รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 806

“อาเพ่ย หลานกำลังคิดอะไรอยู่”

“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณย่า” เจียนจือเพ่ยตอบอย่างมีสติ

"ถ้างั้นรีบไปทานกันเถอะ!

เจียนจือเพ่ยวางช้อนลง "ผมอิ่มแล้ว ไปกันเถอะครับ!"

ทุกคนที่ห้องโถงเดินมาที่ลานจอดรถซึ่งมีรถหรูสีดำหลายสิบคันถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย และโรลส์-รอยซ์เป็นรถนำขบวนขันหมาก เจียนจือเพ่ยกำลังจะไปรับเฉียวเสวี่ยเม่ยจากบ้านตระกูลเฉียวตอนนี้

"อาเพ่ย ย่าไปรอที่ห้องพิธีนะ รีบไปรับเฉียวเสวี่ยเม่ยเถอะ"

"ครับ" เจียนจือเพ่ยพยักหน้าตอบรับ

นายหญิงใหญ่ขึ้นรถแล้ว เจียนจือเพ่ยมองดูรถของเธอขับออกไป และบอดี้การ์ดของเขาที่อยู่ข้างๆ ก็เชิญให้เขาขึ้นรถด้วย "คุณชาย เชิญขึ้นรถครับ!"

เจียนจือเพ่ยจับประตูรถไว้ และยังไม่ได้เข้าไปในรถทันที แต่มองไปทางหน้าต่าง หลังจากครุ่นคิดอยู่สองสามวินาที เขาจึงพูดกับบอดี้การ์ดว่า "รอฉันอยู่ที่นี่"

หลังจากพูดจบเจียนจือเพ่ยก็เดินไปทางห้องโถง

เยี่ยวานวานขดตัวอยู่บนโซฟา รู้สึกว่าร่างกายเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวเป็นพักๆ มันทรมานจริงๆ เมื่อคืนเธออารมณ์ไม่ดี บวกกับเธอนั่งอยู่คนเดียวทั้งคืน ในช่วงที่สภาพจิตใจย่ำแย่ จะป่วยมันก็ไม่แปลกหรอก

เยี่ยวานวานรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยจากอาการไข้ ในขณะนี้เธอได้ยินใครบางคนเดินเข้ามาในห้อง และในไม่ช้าเธอก็ได้ยินเสียงผู้ชายทุ้มๆ กำลังเรียกชื่อเธอ

"เยี่ยวานวาน"

เยี่ยวานวานค่อยๆ ลืมตา นี่เป็นภาพลวงตาหรือเปล่า? เธอเห็นเจียนจือเพ่ยนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ เธอ ในเวลานี้เขาควรจะไปอยู่ในงานแต่งงานไม่ใช่หรือ?

เจียนจือเพ่ยมองดูหญิงสาวที่นอนขดตัวและกอดอก เมื่อเห็นเธออยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยื่นแขนไปอุ้มเธอขึ้นมา

ในที่สุดเยี่ยวานวานก็ตื่นขึ้น เธอลืมตาขึ้น เธอแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นเจียนจือเพ่ยที่กำลังอุ้มเธออยู่

“คุณ...คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้”