รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 861

ถ้ามีกล้องมาถ่ายทำหนังล่ะก็ ต้องเป็นบทของหนังรักโรแมนติกแน่ๆ!

อันฉีชิมคำหนึ่งแล้วก็รู้สึกว่าเนี่ยเหยียนเฟิงลำบากที่ต้องแบกเธอ และยังเด็ดมะกอกล้างให้เธออีก มันคงจะเห็นแก่ตัวมากๆ ถ้าจะไม่ให้เขาลองชิมดูบ้าง

“คุณอยากกินไหม” อันฉีอดไม่ได้ที่จะโผล่หัวออกมาจากด้านหลังของเขาแล้วถาม

“ไม่…” เนี่ยเหยียนเฟิงเพิ่งจะอ้าปากจะปฏิเสธ มะกอกก็ถูกยัดเข้าปากแล้ว

"กินเถอะ! ไม่ต้องเกรงใจหรอก มันอร่อยมากนะ" อันฉีหัวเราะคิกคักข้างหูของเขา

เสียงหญิงสาวไพเราะกังวาน แม้จะเป็นเสียงหัวเราะข้างหูก็ไพเราะเป็นพิเศษ เนี่ยเหยียนเฟิง ตะลึงครู่หนึ่ง แต่เขาก็เคี้ยวโดยไม่ปฏิเสธ

กินแล้ว!

จู่ๆ อันฉีก็รู้สึกถึงความสำเร็จอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าการทำลายสีหน้าเย็นชาของเนี่ยเหยียนเฟิงได้จะทำให้เธอได้รับรางวัลบางอย่าง

ความรู้สึกกวนๆ เพิ่งจะเกิดขึ้น อีกอย่างเธออยากแหย่เนี่ยเหยียนเฟิงเพราะที่นี่น่าเบื่อ ถือได้ว่าเป็นความสนุกอย่างหนึ่งที่ทำให้เธออารมณ์ดี

เนี่ยเหยียนเฟิงแบกอันฉีจนมาถึงหน้าประตูใหญ่ของฐานฝึก อันฉีมองดูสายตาสงสัยของทุกคนรอบตัว เธอก็รู้สึกเกรงใจ แต่เนี่ยเหยียนเฟิงยังคงแบกเธอไปถึงห้องพยาบาล

หมอช่วยตรวจเท้าของอันฉี ก็พบว่าเธอมีอาการเส้นเอ็นอักเสบ จะต้องนอนพักสักสองสามวันไม่เคลื่อนไหวมาก

อันฉีทำได้เพียงเชื่อฟังแต่โดยดี ใครทำให้เธอโชคร้ายอย่างนี้ล่ะ

หลังจากที่อันฉีกินยาแล้ว หมอก็พูดกับเธอว่า "คุณนั่งรอที่นี่ก่อน ผมจะไปหารถเข็นมาพาคุณกลับห้อง"

“ไม่ต้องยุ่งยากหรอกค่ะ” อันฉีรีบโบกมือ สายตามองไปที่ชายคนหนึ่งที่กำลังอ่านหนังสือทางการแพทย์อยู่ข้างๆ “หัวหน้าทีมเนี่ย คุณช่วยอุ้มฉันกลับห้องได้ไหม!”

หมอก็หัวเราะเห็นดีด้วยทันที "ก็ดีครับ ผมจะได้ไม่ต้องไปหา มันอยู่ในห้องเก็บของโน่น คงต้องใช้เวลาสักพักถึงจะหาเจอ"

เนี่ยเหยียนเฟิงปิดหนังสือแล้ววางกลับไปบนชั้นหนังสือ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการโกรธหรือฝืนใจใดๆ ได้แต่ย่อตัวลง แขนที่แข็งแรงช้อนใต้แขนและเข่าของเธอ ยกขึ้นมาได้สบายๆ อันฉีก็ถูกเขาอุ้มไว้ในอ้อมแขน