รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 859

เนี่ยเหยียนเฟิงกวาดตามองคนทั้งสอง แล้วพูดกับเสี่ยวซื่อว่า "นายวิ่งต่อไป"

เสี่ยวซื่อไม่กล้าบ่น เขาโบกมือให้อันฉีพร้อมรอยยิ้ม "คุณอันฉี งั้นผมไปวิ่งต่อก่อนนะครับ คุณพักผ่อนเยอะๆ!"

สายตาอันฉีสงสารขณะมองส่งเสี่ยวซื่อวิ่งออกไป และพูดน้ำเสียงไม่ใคร่พอใจกับเนี่ยเหยียนเฟิงว่า "เขาเพิ่งวิ่งกับฉันครึ่งรอบ แล้วคุณยังสั่งให้เขาวิ่งอีก เขาจะทนไหวเหรอ"

“นี่เป็นเรื่องที่ผมจัดการลูกน้องของผม คุณอันฉีไม่จำเป็นต้องยุ่ง” เนี่ยเหยียนเฟิงย้อนเรียบๆ

อันฉีกัดริมฝีปากสีแดงของเธออย่างเขินอาย แต่เธอสงสารเสี่ยวซื่อนี่นา!

อันฉีเดินไปทางโรงอาหาร เห็นได้ชัดว่าทุกคนรู้เรื่องที่เธอมาที่นี่ ต่างทักทายและสุภาพกับเธอมาก

หลังจากอันฉีกินอาหารอิ่ม ถึงรู้สึกตัวว่าเธอไม่มีโทรศัพท์มือถือ ไม่มีคอมพิวเตอร์ กระทั่งไม่มีอินเทอร์เน็ต เหมือนใช้ชีวิตในยุคดึกดำบรรพ์ ได้แต่อุดอู้อยู่ในห้องรู้สึกเบื่อๆ เซ็งๆ จึงตัดสินใจออกไปเดินเล่นข้างนอก

อันฉีเลือกทางเดินเล็กๆ เดินไปเรื่อยๆ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน เห็นชายสองคนในมือหิ้วกระต่ายป่าที่ล่ามาได้กลับมาหลายตัว

“คุณคือคุณอันฉีที่มาใหม่ใช่ไหมครับ!”

“ค่ะ! ฉันเอง พวกคุณไปล่ากระต่ายป่ามาเหรอคะ” อันฉีถามอย่างเห็นเป็นเรื่องแปลกใหม่

“ครับ! แถวนี้มีกระต่ายป่าเยอะมาก ยิงมาให้พวกเราทำอาหารเพิ่ม” คนหนึ่งที่สูงวัยกว่าหน่อยพูดขึ้น

อีกคนที่อายุน้อยกว่าหน่อยมองอันฉี เขาเขินอายเกินกว่าจะพูดจนใบหน้าแดงเรื่อ

ในสายตาของพวกเขา อันฉีเป็นคนสวยที่หาได้ยาก ทั้งสวยงามและมีไหวพริบยิ่งกว่าดาราหนังเสียอีก

“ทางนี้ไปไหนคะ ฉันอยากไปเดินเล่นสักหน่อย” อันฉีถาม

"ทางนี้ตรงไปหลังเขา แถวนั้นมีหินค่อนข้างเยอะ ระวังด้วยนะครับ"

"โอเค!" อันฉียิ้มขอบคุณ