัน” เมื่อพูดจบ สีจิ่วเฉินก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

“ไม่ต้อง ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันแค่อยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนค่ะ”

“ผมยังมีงานต้องจัดการ ไว้คราวหน้านะครับ!” สีจิ่วเฉินจ้องมองเธออย่างอ่อนโยน “คุณพักผ่อนเถอะ ราตรีสวัสดิ์”

ซ่งซานแอบรู้สึกผิดหวังอยู่ในใจ แต่ด้วยความสุภาพของสีจิ่วเฉินทำให้เธอเองก็ไม่อยากงอแงมากนัก จึงได้แต่พยักหน้าอย่างน้อยใจ “งั้นก็ได้ค่ะ!”

ซ่งซานมองตามรถยนต์ของสีจิ่วเฉินที่แล่นจากไป เธอกัดริมฝีปากแดง ร่างกายอ่อนยวบไปหลายส่วน เธอปรารถนาความรักและทะนุถนอมภายใต้อ้อมกอดของเขา

อีกหน่อย อีกหน่อยจะต้องคว้าเขามาให้ได้

เธอจะต้องเป็นคนที่ผู้หญิงทั้งประเทศอิจฉา

และเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่สวยงาม

วันนี้ถังจือซย่าต้องออกไปตรวจร้านค้ากับหลี่เหมย เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว บ่ายสีโมงครึ่งเธอก็ได้เลิกงานแล้ว

เธอจะพาลูกชายไปพบพ่อของเธอ

บ้านตระกูลถัง

เนื่องจากถังจวิ้นได้แจ้งเอาไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว หลี่เจี๋ยจึงให้แม่บ้านจัดเตรียมอาหารเย็น แต่กลับไม่มีของที่ถังจือซย่าชอบกินเลย เธอเตรียมไว้แต่อาหารที่ลูกสาวเธอชอบกินเท่านั้น

“คุณนายคะ คุณท่านบอกว่าคุณหนูใหญ่ชอบกินกุ้ง ฉันซื้อมาแล้วค่ะ ไม่ต้องทำหรือคะ” แม่บ้านเอ่ยถาม

“ทำสิ เอาให้เผ็ดที่สุด เผ็ดจนแสบไปถึงกีบของมันเลย” หลี่เจี๋ยพูดด้วยความโมโห

แม่บ้านรีบทำตามคำสั่งทันที หลี่เจี๋ยนั้นโกรธจนรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว หลายปีมานี้ ถังจวิ้นประสบความสำเร็จขึ้นมาก บริษัทของเขาติดตลาด ทำให้ครอบครัวมีทรัพย์สินเพิ่มขึ้นเกือบจะเกินร้อยล้านแล้ว ถังจือซย่ากลับมาตอนนี้ ก็เพื่อต้องการทำให้สามีของเธอดีใจ แล้วอีกหน่อยก็จะมาขอแบ่งสมบัติหรอกหรือ

ตราบใดที่เธอยังอยู่ อย่าได้คิดได้ฝันเลย

“แม่ ถังจือซย่าจะกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านหรือคะ” ถังชิงชิงเดินเข้ามาและถามอย่างฉุนเฉียว

หลี่เจี๋ยหยักหน้า “พ่อแกจะให้มันมากินข้าวให้ได้ แม่ก็พูดอะไรไม่ได้”

“ห้าปีแล้ว ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงบ้าง” ถังชิงชิงเบะปากพูด

“จะเป็นยังไงได้ล่ะ ตอนนั้นมันอายุแค่สิบเก้า เรียนมหา’ลัยก็ไม่จบ ดูแล้วน่าจะไปไม่รอดก็เลยคิดจะกลับมาแย่งสมบัติน่ะสิ” หลี่เจี๋ยบ่นพึมพำ

“แม่ อย่ายอมให้มันเอาไปได้นะคะ สมบัติของพ่อเป็นของหนูทั้งหมด” ถังชิงชิงพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะ

“แน่นอนอยู่แล้ว สลึงเดียวมันก็จะไม่ได้” หลี่เจี๋ยตั้งใจแน่วแน่

“หนูจะขึ้นไปเติมหน้าหน่อย แล้วเปลี่ยนกระโปรงตัวใหม่ด้วย” ถังชิงชิงพูดจบก็เดินขึ้นชั้นบนไป เธออยากจะให้ถังจือซย่าได้เห็นว่า ใครกันแน่ที่เป็นลูกรักในบ้านตระกูลถังตอนนี้

บนรถแท็กซี่ที่กำลังมุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลถัง ถังจือซย่ากำลังสอนลูกชายถึงสิ่งที่เขาควรทำสำหรับเย็นนี้ เด็กน้อยฉลาดรู้ความ เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง

ถังจือซย่ากอดและหอมลูกชายของเธอฟอดหนึ่ง “หนูเป็นเด็กดีของแม่จริงๆ”

ใจหนึ่งก็สงสาร! หากเป็นเด็กคนอื่น เด็กคนไหนบ้างที่ไม่ใช่แก้วตาดวงใจของครอบครัว แต่ลูกชายของเธอกลับไม่ได้รับการต้อนรับจากครอบครัวของพ่อ

ถังจวิ้นเองก็กลับจากบริษัทก่อนเวลา เขายืนอยู่ที่หน้าประตูตั้งตารอคอยการกลับบ้านของลูกสาวที่หายไปถึงห้าปี

ในที่สุด รถแท็กซี่คันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอด เขารีบเดินออกไปต้อนรับ