รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 915

“ทำไม” เนี่ยเหยียนเฟิงหรี่ตาลงเล็กน้อย

“นี่เป็นคำสั่งจากเบื้องบน ส่วนรายละเอียดเหตุผลพวกเราไม่ได้ถาม”

เนี่ยเหยียนเฟิงหลับตาลงสักครู่ คำสั่งจากเบื้องบนงั้นเหรอ คุณปู่ของเขาก็ปลดประจำการไปแล้ว ถ้าแบบนั้นใครกันที่เข้ามายุ่งกับภารกิจของเขา

“ได้ ถ้างั้นเรื่องนี้พวกคุณดำเนินการไปก่อน เกิดเรื่องอะไรก็มารายงานผมทันที”

“รับทราบ หัวหน้าทีมเนี่ยโปรดเชื่อในความสามารถของพวกเรา พวกเราจะปฎิบัติหน้าที่ให้ดีที่สุด”

“อืม” เนี่ยเหยียนเฟิงพยักหน้าแสดงความเชื่อถือ

เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง ลูกน้องทั้งสี่ที่นั่งอยู่ด้านหลังต่างก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองสีหน้าของลูกพี่ตัวเอง แต่ก็พบว่าเขากำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง ผ่านไปไม่นาน เนี่ยเหยียนเฟิงก็บอกพวกเขาว่า “พวกนายออกไปก่อน ฉันจะโทรศัพท์”

ลูกน้องทั้งสี่ลุกขึ้นโดยพร้อมเพรียงกันและออกไปทันที ภายในห้องประชุมเงียบสงัด เนี่ยเหยียนเฟิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่เคยติดต่อกันเลยสักครั้ง ก่อนจะโทรออกไปทันที

“ฮัลโหล! ” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มในสายดังขึ้น เผยให้เห็นถึงออร่าของผู้บังคับบัญชีโดยที่ยังที่เห็นหน้า

“คุณใช่ไหมที่เข้ามายุ่งกับภารกิจของผม” เนี่ยเหยียนเฟิงขมวดคิ้ว และถามออกไปตรงๆ

“ใช่ คุณไม่เหมาะสมที่จะเข้าร่วมภารกิจนี้”

“ ทำไมถึงไม่เหมาะสม”

“เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของพ่อคุณในปีนั้น”

ใบหน้าหล่อเหลาของเนี่ยเหยียนเฟิงดุดันขึ้น

“ให้ผมเข้าร่วมเถอะ” เนี่ยเหยียนเฟิงสูดหายใจลึกก่อนจะขอร้องคนในสาย

“ไม่ได้” น้ำเสียงเด็ดขาดเอ่ยขึ้น

เนี่ยเหยียนเฟิงโมโหจนลุกขึ้นยืนและตะโกนใส่คนในสาย “คุณลุง นี่เป็นโอกาสเดียวที่ผมจะได้แก้แค้นให้พ่อ ทำไมต้องมาขว้างผม”

“ไม่เลย แม่รอลูกโทรหาตลอดเลยนะ! แม่อยากได้ยินเสียงของแก” น้ำเสียงคนในสายช่างอ่อนโยนและนุ่มนวล ทำเอาคนฟังรู้สึกสบายใจ

“แม่ช่วยทำให้คุณลุงไม่เข้ามายุ่งภารกิจของผมที” เหตุผลที่เนี่ยเหยียนเฟิงโทรศัพท์หาเธอก็เพื่อภารกิจของเขาเท่านั้นเอง

“ไม่ใช่ความผิดของคุณลุงหรอก แม่เองที่ขอให้เขาทำแบบนี้ คำขอของแม่มีข้อเดียวเท่านั้นก็คือไม่ให้ลูกเข้าร่วมภารกิจที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับภารกิจของพ่อในปีนั้น”

“ทำไม”

“แม่สูญเสียพ่อของลูกไปแล้ว ยังจะต้องสูญเสียลูกไปอีกคนเหรอ” น้ำเสียงของผู้เป็นแม่เผยให้ความเจ็บปวด

“ผมอยากไป โปรดให้ผมไปเถอะ ให้ผมได้จัดการกับคนชั่วพวกนั้น ให้ผมได้แก้แค้นแทนพ่อ”

“เหยียนเฟิง นี่แหละคือเหตุผลที่แม่ไม่อยากให้ลูกไป ลูกจะขาดสติและขาดการยั้งคิด และขณะเดียวกันก็อาจสูญเสียลูกไปอีก” ผู้เป็นแม่ร้องไห้สะอื้น “แม่อยากให้ลูกมีชีวิตต่อ”

ขอบตาของเนี่ยเหยียนเฟิงชื้นขึ้นจากน้ำตาเล็กน้อย เสียงสะอื้นของแม่ทำให้ความแค้นใจจิตใจของเขาเบาบางลง เขาปลอบใจเธอ “ผมสัญญาว่าจะไม่ให้ตัวเองมีอันตราย”