รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 9

ถังจวิ้นเองก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอไม่ดีนัก เขาถลึงตาใส่หลี่เจี๋ย “จือซย่าเพิ่งกลับมาถึงบ้าน คุณอย่าพูดอะไรที่มันไม่น่าฟังสิ คุยกันดีๆ ดีกว่า”

“แม่คะ เด็กคนนี้เป็นลูกใครกันคะ” ถังชิงชิงที่กำลังเดินลงมาจากบันได เมื่อเห็นพ่อกำลังอุ้มเด็กน้อยคนนี้ ก็อดจะสงสัยไม่ได้

“ลูกใครอะไรกันจ๊ะ นี่เป็นลูกของพี่สาวของหนูที่คลอดตอนอยู่ต่างประเทศน่ะ” น้ำเสียงของหลี่เจี๋ยไม่ค่อยน่าฟังสักเท่าไร

ถังชิงชิงเบิกตากว้าง “อะไรนะ?” เธอเดินตรงมาหาถังจือซย่า “เธอมีลูกแต่ไม่บอกใครเลย ทำเรื่องน่าอับอายไว้หรือไง”

“ชิงชิง ทำไมลูกถึงพูดจาแบบนี้ล่ะ เฉินเฉินเป็นคนในครอบครัวเรานะ ห้ามพูดแบบนี้อีก” ถังจวิ้นพูดด้วยความไม่พอใจ

เหตุการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของหลี่เจี๋ย เธอเกลียดถังจือซย่าเข้าไส้ที่พาหลานชายกลับมาบ้าน แล้วอ้อนสามีของเธอให้เปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ แม้กระทั่งท่าทีที่มีต่อลูกสาวก็ยังเปลี่ยนไปด้วย

“พ่อ หนู...หนูก็เป็นห่วงไงล่ะ!” ถังชิงชิงโต้กลับอย่างน้อยใจ

“มา ตาจะพาไปเดินเล่นในสวน” ถังจวิ้นอยากจะทำความคุ้นเคยกับหลานชายของเขา

เมื่อถังจวิ้นพาเด็กน้อยออกไปเดินเล่น ถังชิงชิงปรี่เข้ามาเยาะเย้ย “เธอเป็นเมียน้อยเขาเหรอ เด็กคนนี้เป็นลูกนอกสมรสล่ะสิ!”

ดวงตาของถังจือซย่าเต็มไปด้วยความเกลียดชัง สิ่งที่ถังชิงชิงและซ่งซานทำกับเธอในตอนนั้น เธอไม่มีวันลืมและจะไม่มีวันให้อภัย

“เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับพวกคุณ” ถังจือซย่าตอบกลับอย่างเย็นชา

ไม่เจอกันห้าปี ออร่าของเธอยิ่งเด่นชัดขึ้น นอกจากนี้ ถังชิงชิงยังรู้สึกว่าเธอสวยขึ้นอีกด้วย

นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกริษยา ตั้งแต่เล็กจนโต ความงามของถังจือซย่านั้นนำหน้าเธอมาโดยตลอด ก่อนหน้านี้เธอคิดว่า เมื่อถังจือซย่าถูกไล่ออกจากบ้านไป เธอจะต้องตกระกำลำบาก แต่คาดไม่ถึงเลยว่า เมื่อได้พบกันอีก เธอกลับมีบุคลิกที่โดดเด่น สง่างาม และเยือกเย็น ผิวของเธอขาวราวกับหิมะ รูปร่างวิจิตรงดงามสมบูรณ์แบบ

นี่ใช่ผู้หญิงที่มีลูกแล้ว จริงหรือ

“ถังจือซย่า ฉันไม่สนว่าเธอจะกลับมาบ้านเพื่อจุดประสงค์อะไร ฉันจะขอเตือนเธอเอาไว้ อย่าได้คิดมีแผนการอะไรทั้งสิ้น เธอไม่มีส่วนอะไรในบ้านหลังนี้” หลี่เจี๋ยถือโอกาสข่มขู่เธอ

ถังจือซย่ายิ้มเยาะ “ทำไมจะไม่เกี่ยวกับฉันล่ะ ตอนที่พ่อก่อตั้งบริษัท ตากับยายของฉันยังช่วยลงทุนด้วยนะ! พวกคุณนี่สิที่คิดจะชุบมือเปิบ ยังจะมีหน้ามาพูดอีกหรือคะ”

“แก…”

“ถังจือซย่า อย่าทำมาเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว ห้าปีก่อนฉันทำให้แกถูกเฉดหัวออกจากบ้านไปได้ ตอนนี้ฉันก็ยังทำได้” ถังชิงชิงรีบขู่เธอทันที

“บ้านหลังนี้ ฉันสนใจแค่พ่อฉันเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับพวกคุณเลย อีกหน่อยบริษัทของพ่อจะแบ่งยังไง มันก็เรื่องของพ่อ พวกคุณจะเดือดร้อนอะไร” ถังจือซย่าตอบโต้อย่างเฉยชา เธอรู้สึกขบขัน

“แกอย่าคิดว่าคลอดลูกชายแล้วพากลับมาบ้าน ก็จะได้รับส่วนแบ่งมากขึ้น บอกไว้เลยนะ ไม่มีทาง” หลี่เจี๋ยขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“พ่อของฉันยังอยู่ดีอยู่เลย พวกคุณนี่คำก็แบ่งสมบัติ สองคำก็แบ่งสมบัติ ไม่อยากให้พ่อฉันอายุยืนงั้นสิ ถ้าอย่างนั้น ฉันคงต้องให้พ่อดูแลสุขภาพให้ดี จะได้ไม่ถูกพวกคุณสองแม่ลูกเอาแต่นั่งจ้องสมบัติของพ่อ” ถังจือซย่าน้ำเสียงเย็นชา เธอมองออกว่าแม่ลูกคู่นี้ละโมบในทรัพย์สินของพ่อมากกว่ารักและห่วงใยพ่ออย่างแท้จริง

“แก...” หลี่เจี๋ยถูกตอกกลับจนพูดไม่ออก เธอรีบรักษาหน้าเอ่ยขึ้นว่า “เขาเป็นสามีของฉัน ฉันอยากให้เขามีอายุยืนเป็นร้อยปีอยู่แล้ว”

ถังชิงชิงรีบพูดขึ้นเพื่อช่วยเสริมแม่ของเธอ “ถังจือซย่า เพ้อเจ้ออะไร! แม่รักพ่อที่สุดแล้ว”

ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมานั่งเล่นบนโซฟา เธอไม่สนใจสองแม่ลูกคู่นี้อีก

แม่บ้านเตรียมอาหารค่ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถังจวิ้นยังให้เธอทำอาหารที่รสชาติไม่เผ็ดเพิ่มให้หลานชายด้วย

หลี่เจี๋ยและถังชิงชิงโกรธแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว สายตาของถังจวิ้นที่แสดงถึงความเอ็นดูถังอวี่เฉินนั้นชัดเจนมาก ดูท่าทางแล้ว ถังจือซย่าจะใช้ลูกชายของเธอดึงความรักของพ่อกลับมาได้อีกครั้งแล้ว

“พ่อคะ ไม่ต้องซื้อแล้ว อย่าตามใจมากเดี๋ยวจะเสียเด็กค่ะ” ถังจือซย่ารีบห้ามพ่อ

“โอเคๆ ซื้ออันนี้ก็พอแล้ว อีกสองวันค่อยมาซื้อใหม่” ถังจวิ้นยังรู้สึกว่าการแสดงน้ำใจของเขายังไม่เพียงพอ

“คุณตา ไม่ต้องซื้อให้ผมแล้วฮะ แค่นี้ก็พอแล้ว” เด็กน้อยพูดอย่างรู้ความ

ถังจวิ้นลูบศีรษะน้อยๆ ของเขาอย่างสุขใจ ยิ่งมองเขาก็ยิ่งหลง

ถังจวิ้นส่งลูกสาวกลับคอนโดที่พัก เมื่อเขาเห็นว่าเธอเช่าอาศัยอยู่ ในใจจึงเกิดความคิดขึ้น ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา บริษัทของเขาประสบความสำเร็จและสามารถทำเงินได้มากมาย เวลานี้ เขาควรชดเชยให้ลูกสาวคนโตของเขา

เมื่อส่งพ่อกลับไปแล้ว ถังจือซย่ากอดลูกชาย “เฉินเฉิน คุณตารักหนูมากเลยนะ”

“ผมก็รักคุณตาฮะ” ถังอวี่เฉินพูดอย่างมีความสุข ขณะเดียวกัน เด็กน้อยทำแก้มตุ่ยพร้อมกับถามขึ้น “หม่ามี๊ บอกผมได้ไหมฮะว่าพ่อของผมอยู่ที่ไหน”

ถังจือซย่าตกใจ ในที่สุดลูกชายก็ถามคำถามนี้ เธอมองลูกชายของเธออย่างจริงจัง “เฉินเฉิน แม่ไม่รู้ว่าพ่ออยู่ที่ไหน บางทีทั้งชีวิตนี้เขาอาจจะไม่ปรากฏตัวเลยก็ได้ ยังไงก็ตาม หม่ามี๊จะอยู่กับหนูและรักหนูเสมอ”

เด็กน้อยพยักหน้า หยิบตัวต่อเลโก้ชูขึ้นพร้อมพูดว่า “งั้นผมไปเล่นแล้วนะ”

“จ้ะ” ถังจือซย่าพยักหน้า เธอจ้องมองดูลูกชายที่นั่งอยู่บนโซฟากำลังแกะกล่องเลโก้ มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในสมองของเธอ

อันที่จริงแล้ว การหาพ่อของลูกให้เจอนั้นไม่ใช่เรื่องยาก เธอแค่ถามถังชิงชิงและซ่งซานให้รู้ว่าผู้ชายในคืนนั้นเป็นใครก็ได้แล้ว แต่พวกเธอเคยบอกว่าผู้ชายในคืนนั้นเป็นหนุ่มโสเภณี ซึ่งเธอจะไม่ยอมให้ลูกชายของเธอรู้ว่าพ่อของเขามีอาชีพแบบนั้น

ช่างมันเถอะ ชีวิตนี้มีแค่เธอที่รักลูกชายก็เพียงพอแล้ว ตอนนี้ยังมีพ่อของเธอที่เอ็นดูเขา เธอก็ยิ่งสุขใจ