รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 858

สายตาของเนี่ยเหยียนเฟิงแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ สายตาค้างอยู่ที่ใบหน้าของเธอครู่ใหญ่

“อืม!” เขาตอบรับเรียบๆ

"งั้นฉันไปนอนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์" อันฉีโบกมือแล้วหยิบเสื้อและกางเกงที่เปลี่ยนแล้วออกไป แต่เธอไม่รู้ว่ามีเสื้อผ้าชิ้นเล็กๆ ตกอยู่ตอนที่เธอออกจากห้องน้ำ

เนี่ยเหยียนเฟิงวางหนังสือลง ตอนที่เตรียมจะเข้าห้องน้ำเพื่อแปรงฟันเข้านอน จู่ๆ เขาก็ถูกของสีชมพูบนพื้นดึงดูดสายตา เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา

ดวงตาของเขาพลันหรี่ลง

มันคือชุดชั้นในของผู้หญิง

เนี่ยเหยียนเฟิงทิ้งมันลงในตะกร้าผ้าข้างๆ หน้าอกพลันกระเพื่อม ผู้หญิงคนนี้ขี้หลงขี้ลืมจริงๆ

อันฉีกลับมาที่ห้องแล้ว ตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียง เอียงหน้ามองดูพระจันทร์เต็มดวงนอกหน้าต่าง เธอรู้สึกประหลาดใจที่พบว่ามันช่างสวยงามมาก

มันคือสิ่งที่เธอไม่มีเวลาชื่นชมตอนที่อยู่เมืองนอกและที่บ้าน ทว่าเมื่ออยู่ที่นี่ เธอได้ชื่นชมสิ่งสวยงามรอบตัวอย่างเงียบสงบ

คืนนี้อันฉีหลับลึกมาก ทว่าไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด เสียงนกหวีดแหลมแสบหูจู่ๆ ก็ดังมาจากนอกหน้าต่าง อันฉีสะดุ้งตกใจลุกขึ้นนั่ง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะรุ่งสาง แต่สนามกีฬาด้านนอกหน้าต่างก็มีเสียงดังคึกคักแล้ว

อันฉีรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เป็นวิถีแบบทหาร เธอเปิดประตูห้องออกไปยืนที่หน้าประตูใหญ่แล้วมองออกไปข้างนอก สนามเด็กเล่นท่ามกลางหมอกยามเช้า ทำให้มองเห็นเงาร่างคนได้ไม่ชัดเจน แต่เธอรู้ว่ามีหลายคนยืนอยู่ตรงนั้น

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงวิ่งที่ให้ความรู้สึกเป็นจังหวะอย่างมากห่างออกไป อันฉีกระพริบตา ยามเช้าบนภูเขามีชีวิตชีวามาก เสียงนกที่ไม่รู้จักร้องจิ๊บๆ เปี่ยมด้วยกลิ่นอายของธรรมชาติที่ไม่ปรุงแต่ง

เวลานี้เอง ร่างหนึ่งวิ่งผ่านเธอไป แล้วหันหน้ากลับมามองเธอ "คุณอันฉี อยากไปวิ่งด้วยกันไหม!"

ที่แท้คือเสี่ยวซื่อนั่นเอง เขาตื่นสายกว่าคนอื่นๆ จึงตามทีมใหญ่ไม่ทัน ต้องวิ่งไปคนเดียว

อันฉีจะนอนต่อก็นอนไม่หลับแล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกสนใจขึ้นมา คิดว่าตอนอยู่เมืองนอกเธอก็วิ่งตั้งเยอะ กำลังกายไม่น่ามีปัญหา จึงพยักหน้า "ก็ดีค่ะ ฉันจะไปเป็นเพื่อนคุณเอง"