รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 892

เนี่ยเหยียนเฟิงหยิบกาแฟและจิบและพบว่าลูกน้องคนอื่น ๆ กําลังดื่มอยู่ เขาก็รู้สึกว่ากาแฟในมือของเขาไม่หอมแล้ว

ฝีมือการชงกาแฟของอันฉีนั้นไม่เหมือนใคร ดังนั้น กาแฟที่กลมกล่อมเช่นนี้จึงไม่ใช่สิทธิของเขาคนเดียวแล้ว

อันฉีกําลังเก็บของอยู่ในห้อง เสี่ยวซื่อก็ส่งไอแพดมาและบอกเธอว่ามีภาพยนตร์หนึ่งร้อยเรื่องดาวน์โหลดในนั้นเพื่อให้เธอฆ่าเวลาได้

อันฉีรู้สึกว่าเสี่ยวซื่อมีน้ําใจมากจริงๆ แม้ว่าเขาจะมองอย่างดูดุดัน แต่ก็อบอุ่นมากจริง ๆ

"ขอบคุณนะคะเสี่ยวซื่อ"

"ไม่ต้องเกรงใจครับ คุณมีเวลาชงกาแฟให้พวกเราสองสามครั้งก็พอแล้ว"

"โอเคค่ะ ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่ ฉันจะชงกาแฟให้พวกคุณทุกเช้า" อันฉีพูดด้วยรอยยิ้ม

มีหนังที่ฆ่าเวลา อันฉีก็ไม่ต้องไปยืมหนังสือที่ห้องของเนี่ยเหยียนเฟิงแล้ว นี่ก็เป็นการพยายามหลีกเลี่ยงการพบกับเขาด้วย

อันฉีจึงตัดสินใจดูละครดี ๆ เธอไล่ตามหนังรักตั้งแต่เช้า ดูความรักที่สวยงามที่น่าประทับใจและตอนจบที่สวยงามนั้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง ข้างในก็อึดอัดเล็กน้อย รักที่รู้สึกดี จะโผล่ออกมาในหนังเท่านั้น แม้พระเอกนางเอกจะโดนทรมานสารพัด ทั้งเจ็บปวด และพลัดพรากจากกันในละคร แต่สุดท้ายแล้วจบลงด้วยดีกันทั้งคู่ ในที่สุดก็จบได้อย่างมีความสุขทั้งชีวิต

อันฉีกอดอก คิดตาม ความสัมพันธ์หญิงชายในความเป็นจริงก็ไม่มีบทที่ตั้งไว้ว่าจะเป็นไปได้กับคนที่เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เลย

อันฉีตัดสินใจไม่ดูหนังรักแล้ว กลัวจะรบกวนหัวใจเธออีก

ในตอนเย็น อันฉีตัดสินใจไปอาบน้ํา โรงอาบน้ําสาธารณะส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย เธอจึงไม่ค่อยสะดวก ดังนั้น การอาบน้ําเธอไม่สามารถเลี่ยงห้องของเนี่ยเหยียนเฟิงได้แล้ว เมื่อเธอไปหยิบชุดนอน ก็พบว่าอย่างอื่นส่งไปซักหมดแล้ว มีแต่ชุดนอนผ้าไหมตัวเดียวที่ยังอยู่ เป็นแบบกระโปรงยาว เธอไม่ได้ใส่เพราะไม่สะดวก

แต่คืนนี้เธอไม่มีทางเลือกแล้ว จำเป็นต้องใส่ตัวนี้แล้ว จริงๆ

ชุดนอนตัวนี้รัดเข็มขัด และก็เป็นแค่ชุดเดรสยาวธรรมดา แต่แค่สีเหมือนชุดนอน อันฉีตัดสินใจใส่แล้ว

เธอนําเสื้อผ้ามาเคาะประตูบ้านของเนี่ยเหยียนเฟิง

ชายหนุ่มหันหน้ามองเธอแวบหนึ่ง พอมอแล้ว ตาค้างไปสักพัก ผู้หญิงคนนี้กะจะแต่งตัวแบบนี้ออกไปเหรอ