รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 891

เนี่ยเหยียนเฟิงจ้องมองเธอไม่วางตา ทําไมทัศนคติของผู้หญิงคนนี้ถึงเปลี่ยนไปกันนะ เขาแสดงความในใจอย่างชัดเจน การปฏิเสธเมื่อคืน ทําให้เธอรักษาระยะห่างจากเขา

"ถ้าเป็นเรื่องเมื่อคืน คุณไม่จําเป็นต้องเก็บมาใส่ใจ"เนี่ยเหยียนเฟิงเลิกคิ้วขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบท่าทางที่สุภาพของอันฉี

อันฉีกะพริบดวงตาคู่สวย ผมยาวสลวยปล่อยมาถึงด้านหลัง สไตล์ของเธอยกขึ้นมาด้านหลัง เส้นผมของเธอสีดำขลับดั่งหมึก ทําให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอขาวสว่างขึ้น แม้แต่หูเล็กๆก็ดูขาวและเหมาะสม

"เป็นฉันต่างหากที่ควรขอโทษหัวหน้าทีมเนี่ยต่างหาก ฉันซื่อบื้อเอง รบกวนคุณมาตลอดเลย คุณอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะคะ ต่อไปฉันจะรู้จักกาลเทศะและจะไม่รบกวนคุณอีก" อันฉีพูดด้วยสีหน้าจริงใจ เมื่อคืนเธอเองก็คิดได้แล้ว ความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้

สีหน้าของเนี่ยเหยียนเฟิงเศร้าลงเล็กน้อยโดยไม่ทราบสาเหตุ เขาหันหลังและกำลังจะจากไป

อันฉีมองตามหลังเขาและผิดหวังเล็กน้อย แต่ในขณะที่เธอจ้องมองเขาอย่างใจจดใจจ่อ ทันใดนั้นผู้ชายก็หันหลังกลับและจ้องมองตรงกลับมา สายตาของอันฉีที่จ้องก่อนหน้านั้นยังไม่ทันได้หลบสายตา ก้มหน้าหลบอย่างตื่นตระหนก

"กลับไปด้วยกัน" เนี่ยเหยียนเฟิงออกคําสั่ง อันฉีได้ยินคําสั่งของเขา เธอยืนขึ้นอย่างไม่เต็มใจ เดินผ่านเขาและเดินนำหน้าไปก่อน เธอมัวแต่เดินอยู่พักหนึ่ง กิ่งไม้ที่แยกอยู่ข้าง ๆ ก็เกี่ยวผมเธอขึ้น

"อ๊ะ..." อันฉีร้องด้วยความเจ็บปวด รีบหันหน้ามองผมยาวที่ถูกเกี่ยวไว้ เอื้อมมือไปแก้

ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเดินมาเร็วกว่า ขณะที่เขาพร้อมที่จะช่วย อันฉีก็ห้ามเขาไว้

"หัวหน้าทีมเนี่ย ผู้ชายและผู้หญิงไม่ควรทำแบบนี้มห้กันฉันทำเองดีกว่า"

มือของเนี่ยเหยียนเฟิงหยุดลง

อันฉีเองดึงกิ่งไม้อย่างช้า ๆ และดึงผมของตัวเองออกมาเล็กน้อย หลังจากดึงเสร็จเธอมองไปที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างรูปปั้นและเธอเผลอเม้มริมฝีปากสีแดง

"คุณไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันกลับ"

เนี่ยเหยียนเฟิงเดินผ่านเธอไป และเขาไปจริง ๆ

อันฉีกลับไปที่ฐานอย่างช้า ๆ ตลอดทาง เธอกลับไปที่ห้องเพื่อล้างหน้า เสี่ยวสซื่อได้ส่งอาหารเช้าให้เธอแล้ว

"ขอบคุณนะเสี่ยวซื่อ คุณดีฉันมาก" อันฉีซาบซึ้งใจจริง ๆ