รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 11

“ออกไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ!” ถังจือซย่าตะคอกอย่างเย็นชาและชี้ไปที่ประตู

“ทำไมหรือ หนุ่มคนนั้นฟิตไม่พอหรือ ไม่พอใจการบริการของเขาหรือ ถังจือซย่า เธอควรจะพูดกับฉันดีๆ หน่อย ไม่อย่างนั้น ฉันจะแฉเรื่องนี้ให้รู้ไปทั่วบริษัทเธอเลย ดูสิว่าเธอจะอยู่บริษัทนี้ต่อไปยังไง”

ถังจือซย่าต่อสายภายใน และพูดกับหลี่เสี่ยวซินว่า “เข้ามาที”

เมื่อหลี่เสี่ยวซินเข้ามาในห้องแล้ว ถังจือซย่าจึงชี้ไปที่ซ่งซานที่นั่งอยู่บนโซฟา แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอไม่ใช่แขกของฉัน เชิญเธอออกไปด้วย”

“ใครบอกล่ะว่าฉันไม่ใช่ ฉันมาหาเธอเพื่อให้เธอออกแบบเครื่องประดับให้เชียวนะ ฉันจะให้เธอเป็นคนออกแบบ” เธอกอดอกเชิดหน้าขึ้น

และในเวลาเดียวกันนี้เอง บนคอของเธอเผยให้เห็นสร้อยคอที่เธอสวมมาในวันนี้ ดวงตาของจือซย่าหรี่ลงในฉับพลัน

ซ่งซานสวมเครื่องประดับที่เธอออกแบบ? นี่เป็นงานโอต์ กูตูร์นะ หรือว่าจะเป็นงานก๊อประดับไฮเอนด์?

“รีบฉวยจังหวะที่ฉันยังควบคุมอารมณ์ได้อยู่ ออกไปซะ” ถังจือซย่าลุกยืนขึ้น และพูดอย่างไม่เกรงใจ

ใบหน้าของซ่งซานมืดทะมึน เธอกัดฟันและเปิดประตู “ฉันไปร้องเรียนกับผู้จัดการของเธอเดี๋ยวนี้แหละ ให้เธอถูกไล่ออกไปจากที่นี่”

หลี่เสี่ยวซินตกใจ ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นลูกค้า ไม่นึกเลยว่าจะตั้งใจมาหาเรื่องถังจือซย่า

เมื่อซ่งซานเดินออกไป หลี่เสี่ยวซินตื่นตระหนก “พี่จือซย่า รีบไปหยุดผู้หญิงคนนั้นก่อนเถอะค่ะ อย่าให้เธอร้องเรียนพี่เป็นอันขาด!”

ถังจือซย่าเองก็คุกรุ่นไปด้วยความโกรธ เมื่อเธอผลักประตูห้องทำงานออก ก็ได้เห็นซ่งซานกำลังตะโกนโวยวาย “เรียกเจ้านายของพวกคุณออกมา ฉันจะร้องเรียนถังจือซย่า ดีไซเนอร์ของพวกคุณ หล่อนปฏิเสธลูกค้า มารยาทก็แย่ แถมยังไล่ลูกค้าอีกด้วย”

ในเวลานี้ เหมือนกับคนทั้งสำนักงานกำลังได้รับชมละครน้ำเน่าฉากหนึ่ง พวกเขาจ้องมองซ่งซานที่โวยวาย

ถังจือซย่าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินเข้าไปหาซ่งซาน และพูดอย่างเย็นชา “เธอจะเอายังไงกันแน่?”

“จะเอายังไงหรือ ฉันจะให้เธอถูกเฉดหัวออกไปจากที่นี่ไงล่ะ” ซ่งซานขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนทำให้ถังจือซย่าเกลียดซ่งซานเข้ากระดูก วันนี้ยังมาโวยวายใหญ่โตที่บริษัทของเธออีก มันสุดจะทนจริงๆ แม้ว่าจะต้องตกงาน ก็ขอทีเถอะ

ก่อนที่ซ่งซานจะทันได้รู้ตัว ถังจือซย่าเงื้อมือขึ้นตบลงไปบนหน้าของเธออย่างแรง

“โอ๊ยยย...”ซ่งซานร้องเสียงหลง และล้มลงไปนั่งกับพื้น “ถังจือซย่า ฉันเป็นลูกค้าของเธอนะ”

คนทั้งสำนักงานถึงกับอ้าปากค้าง ถังจือซย่าตบลูกค้า?

กล้าดียังไง?

บ้านเธอมีเหมืองทองหรืออย่างไรกัน!

ถังจือซย่าจ้องไปที่สร้อยที่คอของซ่งซาน ยิ่งรู้สึกขัดหูขัดตา ในเมื่อเธอเห็นว่าซ่งซานแสดงมันได้ดีนัก ก็ไม่ต้องสนใจเรื่องจริงเท็จแล้ว เธอต้องการปลดสร้อยคอออก เธอย่อตัวลงและกระตุกสร้อยที่คอของซ่งซาน

“โอ๊ย...” ซ่งซานร้องออกมาด้วยความตกใจ

ถังจือซย่าออกแรงกระตุก

การกระทำของถังจือซย่าทำให้ซ่งซานโกรธมาก สร้อยคอเส้นนี้เธอรักที่สุด ราคาหลายล้านนะ! ซ่งซานรีบจับมือของถังจือซย่าไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอทำสร้อยขาด

ขณะที่ทั้งสองกำลังแย่งสร้อยกันไปมาอยู่นั้น เสียงทุ้มต่ำที่เย็นชาของผู้ชายดังมาจากทางลิฟต์

“ถังจือซย่า หยุดนะ”

ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้น ซ่งซานเองก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่ฟังดูคุ้นเคย เธอเอามือกุมหน้าและเงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อได้เห็น เธอถึงกับตะลึง

ถังจือซย่าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอต้องการเวลาในการวิเคราะห์เรื่องนี้ ซ่งซานกลายเป็นคนรักของสีจิ่วเฉิน เรื่องนี้มันน่าเหลือเชื่อ

ซ่งซานเอาเสน่ห์ที่ไหนมาดึงดูดผู้ชายรสนิยมดีอย่างสีจิ่วเฉิน

เหตุผลหนึ่งเดียวที่อธิบายเรื่องนี้ได้ก็คือ

ผู้ชายคนนี้ตาบอด

จะต้องเป็นเช่นนั้นแน่ๆ

ไม่อย่างนั้น ผู้หญิงร้ายกาจอย่างซ่งซานไม่คู่ควรที่เขาจะชอบหรอก

ถังจือซย่าเดินกลับห้องทำงานด้วยอารมณ์หงุดหงิด เธอปิดประตูลงไม่สนใจเสียงซุบซิบนินทา

ห้องทำงานของสีจิ่วเฉิน ซ่งซานที่นั่งอยู่บนโซฟากำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นและพูดถึงเหตุการณ์ในวันนี้

“ถังจือซย่าเป็นเพื่อน...เพื่อนนักเรียนของฉันค่ะ พวกเราเคยทะเลาะกัน ไม่คิดเลยว่า ไม่เพียงเธอจะไม่รับออเดอร์จากฉัน แล้วยัง...ยังสบประมาทฉันด้วย พอฉันบอกว่าฉันจะร้องเรียน เธอก็เข้ามาตีฉัน...แถมยังเอาสร้อยคอรัดคอฉันจนแดงไปหมดอีกด้วย”

สีจิ่วเฉินมองรอยแดงที่คอของซ่งซาน จึงได้เห็นว่าถังจือซย่าลงมือรุนแรงขนาดไหน คงต้องทบทวนถึงตัวตนของถังจือซย่าที่เขารู้จักใหม่อีกครั้งแล้ว

“ฉันรู้ค่ะว่าแม่ของเธอเสียไปนานแล้ว พ่อก็ไม่สนใจเธอ ฉันก็สงสารเธอมาก แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงตีฉันอย่างรุนแรงขนาดนี้” เมื่อซ่งซานพูดจบ ก็เอามือปิดหน้าและร้องไห้เงียบๆ

“เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง” สีจิ่วเฉินปลอบใจเธอ “ผมจะให้คนส่งคุณกลับไปพักผ่อนนะ”

“จิ่วเฉิน คุณจะจัดการยังไงหรือคะ คุณจะไล่เธอออกไหม” ซ่งซานเงยหน้าให้เห็นน้ำตา เพื่อแสดงออกถึงความอ่อนแอของเธอ เธอต้องการให้สีจิ่วเฉินสงสารเธอ

สีจิ่วเฉินต่อสายภายใน สั่งให้ฉู่เฮ่าผู้ช่วยของเขาส่งซ่งซานกลับบ้าน ขณะที่ซ่งซานลุกขึ้น เธอคว้าแขนเสื้อของสีจิ่วเฉินแล้วกล่าวว่า "จิ่วเฉิน คุณอย่าใจอ่อนกับเธอนะคะ เธอป่าเถื่อนไร้มารยาทขนาดนี้ เธอไม่เหมาะที่จะเป็นพนักงานของคุณหรอกค่ะ”