รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 864

ผมยาวของอันฉีถูกลมแรงพัดปลิวยุ่งเหยิงปะทะหน้าเหมือนกับสาหร่ายทะเล เธอยื่นมือออกไปบังลมพลางหรี่ตามอง

ในที่สุด ลมก็เบาลง ประตูฝั่งนักบินผู้ช่วยก็เปิดออก และร่างสูงโปร่งของเนี่ยเหยียนเฟิงก็กระโดดออกมาจากข้างในเฮลิคอปเตอร์อย่างคล่องแคล่ว

ชุดเครื่องแบบลายพรางสีเข้มที่เขาสวมใส่ให้ความรู้สึกแข็งแกร่งและหล่อเหลา

อันฉียิ้มทักทายเขา เนี่ยเหยียนเฟิงก็เห็นเธอเช่นกัน เขายกกระเป๋าเดินทางลงมาด้วย และในขณะนี้ เฮลิคอปเตอร์ก็เริ่มสตาร์ทพร้อมที่จะออกเดินทาง

ลมแรงพัดมาอีกครั้ง ผมยาวของอันฉีปลิวยุ่งเหยิง แต่อันฉียังคงพยายามรวบผมยาวของเธอ เอียงศีรษะเล็กน้อย นัยน์ตามองไปยังชายที่กำลังเดินเข้ามา ใบหน้าฉีกยิ้มกว้าง

"คุณกลับมาเสียที!"

ท่ามกลางแสงอาทิตย์ลับขอบฟ้ารำไร รอยยิ้มของหญิงสาวทำให้หัวใจของชายหนุ่มกระตุก

เธอรอเขากลับมาหรือเปล่า

อันฉีถือหนังสือ แสงอาทิตย์ยามเย็นทอแสงบนใบหน้าของเธอ ผมสีดำยาวตรงถึงเอวรวบไว้ด้านหลังศีรษะ ผิวพรรณขาวผ่องเปล่งปลั่งราวกับหยก ใสบริสุทธิ์และเต็มไปด้วยท่วงท่าของคนที่มีความรู้

เนี่ยเหยียนเฟิงพยักหน้าให้เธอแล้วสนใจแต่ลากกระเป๋าเดินทางไปข้างหน้า ราวกับว่าไม่อยากคุยกับเธอแม้แต่สักประโยคหนึ่ง

เห็นเขาจะเดินไปแล้ว อันฉีกลับรู้สึกตะลึง ผู้ชายคนนี้ต้องเย็นชาขนาดนี้เชียวเหรอ เธออุตส่าห์ตั้งใจวิ่งมารับเขา แต่เขาจะทิ้งเธอไว้ที่นี่ง่ายๆ แบบนี้เหรอ

หรือว่าเขารำคาญเธอมากขนาดนั้น

อันฉีคิดว่าตนเองเป็นคนโยนลิปสติกทิ้งก่อน ตอนนี้ยังต้องรบกวนให้เขาพามาดูแลที่นี่ อีกทั้งยังทำให้เขาใช้ชีวิตลำบาก เขารำคาญเธอก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติ

อันฉีจ้องมองแผ่นหลังของเขา จู่ๆ ก็คิดลองใจเขาหน่อย เธอร้องเสียงโอดโอย

“โอ๊ย!” เธอกุมบริเวณข้อเท้า ตั้งใจแกล้งทำเป็นไม่ทันระวังจนบาดเจ็บ