รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 10

ถังชิงชิงกำลังหงุดหงิดอยู่ที่บ้าน คนที่สามารถร่วมมือกับเธอจัดการกับถังจือซย่าได้ก็คือซ่งซาน เธอจึงรีบนัดซ่งซานออกมาทันที

ที่ร้านกาแฟ

ซ่งซานมาถึงแล้ว เธอสวมเสื้อผ้าธรรมดาเรียบๆ และนั่งตรงข้ามกับถังชิงชิงเหมือนเช่นเคย

“เธอบอกว่าเธอไปท่องเที่ยวมา ไปไหนมาล่ะ” ถังชิงชิงถามด้วยความสงสัย

“เอ่อ...เที่ยวระยะสั้นสองวันเอง พักผ่อนน่ะ” ซ่งซานพูดอย่างตื่นตระหนก อย่าให้ถังชิงชิงได้รู้เชียวว่าเธอใช้ชีวิตอย่างหรูหราในช่วงระยะที่ผ่านมา

“ร้านของเธอไม่เปิดแล้วหรือ”

“ไม่เปิดแล้ว ธุรกิจไม่ดี ฉันตัดสินใจจะหยุดพัก” ในสายตาของซ่งซานกลับไม่มีความวิตกกังวลให้เห็น

ถังชิงชิงพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย “เธอรู้ไหม วันนี้ถังจือซย่าเกือบจะทำให้ฉันกับแม่อกแตกตายแล้ว มันกลับมาคนเดียวไม่เท่าไหร่ ยังพาลูกนอกคอกกลับมาด้วยอีกคน”

ซ่งซานเกือบสำลักด้วยความตกใจ เธอคว้ามือของถังชิงชิงอย่างประหม่า แล้วรีบร้อนเอ่ยถามขึ้น “เธอว่าอะไรนะ มันมีลูก?”

ถังชิงชิงตกใจและอึ้งกับปฏิกิริยาของซ่งซานอยู่สักพัก แล้วจึงรีบพูดปลอบใจ “ก็แค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น เธอกลัวว่านังนั่นจะพาผู้ชายกลับมาจัดการกับเราหรือ อย่ากังวลไปเลย!”

“เด็กคนนั้นหน้าตายังไงหรือ อายุเท่าไร” ซ่งซานอ่อนไหวเป็นพิเศษ ในเวลานี้ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับถังจือซย่า เธอไม่อาจประมาทได้

เด็กคนนั้นคงจะไม่ใช่ลูกของสีจิ่วเฉินล่ะมั้ง!

“ได้ยินพ่อบอกว่าสามขวบครึ่งแล้วนะ เป็นเด็กที่เกิดกับคนที่ยัยนั่นคบที่ต่างประเทศน่ะ” ถังชิงชิงพูดอย่างเกลียดชัง

เมื่อซ่งซานได้ยินว่าสามขวบครึ่ง คำนวณจากเวลาแล้ว ไม่ใช่ลูกของสีจิ่วเฉินแน่นอน เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกทันที

เธอคิด เพียงแค่มีอะไรกับสีจิ่วเฉินแค่คืนเดียวเท่านั้น คงไม่ท้องง่ายขนาดนั้นหรอก

“แล้วตอนนี้มันเป็นยังไงบ้างล่ะ ทำงานที่ไหน” ซ่งซานอดไม่ได้ที่จะถามทุกเรื่องจากถังชิงชิง

“ตอนนี้มันเป็นนักออกแบบเครื่องประดับอยู่ที่หอรุ่ยเป่า แต่ก็แค่นักออกแบบกระจอกๆ เท่านั้นแหละ จะได้ดีสักแค่ไหนกันเชียว?” ใบหน้าของถังชิงชิงเผยให้เห็นถึงความรังเกียจ

สายตาของซ่งซานก็แสดงความดูถูกเช่นเดียวกัน “ก็ใช่นะที่แต่ก่อนนังนั่นมีพรสวรรค์ในเรื่องวาดภาพ แต่ก็เรียนไม่จบมหาลัยด้วยซ้ำ จะเป็นนักออกแบบอะไรได้”

“ก็ใช่ไหมล่ะ รู้แค่งูๆ ปลาๆ ก็มาหลอกพ่อฉัน แถมยังทำให้พ่อฉันอารมณ์ดีขนาดนั้น ยังมีไอ้เด็กเวรนั่นอีก อายุน้อยๆ ก็รู้จักเอาใจพ่อฉันแล้ว ฮึ” ถังชิงชิงโกรธจนไม่ห่วงภาพลักษณ์แล้ว เธอเลียนแบบพฤติกรรมปากร้ายมาจากแม่ของเธอ

ซ่งซานกลับคิดมากกว่านั้น เธอรีบพูดปลอบใจ “ชิงชิง เกลียดมันขนาดนี้ ไล่มันกลับไปอยู่ต่างประเทศเลยสิ! จะได้ไม่เกะกะสายตา”

“ใช่! ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน รอให้ฉันมีโอกาสก่อนเถอะ ฉันจะต้องไล่มันออกไปแน่นอน” ถังชิงชิงพูดพลางกำหมัดแน่น

ประจวบเหมาะกับความต้องการของซ่งซานพอดี ดีที่สุดอย่าให้ถังจือซย่าได้โผล่ออกมาอีกเลย เช่นนี้ เธอจึงจะเสพสุขไปกับทุกอย่างที่ควรจะเป็นของเธอได้อย่างวางใจ

ให้สีจิ่วเฉินรับผิดชอบตัวเธอตลอดไป

“ซานซาน สร้อยที่คอเธอนี่แบรนด์ไหนหรือ สวยจังเลย!” จู่ๆ ถังชิงชิงสะดุดตาเข้ากับสร้อยบนคอของเธอ

ซ่งซานเอามือขึ้นมาบังไว้และยิ้ม “ฉันซื้อของก๊อปมาจากตลาดมือสองน่ะ”

ถังชิงชิงก็พอรู้ว่าเธอไม่ได้มีเงินมากมายอะไร บ้านของเธอไม่ได้ร่ำรวย คงจะซื้อของแท้ไม่ไหว

แต่จริงๆ แล้ว สร้อยบนคอของซ่งซานเป็นสร้อยคอของแท้มูลค่าสองล้านภายใต้แบรนด์ QR เธอไม่รู้เลยว่าผู้ออกแบบสร้อยเส้นนี้คือใคร

ฟังคำบ่นของถังชิงชิงมาอย่างต่อเนื่อง ซ่งซานเหลือบมองนาฬิกาอยู่บ่อยครั้ง เพราะเธอนัดเสริมความงามไว้ตอนช่วงบ่าย เพื่อจะครอบครองหัวใจของสีจิ่วเฉิน เธอพยายามอย่างหนักเพื่อให้สวยขึ้น กระทั่งมีความคิดที่จะทำศัลยกรรม

เพราะเธอรู้ว่าเธอเป็นคนธรรมดา ไม่เช่นนั้น ตั้งแต่เล็กจนโต เธอคงจะไม่ได้เป็นแค่ตัวประกอบที่เสริมให้ถังจือซย่าดูเด่นขึ้นหรอก

ไม่รู้เพราะเหตุใดที่ทำให้ถังจือซย่าพอจะเดาออกว่าสีจิ่วเฉินจะทำอะไร ตอนนี้บริษัทอยู่ในมือของเขา ด้วยอำนาจและกำลังทรัพย์ เขาสามารถยื่นมือเข้ามาแทรกแซงการประกวดได้ทุกรูปแบบ

หรือว่าผู้ชายคนนี้ต้องการเอารางวัลหนึ่งล้านนี่ให้เธอ? ไม่ได้ สิ่งที่การแข่งขันประเภทนี้เรียกร้องที่สุดก็คือความยุติธรรม

เธอไม่ต้องการตำแหน่งชนะเลิศโดยมีผู้ชายคนนี้เล่นตุกติกให้

ถังจือซย่ากลับไปห้องทำงานของเธอด้วยอารมณ์ที่ว้าวุ่น หลี่เสี่ยวซินยกกาแฟมาให้เธอแก้วหนึ่ง พร้อมทั้งบอกเธอว่า “พี่จือซย่า มีแขกมารอพบค่ะ”

“ใครหรือ”

“เธออยู่ในห้องรับรอง ฉันจะเชิญเธอเข้ามาเดี๋ยวนี้ค่ะ” หลี่เสี่ยวซินกล่าว

“โอเค” ถังจือซย่าเองก็ไม่รู้ว่าแขกเป็นใคร เดี๋ยวเธอก็รู้

ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วประตูก็เปิดออก ร่างของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาข้างๆ หลี่เสี่ยวซิน แม้จะผ่านไปห้าปีแล้ว แต่ในฉับพลันนั้น ความเกลียดชังเอ่อล้นในดวงตาของถังจือซย่าทันที

เมื่อหลี่เสี่ยวซินปิดประตูเดินจากไปแล้ว ถังจือซย่าจึงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “เธอยังมีหน้ามาหาฉันอีกหรือ”

ซ่งซานยกมุมปากยิ้ม “ฉันได้ยินจากถังชิงชิงว่าเธอทำงานที่นี่ ฉันอยู่แถวนี้พอดี เลยแวะมาเยี่ยมเธอ”

“เห็นหน้าเธอแล้วฉันอยากจะอาเจียน” ถังจือซย่ากัดฟันอดทนที่จะไม่ตบเธอสักฉาด

“จะอาเจียน? ทำไมหรือ เธอไม่พอใจคาวบอยหนุ่มในคืนนั้นหรอกหรือ ฉันอุตส่าห์เลือกคนหล่อๆ ให้เธอเลยนะ” ซ่งซานยิ้มเยาะ “เธอคงจะไม่ลืมหน้าตาของพ่อคาวบอยหนุ่มคนนั้นหรอกนะ!”

“หุบปาก” ถังจือซย่าตัวสั่นด้วยความโกรธ

ซ่งซานยังคงหยั่งเชิงต่อไป “ถ้าผู้ชายคนนั้นมายืนตรงหน้าเธอ เธอจะจำเขาได้หรือเปล่าน้อออ”