รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 910

หากไม่ได้ตั้งครรภ์ ในตอนนี้สีจิ่วเฉินคงจะทิ้งงานในมือของเขา จากนั้นอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบนและกินให้เต็มอิ่มค่อยทำงานต่อ

และแน่นอน ตอนนี้ทำอะไรตามอำเภอใจไม่ได้ สีจิ่วเฉินหันกลับไปและเผชิญหน้ากับเธอ มือหนึ่งโอบเอวของเธอ อีกมือหนึ่งถือมะเขือเทศราชินีไว้ในมือ "กินไหม"

ดวงตาของถังจือซย่าลุกวาว เธอชอบกินมากที่สุด เธออดไม่ได้ที่จะเขย่งเท้าขึ้นและเอนตัวเข้าไปหามะเขือเทศราชินีในมือของเขา ริมฝีปากสีแดงเปิดออก ในวินาทีต่อมามะเขือเทศก็หายไปในพริบตา หลังจากรู้สึกตัวริมฝีปากแดงๆ ก็ถูกครอบด้วยริมฝีปากบางๆ เข้าเสียแล้ว

ถังจือซย่าหงอยทันที ที่แท้ถูกเขาหลอก ตอนนี้ถึงกับส่งตัวเองมาให้เขาฉวยโอกาส

ถังจือซย่าไม่เข็ดหลาบสักที ชายคนนี้จะใช้วิธีหลอกล่อให้เธอติดกับทุกครั้ง และสุดท้ายก็ถูกเขาจูบจนเข่าอ่อนถึงหยุด

แน่นอนว่าตอนนี้เธอมีเครื่องรางแล้ว และเขาก็ไม่สามารถรังแกเธอได้มากนัก แต่ความหวานของตอนเที่ยงนี้ดูเหมือนจะเพิ่มปริมาณน้ำตาลให้กับชีวิตของเธอ หอมหวานเย้ายวนใจ

สีจิ่วเฉินปล่อยภรรยาที่อยู่ในอ้อมแขน เห็นเพียงใบหน้าแดงๆ ของเธอถูกซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขาหายใจหอบ ถังซย่าซบหน้าอกของเขา ฟังเสียงหัวใจที่ของเขาที่เต้นระรัว ทำให้เธอรู้สึกถึงความมั่นคง

"ไปพักผ่อน อาหารกลางวันใกล้จะเสร็จแล้ว ถ้าทั้งแม่ทั้งลูกหิวฉันคงเป็นห่วงแย่" สีจิ่วเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม

ถังจือซย่าออกมารอข้างนอกอย่างเชื่อฟัง ไม่ช้าชายคนนั้นก็ออกมาพร้อมกับอาหารกลางวันที่เธอโปรดปรานและเขาก็กินอาหารกลางวันที่มีคุณค่าทางโภชนาการไขมันต่ำพร้อมกับเธอ

" ฉันเพิ่งเห็นเครื่องประดับของฉันในนิตยสาร ในวันศุกร์นี้มีพิธีมอบรางวัล ฉันว่าจะไปสักหน่อย" ถังจือซย่าคิดว่าในฐานะเจ้านาย เธอต้องมอบรางวัลให้กับนักออกแบบด้วยตนเองเพื่อสร้างกำลังใจให้

"โอเค ฉันจะไปกับคุณ"

"งานนี้ได้สร้างความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ทำสัญญาการสั่งซื้อกับหลายประเทศ ต้องยกความดีความชอบให้ซ่งอวี้ ฉันอยากหาเวลาเลี้ยงข้าวเขา... "

"คุณนายสี!" ชายคนนั้นเริ่มปวดหัวเมื่อเขาได้ยินชื่อของซ่งอวี้ ในหัวใจของภรรยาของเขา ซ่งอวี้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ตั้งใจทำงาน แต่ในหัวใจของสีจิ่วเฉิน ความพยายามทั้งหมดของซ่งอวี้เกิดจากความรักที่เขาเคยมีต่อภรรยาของสีจิ่วเฉิน

ถังจือซย่ากระพริบตาที่งดงามของเธอ เมื่อเห็นว่าสามีของเธอโกรธมากจนเขาวางช้อนลง เธอรีบวางช้อนลงเดินเข้ามานั่งในอ้อมแขนและโอบคอของเขาจากนั้นปลอบเขา "ตกลง ฉันจะ ไม่เลี้ยงข้าวเขา... ฉันจะให้โบนัสแก่เขา"

สีจิ่วเฉินก็ตระหนักว่าเขาหึงหวงเกินไป แน่นอนเขารู้ว่าในใจของภรรยามีแต่เขาเป็นเพียงคนเดียว แต่เรื่องหึงมันหักห้ามกันไม่ได้จริงๆ