รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 865

"ฉัน...ฉันมาคืนหนังสือค่ะ" แววตาอันฉีที่สบตาเขาเกรงใจ เธอรู้สึกผิดมากจนพูดจาตะกุกตะกัก

เนี่ยเหยียนเฟิงเอียงตัวให้เธอเข้าไป อันฉีเดินไปที่ชั้นหนังสือแล้ววางหนังสือบนชั้น ก่อนที่จะดึงหนังสืออีกเล่มออกมา เธอแอบมองชายหนุ่มที่นั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์

หลังจากมองดูหลายที อันฉีก็หายใจเข้าลึกๆ และตัดสินใจที่จะลองเลียบเคียงถาม

"เอ่อ...หัวหน้าทีมเนี่ย ฉันขอถามหน่อยค่ะ ทำไมคุณถึงยอมอุ้มฉันเมื่อตอนบ่าย!" อันฉีกะพริบตาถาม

“คุณเจ็บเท้าไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มพูดโดยไม่เงยหน้ามอง

“ใช่ค่ะ เท้าของฉันเจ็บ คุณจำได้ไหมครั้งก่อนฉันเจ็บเท้าข้างไหน” อันฉีถามด้วยความรู้สึกผิด

เนี่ยเหยียนเฟิงจู่ๆ ก็ยิ้มแปลกๆ ที่มุมปาก นัยน์ตาสีดำขลับแฝงด้วยความขี้เล่น

อันฉีมองรอยยิ้มคล้ายกับหัวเราะเยาะ ก็รู้สึกเหมือนทุบหัว ถูกเขาจับได้ซะแล้ว น่าอายชะมัด

“คุณก็รู้ว่าฉันแกล้งทำ แล้วทำไมคุณยังยอมอุ้มฉันล่ะ” อันฉีเปิดโปงตัวเองไปตรงๆ เลยและฝืนถามออกไปอย่างไม่อาย

“อย่าคิดว่าครั้งหน้าผมจะช่วยอีกล่ะ” ชายหนุ่มเพียงตอบเธอเรียบๆ

หมายความว่าครั้งหน้าจะแกล้งเขาแบบนี้ไม่ได้

อันฉีฮึดฮัดเบาๆ "ใครใช้ให้คุณไม่สนใจฉันล่ะ ฉันรอคุณกลับมาทั้งอาทิตย์ อุตส่าห์ดีใจไปรับคุณ แต่คุณกลับไม่พูดจาอะไรกับฉันสักคำ"

เนี่ยเหยียนเฟิงชะงักมือที่กำลังเคาะแป้นพิมพ์ คิ้วขมวด เสียงของเขาค่อนข้างแหบพร่า "ทำไมคุณถึงรอผมล่ะ"

"ฉันแค่เป็นห่วงคุณ! อาชญากรข้ามชาติตั้งเยอะแยะกำลังตามหาฉัน ฉันกลัวว่าคุณจะบาดเจ็บ" อันฉีพูดออกไปตามตรง

เพราะช่วงหลายวันนี้เธอคิดฟุ้งซ่านหลายเรื่อง และยังฝันร้ายด้วย ในความฝัน เงาร่างเนี่ยเหยียนเฟิงวิ่งท่ามกลางห่ากระสุน และเสียงระเบิดครั้งสุดท้ายปลุกเธอให้สะดุ้งตื่น คืนนั้น เธอตกใจจนเหงื่อแตกพลั่ก

เนี่ยเหยียนเฟิงปิดคอมพิวเตอร์และพูดเรียบๆ ว่า "คุณไม่จำเป็นต้องห่วงผม แค่ดูแลตัวเองให้ดีก็พอ"

“ฉันรู้ค่ะ ฉันสร้างปัญหาให้คุณมากมาย คุณจะเกลียดฉันก็ไม่แปลก” อันฉีพึมพำอย่างสำนึกผิด

เนี่ยเหยียนเฟิงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเธอ เขาบอกว่าเขาเกลียดเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“คุณกลับห้องไปเถอะ” เนี่ยเหยียนเฟิงเอ่ยปากไล่เสียงทุ้มต่ำ