รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 816

“ดร.เฉียว สรุปแล้วเป็นคุณอย่างนั้นเหรอที่ทำให้หลานฉันสูญเสียความทรงจำ”คุณนายเจียนพูดด้วยความโมโห “ครอบครัวของคุณทำอะไรเอาไว้กันแน่?”

คุณนายเฉียวกลัวจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว “ พวกเรา…”

“พวกแกต้องการจะควบคุมหลานชายของฉัน และอยากที่จะฮุบสมบัติของตระกูลฉันใช่ไหม?” คุณนายเจียนยิ้มเยาะ “ นึกไม่ถึงเลยว่าตระกูลเจียนจะเลี้ยงคนอกตัญญูแบบพวกแกเอาไว้ ทุกปีฉันให้เงินเป็นค่าใช้จ่ายงานวิจัยของเฉียวตงไปตั้งเท่าไหร่ ในใจแกก็รู้ดี แต่แกกลับเอาผลวิจัยมาจัดการกับหลานชายฉันอย่างนั้นเหรอ”

“คุณหญิง ผมขอโทษ” เฉียวตงอับอายเป็นอย่างยิ่ง ความจริงแล้วเขาตั้งใจที่จะทำวิจัยออกมาให้ดีที่สุด แต่การที่ผลลัพธ์ออกมาเลวร้ายเช่นนี้ส่วนหนึ่งมาจากการที่ภรรยาของเขาบังคับ และอีกสาเหตุนั่นก็คือจิตใจที่ไม่แน่วแน่ของตัวเขาเอง

“ ไสหัวออกไป พวกแกทุกคนไสหัวออกให้หมด ตั้งแต่นี้ไป ปิดห้องทดลองให้หมดทุกที่” คุณนายเจียนออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด และในขณะเดียวกันก็ถามเฉียวตงออกไปด้วยความโกรธ “แล้วแกใช้อะไรกับหลานฉัน ถ้าเขาเป็นอะไรไป พวกแกทั้งหมดต้องรับผิดชอบ”

ขณะนั้นเอง พาร์ทเนอร์ของเฉียวตงก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นถามเขาด้วยความโมโห “เฉียวตง นี่คุณเอาผลแลปของพวกเราไปใช้กับคุณชายอย่างนั้นเหรอ ทั้งๆ ที่พวกเราทดลองแค่ในสัตว์ ยังไม่เคยทำการทดลองกับร่างกายมนุษย์เลยสักครั้ง นี่คุณทำลงไปได้ยังไง”

นี่มันไม่ใช่เรื่องที่คนดีๆจะทำกัน

คุณนายเจียนโกรธจนตัวสั่นทึ่ม นึกไม่ถึงว่าจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้กับหลานชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอ

เยี่ยวานวานที่อยู่บนเวทีในที่สุดก็รู้ถึงเหตุผลที่เขาสูญเสียความทรงจำแล้ว เธอโมโหจนกำกำปั้นแน่น เธอเปิดผ้าคลุมหน้าออกและมองเจียนจือเพ่ยด้วยความเป็นห่วง “คุณมีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายไหม”

ในด้านร่างกาย เจียนจือเพ่ยไม่มีตรงไหนที่ไม่สบาย แต่ในเวลานี้เขารู้สึกชีวิตตัวเองช่างไร้ค่าเสียเหลือเกิน โลกของเขามืดมนไร้แสงไฟ ความรู้สึกนี้ยากเกินจะรับไหวจริงๆ

“ฉันไม่เป็นไร” เจียนจือเพ่ยส่ายหน้า และโอบกอดเพื่อปลอบประโลมเธอ “ทำให้เธอต้องเจ็บปวดมากพอแล้ว”

คุณนายเจียนหันหน้าไปมองนักวิจัยคนหนึ่ง “เจสัน คุณมียาอะไรที่สามารถรักษาได้ไหม”