รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 860

ยังโชคดีที่มีพื้นหญ้าอ่อนนุ่มรองรับอยู่ด้านล่าง อวัยวะภายในจึงไม่บาดเจ็บ อันฉีกุมข้อเท้าพลางจ้องมองชายหนุ่มที่ทำให้เธอตกใจ "คุณอย่าเที่ยวเสียงดังส่งเดชได้ไหม! คุณทำให้ฉันตกใจเกือบตาย”

เนี่ยเหยียนเฟิงรู้สึกหงุดหงิด แต่เมื่อเห็นเธอดูไม่มั่นคงอยู่บนนั้น เขาอยากจะห้ามเธอไม่ให้ปีนขึ้นไป แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้เธอตกใจจนตกลงมา

เขาย่อตัวลงแล้วเอื้อมมือไปตรวจดูข้อเท้าของเธอ

"โอ๊ย...เจ็บ..." เท้าซ้ายของอันฉีแพลงแล้ว

“ต่อไปไม่มีธุระอะไร อย่าเที่ยวเดินไปไหนต่อไหน ตัวเองมีความสามารถแค่ไหนในใจก็ต้องรู้สิ” เนี่ยเหยียนเฟิงขมวดคิ้ว โกรธมากกับพฤติกรรมที่สุ่มเสี่ยงอันตรายของเธอ เพราะที่สำคัญเขาสัญญาไว้แล้วจะดูแลเธออย่างดี รอจนกว่าเรื่องสงบ เขาต้องส่งคืนเธอให้พ่อแม่ของเธอโดยไร้รอยขีดข่วน

"คุณเชื่อไหมว่าฉันปีนขึ้นไปได้จริงๆ อย่าดูถูกคนอื่นได้ไหม" อันฉีมั่นใจในตัวเองมาก ถ้าไม่เป็นเพราะเขาส่งเสียงดังจนทำให้เธอตกใจ เธอคงปีนขึ้นไปได้แล้ว

อันฉีปัดเศษหญ้าบนตัว กระทั่งเส้นผมก็เปื้อนเศษหญ้า แต่เธอมองไม่เห็น เนี่ยเหยียนเฟิงเป็นฝ่ายมองเห็นได้ชัดเจน เพียงแต่เขาลังเลจะช่วยเธอหยิบมันออกดีไหม

แต่เมื่อมองไปที่เศษหญ้าสีเหลืองสองสามเส้นบนผมของเธอ มันช่างดูขัดตาเสียจริง เขาจึงยื่นมือออกไปด้วยความหวังดี

“คุณจะทำอะไร” อันฉีมองเขาอย่างระแวดระวัง ที่นี่ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ ผู้ชายคนนี้คิดจะทำอะไรไม่ดีกับเธอหรือเปล่า

ชายหนุ่มไม่ตอบ เพียงแต่หยิบเศษหญ้าสองเส้นในมือแล้วยื่นไปตรงหน้าเธอก่อนจะโยนทิ้ง

ใบหน้าของอันฉีแดงเรื่อ บ้าเอ๊ย! เมื่อกี้เธอกำลังคิดเพ้อเจ้ออะไรอยู่ กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากตัวผู้ชายคนนี้ไม่ได้คิดไม่ซื่อ เขาต้องไม่ลามกแน่ๆ เธอคิดมากเกินไปแล้ว

ไม่รู้เขามีแฟนหรือยัง อายุเท่าเขาน่าจะถึงวัยแต่งงานแล้ว!

อยากจะลองเลียบเคียงถาม แต่คิดๆ ดูแล้วก็ช่างเถอะ ถ้าถามผู้ชายคนนี้ ไม่แน่ว่าเขาจะตอบคำถามเธอ

“ขาของฉันเจ็บมาก รบกวนคุณช่วยพยุงฉันได้ไหม แน่นอน ถ้าคุณเต็มใจแบกฉัน ฉันจะไม่ปฏิเสธ” อันฉีพูดกับเขา