รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 805

หลังจากรอประมาณยี่สิบนาที คุณนายเจียนก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย เธอจึงถามคนใช้ว่า "ทำไมนายน้อยยังไม่ลงมาอีก"

“นายหญิง พวกเราเคาะประตูแล้ว แต่นายน้อยไม่เปิด น่าจะยังหลับอยู่ค่ะ”

คุณนายเจียนมองดูเวลา แล้วตัดสินใจขึ้นไปชั้นบนด้วยตัวเอง เธอมาที่ชั้นสาม เคาะประตูห้องของหลานชายของเธอ

“อาเพ่ย ตื่นได้แล้ว จะไม่ทันเวลาแล้วนะ”

หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก เจียนจือเพ่ยอยู่ในสภาพที่เปลือยกายท่อนบน และท่อนล่างนุ่งผ้าขนหนู ผมที่เปียกชุ่มมีน้ำหยดลงมาด้วย

คนรับใช้ที่อยู่ด้านข้างรู้สึกเขินอายทันที ทางด้านคุณนายเจียนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "อาเพ่ย ใส่เสื้อผ้าเร็วเข้า มัวทำอะไรอยู่ ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ”

“คุณย่าครับ เดี๋ยวสักพักผมลงไปข้างล่าง คุณย่าไปทานอาหารเช้าก่อนได้เลย” เจียนจือเพ่ยพูดกับเธอ

"ย่ารอได้ ในส่วนนี้ไม่ได้รีบอะไร หลานรีบแต่งตัวเร็วเข้า " หลังจากที่คุณนายเจียนพูดจบ เธอก็เหลือบมองเขาอีกครั้ง หลานชายของเธอช่างโดดเด่นในทุกเรื่องจริงๆ

เมื่อเธอหันกลับมา เธอยังคงไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มที่มุมปากของเธอได้ เธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังห้องที่อยู่ถัดไป และพูดกับคนรับใช้ว่า "ฝากให้คนอยู่ดูแลคุณหนูเยี่ยสองคนด้วย ถึงเธอไม่ไปร่วมงานแต่งงาน ก็อย่าละเลยเธอ” ”

“รับทราบค่ะ” คนรับใช้พยักหน้า

คนรับใช้ทั้งหมดบนชั้นสามต่างแยกย้ายไปทางอื่น ต่อมาเจียนจือเพ่ยได้สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงทรงเข้ารูป ไม่ได้ผูกเนกไท และผมสีดำของเขาก็ยังเปียกอยู่เล็กน้อย เขาเดินไปที่ห้องของเยี่ยวานวาน พร้อมกับติดกระดุมแขนเสื้อไปแล้ว

เขายื่นมือไปเคาะประตู

เยี่ยวานวานผล็อยหลับไปแล้ว เพราะเธอทั้งง่วงทั้งเหนื่อยมาก

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ เธอจึงลุกขึ้นนั่ง และแน่ใจว่ามีคนมาเคาะประตูห้องเธอจริงๆ

เธอลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู เมื่อเปิดประตูก็เห็นชายที่อยู่นอกประตูจ้องมองมาที่เธอ

“มีธุระอะไรหรือเปล่า คุณชายเจียน” เยี่ยวานวานรวบผมยาวที่ยุ่งเหยิงแล้วมองเขาด้วยดวงตาที่บวม

“ทำไมไม่นอน”เจียนจือเพ่ยขมวดคิ้วทันที ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงดูเหมือนคนป่วยและดูซีดเซียว