รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 87

แม้แต่ถังจือซย่าก็เหลือบไปมองอีกครั้ง เป็นเรื่องยากที่จะเห็นชายคนนี้อาย เธอยังอยากถ่ายรูปแก็บเป็นที่ระลึก!

"เอ่าล่ะ รบกวนคุณพ่อคุณแม่ยืนข้างลูกๆ ของตัวเอง เข้าสู่ช่วงเวลาพ่อแม่ลูกและลูกรอบแรกของเรา"

สีจิ่วเฉินยืนอยู่ข้างถังจือซย่า เด็กน้อยกอดเขาอย่างมีความสุข ผู้หญิงสองคนข้างถังจือซย่ากำลังคุยกันด้วยรอยยิ้ม "เขาเป็นพ่อที่หล่อที่สุดที่ฉันเคยเห็น"

“ไม่ ฉันคิดว่าเป็นดารา!”

ถังจือซย่าได้รับความอิจฉาอีกครั้งจากผู้หญิงสองคน หนึ่งในนั้นถามอย่างกล้าหาญว่า "นั่นคือสามีและลูกชายของคุณใช่ไหม!"

ถังจือซย่าแอบหน้าแดง พยักหน้าและยอมรับ

ช่วงแรกบนเวทีคือการเลี้ยงบอล ลูกๆ และพ่ออยู่ในกลุ่มเดียวกัน ทุกครั้งเข้าร่วมสามกลุ่ม พ่อส่งบอลให้ลูกๆ แล้วลูกๆ กลับไปสู่เส้นชัย

การแข่งขันเริ่มขึ้น ผู้ปกครองในกลุ่มผู้ชมต่างสนุกสนาน เมื่อถึงคราวของสีจิ่วเฉินความคล่องตัวของเขาทำให้พ่อทั้งสองอยู่ในกลุ่มเดียวกัน และเด็กน้อยก็ถือลูกบอลและรีบกลับเข้าเส้นชัยทันที กลายเป็นผู้ชนะ

ผู้ชนะของแต่ละกลุ่มยังคงแข่งขันผลัดกันต่อไป และในท้ายที่สุดสีจิ่วเฉินและถังอวี่เฉินได้รับรางวัลที่หนึ่ง

ถังจือซย่าซึ่งอยู่ในกลุ่มผู้ชมเห็นปากเล็กๆ ของลูกชายที่ไม่สามารถปิดด้วยความปิติได้ และดวงตาของเธอก็เปียกโชก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นลูกชายของเธอดูเย่อหยิ่งและภูมิใจมาก และผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา นั่งยองๆลง อ่อนโยนและใส่ใจ เพื่อปาดเหงื่อให้ลูกชาย

ในขณะนี้ถังจือซย่ารู้สึกว่า เธอไม่ได้ให้บ้านที่สมบูรณ์กับลูกชาย เธอเป็นหนี้ลูกชายของเธอ

ทันทีหลังจากนั้น คือเกมโยนวงกลม พ่ออุ้มลูกชายหมุนหกรอบอย่างรวดเร็ว จากนั้นผู้ปกครองก็โยนแหวน ใครขว้างได้เร็วและแม่นยำคนนั้นชนะ

เมื่อพ่อคนอื่นอุ้มลูกหมุนจนเวียนหัวหาทิศทางไม่เจอ สีจิ่วเฉินหมุนลูกไปแล้วสิบรอบด้วยความเร็วเหมือนตำราเรียน รวดเร็วและแม่นยำ ความแข็งแกร่งและความเร็วนั้นน่าทึ่งมาก

“โอ้ พระเจ้า! พ่อคนนั่นน่าทึ่งมาก! หล่อมาก!” มีแม่คนหนึ่งตะโกนออกมาทั้งๆ ที่อดกลั้นไว้

นี่คือเสียงของแม่ทุกคนในที่นี่ พ่อคนนี้เป็นอัจฉริยะจริงๆ

ทุกคนในกลุ่มผู้ชมประหลาดใจที่สีจิ่วเฉินและถังจือซย่าก็จ้องมองด้วยกรามของเขาก็ตกตะลึง ได้เห็นหน้าลูกชายตัวน้อยมีความสุขอีกครั้ง

ชนะอีกแล้ว.

เกมถูกหยุดชั่วคราว เด็กน้อยคว้าสองถ้วยรางวัลติดต่อกัน อาจารย์ใหญ่ยืนอยู่บนเวทีและตะโกนว่า "เชิญแม่ของ ถังอวี่เฉินขึ้นมาบนเวทีสักครู่"

จิตใจของถังจือซย่าสั่นคลอน นี่อาจารย์ใหญ่อยากทำอะไรล่ะ?

แต่ถังจือซย่าไม่สามารถยืนตกใจบนเวทีได้ เธอทำได้เพียงหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปที่เวทีด้วยรอยยิ้ม อาจารย์ใหญ่ก็ตื่นเต้นที่จะถามว่า “แม่ของถังอวี่เฉิน ก่อนอื่นฉันอยากจะถามคุณ คุณหาสามีที่ดีและหล่อขนาดนี้ได้อย่างไร”

ถังจือซย่าไม่สามารถช่วยให้ใบหน้าของเธอร้อนขึ้นได้ เธอเม้มริมฝีปากและยิ้มและพูดตะกุกตะกัก "นี่...คือโชคชะตา!"

“พ่อของถังอวี่เฉินเก่งมากจริงๆ ขอถามพ่อคุณหน่อยได้ไหมว่าทำงานอะไร ?”

“ฉันทำงานด้านการเงิน” เสียงแม่เหล็กของสีจิ่วเฉินมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

“ว้าว! ชายหนุ่มรูปงามและยังหาเงินได้เก่งมาก!” อาจาย์ใหญ่โรงเรียนอนุบาลอายุสี่สิบปีต้องเหลียวหลังอีกครั้ง เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นพ่อที่หล่อเหลาเช่นนี้!

“เอาล่ะ ต่อไป พวกเราขอเชิญคุณพ่อของเฉินเฉินพูดหนึ่งประโยคกับคุณแม่ ภรรยาคุณลำบากเกินแล้ว” อาจารย์ใหญ่ออกโจทย์นั้นทันที

ตาของสีจิ่วเฉินยิ้มตลอดเวลา เมื่อเขาได้ยินประโยคนี้ รอยยิ้มของเขาก็ลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย เขายื่นไมโครโฟนให้ผู้อำนวนการ มองตาของถังจือซย่าและพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ภรรยาคุณลำบอกแล้ว "

ใบหน้าของถังจือซย่าเปลี่ยนเป็นสีแดงในแววตาอันเร่าร้อนของชายผู้นี้

เธอถึงกับวิตกกังวลว่าอาจารย์ใหญ่จะทำอะไรต่อไป

“เชิญคุณแม่ของถังอวี่เฉินสารภารักพสามีออกมาดังๆ แล้วพูดว่า “สามี ฉันรักคุณ!” อาจารย์พูด

ถังจือซย่า"..."