รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 912

“เห้ย…”อันฉีตกใจและยื่นมือออกไปหวังจะจับตัวนกเอาไว้ แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว ตัวของเธอลื่นตกลงมาแต่ในขณะที่กำลังตกใจอยู่นั้นเธอได้กอดกิ่งไม้เอาไว้แน่น เมื่อมองนกที่กระโดดลงไปบนพุ่มไม้ก็เห็นว่ามันไม่เป็นอะไร แต่คนที่กำลังจะแย่คือตัวของเธอเอง

อันฉีก้มดูความสูงเกือบสามเมตร เธอไม่กล้าที่จะปล่อยมือและกระโดดลงไป กลัวว่าก้นจะตกไปกระแทกกับพื้น หรือบางทีเท้าอาจแพลงก็เป็นได้

เธอทำได้แค่ห้อยอยู่บนต้นไม้อย่างน่าอาย จะลงก็ไม่ลงจะขึ้นก็ไม่ขึ้น ไม่มีทางเอาตัวรอดได้เลย

ทำยังไงดี

กำลังแขนของอันฉีก็ไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้นจึงเกาะอยู่ได้ไม่นานนัก สีหน้าเธอตึงเครียดและคิดออกเพียงวิธีเดียวเท่านั้นก็คือ ร้องให้คนช่วย

เธอหวังว่าจะมีคนใจดีสักคนแถวนี้มาช่วยเหลือเธอ อันฉีจึงตะโกนออกไปอย่างเสียงดัง

“ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยฉันด้วย…ใครก็ได้มาช่วยฉันที”

ในด้านสนาม เหล่าทหารที่เพิ่งกลับจากการวิ่งออกกำลังกายกำลังทำการจัดแถวอยู่พอดี แต่จู่ๆ เนี่ยเหยียนเฟิงที่ยืนอยู่หน้าเหล่าทหารก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือลอยมา

และเขาก็ยังฟังออกได้อย่างชัดเจนว่านี่คือเสียงของอันฉี นัยต์ตาดำของเขาหดลงอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็วิ่งไปทางเสียงร้องขอความช่วยเหลือทันที

“ลูกพี่เป็นอะไรไป? แล้วนี่จะไปไหนน่ะ”

“ไม่รู้สิ เขาเหมือนจะไปทางน้ำพุที่ภูเขานะ”

“หรือว่าเกิดเรื่องอะไรกับคุณหนูอันฉี? พวกเราไปดูกันเถอะ!” เสี่ยวซื่อและหลี่หลงซินเดินออกจากแถว และวิ่งไปทางน้ำพุทันที

อันฉีที่ห้อยอยู่บนต้นไม้รู้สึกว่ากำลังแขนของเธอถูกใช้ไปจนหมดแล้ว เธอสามารถตกลงไปได้ทุกเมื่อ แต่เธอก็ยังคงตะโกนร้องอย่างไม่ยอมแพ้ “ ช่วยด้วยค่ะ! ใครก็ได้มาช่วยฉันที!”

ในขณะนั้นอันฉีก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งมาทางเธออย่างรวดเร็ว ในใจของเธอรู้สึกดีใจมากที่มีคนได้ยินเสียงร้องของเธอ อันฉีมองไปยังของเสียงฝีเท้า และผู้ชายที่วิ่งออกมาจากพุ่มไม้นั่นก็คือเนี่ยเหยียนเฟิง

เนี่ยเหยียนเฟิงเงยหน้ามองหญิงสาวที่ห้อยอยู่บนต้นไม้ด้วยหัวใจที่เต้นรัว