รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 895

เดิมทีนักเรียนเหล่านี้อยากเห็นอันฉีต่อ แต่ตอนนี้ได้แต่จำใจจากไปก่อน

เสี่ยวซื่อและหลี่หลงซินก็ไม่อยู่นานและปิดประตูอย่างมีสติมาก

อันฉีมองเสี่ยวซื่อพวกเขาทําเรื่องอีก เธอทําอะไรไม่ถูกเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นถามผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าว่า “หัวหน้าทีมเนี่ย จะเริ่มหรือยังคะ”

เนี่ยเหยียนเฟิงเดินอ้อมไปข้างหลังเธอ อันฉีเครียดเล็กน้อย คอที่เพรียวบางถูกแขนแกร่งของชายหนุ่มรัดไว้ ทันใดนั้นเธอรู้สึกกดดันที่คออย่างรุนแรง

ผู้ชายคนนี้ซ้อมกับเธออย่างไม่เกรงใจจริง ๆ และทําให้เธอรู้สึกว่าวิกฤต "เนี่ยเหยียนเฟิง คุณเอาจริงเหรอเนี่ย" อันฉีอดไม่ได้ที่จะหายใจลําบากเล็กน้อย

แขนของชายหนุ่มผ่อนคลายลงทันทีและพูดทุ้มต่ําในหูของเธอว่า "โจมตีฉันด้วยกลอุบายที่คุณนึกออก"

อันฉีตั้งสมาธินึกถึงการสอนของครูฝึกหลิวเมื่อกี้ เธอยกข้อศอกไปโจมตีขมับของเนี่ยเหยียนเฟิงทันที แต่กลับว่างเปล่า การเคลื่อนไหวของอันฉีเมื่อกี้ยังต่อกรกับครูฝึกหลี่ได้ แต่ไม่สามารถต่อกรเนี่ยเหยียนเฟิงได้

เพราะเขาสูงเกินไปจริง ๆ แม้ว่าเธอจะถีบขาและเอาปลายข้อศอกมากระทุ้งข้างเขา แต่ก็เป็นเพียงโดนแบบผิวเผินเท่านั้น ไม่สามารถทําร้ายเขาได้เลย

ถ้าได้เจอคนเลวที่ตัวสูงอย่างเขาจริง ๆ อันฉีก็เป็นคนอ่อนแอคนหนึ่ง

อันฉีดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่แขนแกร่งที่โอบคอเธอกลับไม่สามารถสั่นคลอนได้

และเธอก็ไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้ดูถูกเธอ ในใจพยายามนึกถึงกระบวนการอธิบายของครูฝึกหลี่เกี่ยวกับเทคนิคป้องกันคนร้ายทั้งชุดเมื่อกี้ อันฉีก็หอบหืดและถามว่า "ฉันสามารถใช้ทุกวิธีได้ใช่ไหม"

"ใช่" ผู้ชายทุ้มเสียงต่ํา อันฉียกปลายเท้าขึ้นและเหยียบหลังเท้าของเขาเต็มแรง แต่เมื่อเหยียบไป กับเหยียบอากาศเปล่า ชายคนนี้คาดการณ์ล่วงหน้ามานานแล้ว

อันฉีโกรธจนเริ่มแดง อยากหักนิ้วของเขา แต่ก็พบว่ากําปั้นของเขาแข็งแรงเกินไป เธอพยายามอยู่ครึ่งวันก็ไม่สามารถดึงนิ้วออกมาได้แม้แต่นิ้วเดียว