รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 801

แม้ว่าเขาจะเปลี่ยนไป แต่ออร่าที่เปล่งประกายออกมาจากตัวเขายังไม่เปลี่ยนแปลง

เขาได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากทิศทางของสวนหย่อม เขาหันไปมองในทันที แล้วก็พบว่าคนรับใช้กำลังเดินมาพร้อมกับเยี่ยวานวาน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ดึกดื่นปานนี้ทำไมผู้หญิงคนนี้ยังเดินเตร่อยู่ในสวนหย่อม?

ทันทีที่เยี่ยวานวานเห็นเขา ดวงตาของเธอก็ไม่อาจซ่อนความเศร้าเอาไว้ได้ เธอก้มหน้าลงเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะทักทายเขา เธอต้องการกลับไปที่ห้องของเธอและขังตัวเองไว้ในนั้น มิฉะนั้น เธออาจจะเป็นบ้าตาย

ยิ่งใกล้งานแต่งงานของเขาเธอก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดทรมานมากขึ้น เธอไม่แข็งแกร่งพอที่จะรับมือกับการที่ผู้ชายที่เธอรักมากไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอย่างไม่แยแส

“หยุดก่อน” เสียงอันเย็นชาดังมาจากด้านหลัง

“คุณชาย” คนรับใช้เอ่ยทักทายแล้วเดินไปทางอื่น เพราะรู้จักว่าควรวางตัวอย่างไร

ภายในห้องโถงที่สว่างไสว เยี่ยวานวานยืนนิ่งโดยไม่หันไปมองเขา เสียงฝีเท้าหนักเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ เจียนจือเพ่ยเอามือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกงและมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ทำไมต้องหลบหน้าด้วย ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอ” เจียนจือเพ่ยถามอย่างโกรธเคือง

เยี่ยวานวานมองไปทางอื่น "มันดึกมากแล้ว ฉันอยากกลับห้องไปพักผ่อน"

เจียนจือเพ่ยรู้สึกหงุดหงิดในทันที เขาเหลือบมองดูนาฬิกา สี่ทุ่มแล้ว แต่เขายังต้องการอยู่กับเธออีกพักหนึ่ง

“เธอมีเวลาไหม ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” เจียนจือเพ่ยถามเธอ

“ไม่มี” เยี่ยวานวานปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

“เธอพูดว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ดื่มเพื่อมิตรภาพของเราสักแก้วคงไม่เสียเวลาเธอมากหรอกมั้ง ” เจียนจือเพ่ยยืนกราน

เยี่ยวานวานหลับตาลง ระงับความปรารถนาในใจที่อยากจะดื่มเป็นเพื่อนเขา เธอกำลังคิดจะปฏิเสธ แต่ในขณะนี้ข้อมือของเธอกลับถูกฝ่ามือใหญ่จับเอาไว้ จากนั้นเขาก็ดึงมือเธอเดินไปที่ห้องเก็บไวน์โดยไม่รอให้เธอได้พูดอะไร

ตอนแรกเยี่ยวานวานคิดว่าเขาต้องการดื่มที่ห้องอาหาร แต่ว่าเธอเดาผิดอย่างเห็นได้ชัด ชายผู้นี้มีห้องเก็บไวน์ที่หรูหรามากอยู่ในชั้นใต้ดิน ซึ่งมีไวน์ชั้นนำทุกประเภท