รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 916

“เพราะฉะนั้นอย่าไปโทษคุณลุงเลย เขาก็แค่ทำตามคำขอของแม่”

“คุณตายังสบายดีไหมครับ” เนี่ยเหยียนเฟิงถามด้วยความเป็นห่วง

“หลังจากผ่าตัดคราวก่อน ก็ยังไม่ดีขึ้นเลย ได้แต่นอนอยู่บนเตียง ถ้าลูกมีเวลาก็แวะมาเยี่ยมหน่อยสิ คุณตาถามหาลูกตลอดเลย”

“ครับ ถ้ามีเวลาผมจะไปเยี่ยม” เนี่ยเหยียนเฟิงตอบกลับ

“เหยียนเฟิง แม่ได้ยินเรื่องจากคุณปู่มาว่าได้คุยเรื่องการแต่งงานกับลูกแล้ว ถ้าถึงคราวที่ต้องพบหน้ากับเมื่อไหร่ก็ชวนแม่ด้วยนะลูก! แม่อยากเห็นหน้าสาวคนนั้น”

ภาพที่ปรากฎในหัวของเนี่ยเหยียนเฟิงไม่ใช่อันนั่วแต่กลับเป็นอันฉี และเขาก็ยังไม่ได้คิดไปถึงเรื่องแต่งงาน เขาบอกกับแม่ “แม่ เรื่องนี้ค่อยคุยกันวันหลังเถอะ ผมไม่รีบ”

“แต่ปู่ลูกรีบนี่นา ลูกอายุไม่ได้จะน้อยๆ แล้วนะปีนี้ก็ปาไป29 แล้ว”

“แม่ ผมกำลังปฎิบัติภารกิจอยู่ ถ้ามีเวลาจะกลับไปหา รักษาสุขภาพด้วยนะครับ” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดจบก็ไม่รอให้ปลายสายพูดอะไรต่อ เขาตัดสายไปทันที

ตอนที่เขาอายุได้ 2ขวบ เขาได้สูญเสียพ่อไป และผู้เป็นแม่ก็ได้ทอดทิ้งลูกน้อยแบบเขาไปแต่งงานใหม่เพื่อรักษาประโยชน์ให้กิจการของคุณปู่ แม่แต่งงานใหม่กับครอบครัวชนชั้นสูง และกลายเป็นคุณหญิงที่มีชื่อเสียงโด่งดังในประเทศ เธอไม่ได้มีลูกอีกคน แต่กลับอุทิศตัวให้กับกิจการการกุศลในประเทศ

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่เคยเกลียดแม่ของเขา เขารู้ดีว่าสิ่งที่แม่ต้องเจอนั้นก็หนักหน่วงมาก การแต่งงานใหม่ไม่ใช่ความปราถนาของแม่ แต่เพราะถูกสถานการณ์ในขณะนั้นบังคับ แม่จึงต้องคำนึงถึงกิจการของปู่ก่อน

ภูมิหลังของครอบครัวเนี่ยเหยียนเฟิง นอกจากฝั่งของคุณปู่แล้ว เขายังมีครอบครัวใหญ่ในฝั่งของแม่อีก คุณลุงของเขาคืออุปนายกและคุณตาของเขาก็ยังดํารงตําแหน่งสําคัญที่เท่าเทียมกันกับปู่ของเขา

แต่เนี่ยเหยียนเฟิงกลับไม่เคยพูดเรื่องครอบครัวของเขาเลย ตอนนี้เขามีทุกอย่างแล้วซึ่งทั้งหมดนั้นมาจากน้ำพักน้ำแรงของเขาเอง เขาหวังอยากจะมีครอบครัวธรรมดาๆ แบบนั้นคงทำให้เขากับพ่อได้อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขไปจนแก่

เนี่ยเหยียนเฟิงออกมาจากห้องประชุม ลูกน้องของเขาก็กำลังนั่งดื่มกาแฟกันอยู่ในห้องพัก เมื่อเห็นลูกพี่ของตัวเองกำลังอารมณ์ไม่ดี ต่างก็พากันจิตใจกระสับกระส่าย

“พวกเราให้คุณหนูอันฉีมาช่วยปลอบใจเขาดีไหม ในเวลานี้ให้เขาสงบลงก่อนเถอะ!”

รอยยิ้มบนสีหน้าจั่วอันอันแข็งทื่อขึ้นทันที นึกไม่ถึงว่าเนี่ยเหยียนเฟิงจะสุ่มใครสักคนเพื่อเดินไปเป็นเพื่อนเธอ เธออยากให้เขาไปกับเธอต่างหาก ใครจะอยากได้คนอื่นกัน

“เอ่อ! ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องแล้วก็ได้หัวหน้าทีมเนี่ย ฉันอยู่ที่นี่คุยกับคุณดีกว่า ! ” จั่วอันอันพูดอย่างเขินอาย

แววตาเนี่ยเหยียนเฟิงบ่งบอกให้เห็นถึงความรำคานที่ถูกรบกวน เขาขมวดคิ้ว “ผมไม่มีเวลา คุณหนูจั่วหาคนอื่นเถอะ!”

พูดจบเนี่ยเหยียนเฟิงก็หันหลังเดินไปอีกทางทันที จั่วอันอันอดไม่ได้ทีจะกระทืบเท้าเบาๆ นี่เธอแย่กว่าอันฉีตรงไหน

“คุณหนูจั่ว ยังต้องการให้ผมเดินไปเป็นเพื่อนไหม” ชายหนุ่มหนึ่งในสมาชิกของทีมถามขึ้นและแสดงสีหน้ามีความสุขรอเธอ

“ไม่ต้องแล้ว นายไปทำธุระของตัวเองเถอะ!” จั่วอันอันไม่อยากเสียเวลา!

ชายหนุ่มเดินจากไปอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว สายตาของจั่วอันอันสะท้อนแผนการบางอย่างออกมา เธอมองไปตามทางที่เนี่ยเหยียนเฟิงเดินไป ความจริงแล้วเธอคุ้นเคยกับที่นี่ดี เธออยากจะเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อให้บังเอิญเจอกับเนี่ยเหยียนเฟิงอีกครั้ง