รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 890

รอยยิ้มของเสี่ยวซื่อและหลี่หลงซิงชะงักไป พร้อมกับปรากฏเครื่องหมายคำถามบนใบหน้าของพวกเขา ก่อนเสี่ยวซื่อจะรีบถามขึ้นมา “ทำไมล่ะ?”

“หัวหน้าทีมของพวกคุณน่ะดีเกินไป ฉันไม่คู่ควรหรอก แล้วพวกคุณก็อย่าเข้าใจผิดด้วย อย่าพยายามจับคู่พวกเราเลยนะ จะได้ไม่ต้องสร้างความอึดอัดใจให้แก่กันและกัน” อันฉียิ้มเตือนพวกเขา การวิ่งทำให้ผมของเธอปรกลงมา เพียงแค่เธอดึงยางมัดผมออก ผมที่หนายาวสลวยราวกับอาบน้ำทะเลก็สยายลงมา สั่นไหวไปมารับแสงแดดยามเช้าตามใจนึก

เสี่ยวซื่อและหลี่หลงซิงต่างตกตะลึง ความสวยของอันฉีนั้นคือความสวยงามอันน่าอัศจรรย์ ผู้ชายธรรมดาทั่วไปที่มองเธอนานๆ เข้าก็ต่างตกหลุมรักเธอกันทั้งนั้น

“เอาล่ะ ฉันขอวิ่งก่อนนะ” อันฉีรู้สึกว่ายังวิ่งไม่พอ จึงชี้ไปยังเส้นทางเล็กๆ ที่อยู่อีกฟากของภูเขาน้ำแร่ “ฉันวิ่งตรงนี้นะ”

“ระวังด้วยนะครับคุณอันฉี” หลี่หลงซิงร้องเตือน

อันฉีโบกมือหยอยๆ เธอวิ่งหายเข้าไปในสายหมอกยามเช้า ใบเมเปิ้ลสองสามใบร่วงหล่นลงไปในบ่อน้ำของภูเขาน้ำแร่ในฤดูใบไม้ร่วง ช่างสวยงามมากๆ อันฉีนั่งลงบนก้อนหินที่อยู่ข้างๆ ก่อนจะพบว่ามีปลาตัวหนึ่งว่ายวนอยู่ที่โคนหินไม่หนีไปไหน

ริมฝีปากหยักของอันฉียกยิ้ม รู้สึกว่าปลาตัวนี้จะไว้ใจคนมากกว่าตัวอื่นๆ ล่ะ!

อันฉีอยู่ที่นี่เกือบตลอดทั้งเช้า แต่กลับไม่รู้ว่าโรงอาหารนั้นอยู่ที่ไหน หลี่หลงซิงและเสี่ยวซื่อเห็นว่าเธอยังไม่กลับมา อีกเดี๋ยวร้านอาหารเช้าจะปิดแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเธอมากิน

“คุณอันฉีไม่น่าจะหลงทางได้นะ! แล้วทำไมตอนนี้ถึงยังไม่กลับมาอีกล่ะ?” หลี่หลงซิงพูดอย่างเป็นกังวล

“นั่นน่ะสิ! เธอบอกว่าจะวิ่งไปตามทางของภูเขาน้ำแร่ ไม่น่าจะไปปีนเขาด้วยตัวคนเดียวหรอกนะ! เขาลูกนั้นมันเดินขึ้นไปได้!” เสี่ยวซื่อคิดได้ว่าอันฉีเป็นคนชอบการผจญภัย จึงแอบกลัวจริงๆ ว่าเธอนั้นจะกล้าปีนเขาไปคนเดียว

“คุณฉีคงไม่คิดขนาดนั้นหรอกมั้ง!” อาซงกล่าว

“คุณอันฉีอารมณ์ไม่ดีหรือเปล่า?” อู๋เจียนถามขึ้นเช่นกัน

แต่ทว่า ทันใดนั้นเนี่ยเหนียนเฟิงที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ มาตลอดนั้นก็ลุกขึ้นพร้อมเดินจากไป

ทั้งสี่คนมองตรงไปยังหัวหน้าทีมของตนเอง เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งจะนั่งลงได้ไม่นานเองนะ!

“หัวหน้าทีมไม่น่าจะออกไปตามหานะ!”

“เมื่อคืนหัวหน้าทีมคงจะทำร้ายจิตใจคุณอันฉีไว้ พอเจอเธอเมื่อเช้า เธอก็บอกว่าหัวหน้าทีมดีเกินไป เธอไม่คู่ควรอะไรงี้”

ใครมาน่ะ?

ในตอนที่เธอกำลังเตรียมจะเอ่ยปากถามออกไปนั้น ก็มองเห็นร่างสูงโปร่งตรงออกมาจากหมอก ถ้าไม่ใช่เนี่ยเหยียนเฟิงแล้วจะเป็นใครล่ะ?

อันฉีขมวดคิ้วมุ่น ทำไมเขาถึงออกมาตามหาล่ะ?

ทว่าหัวใจของเธอนั้นก็ยังคงเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อชายผู้นี้มาถึง ก่อนเธอจะกุมไปที่หน้าอกเบาๆ โดยไม่รู้ตัว

ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ

“คุณอย่าอยู่ข้างนอกคนเดียวนานๆ สิ มันไม่ปลอดภัย” เนี่ยเหยียนเฟิงเดินเข้าไปใกล้เธอพร้อมตักเตือน

อันฉีพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันจะรีบกลับไป”

เนี่ยเหยียนเฟิงยืนอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ขยับไปไหน เขาก็พูดเสียงต่ำ “ผมจะกลับไปกับคุณ”

“ไม่ต้องหรอก ขอบคุณนะ ฉันยังอยากจะนั่งอีกสักพัก หัวหน้าทีมเนี่ย อย่าเสียเวลาของคุณเลย ไปทำธุระของคุณเถอะ!” อันฉีพูดอย่างสุภาพมากๆ