อันฉีที่อยู่ในห้อง เธอนอนเล่นจนรู้สึกเบื่อ เธอมองดูเวลา นี่ก็เกือบจะถึงเวลากินข้าวเที่ยงแล้วทำไมเนี่ยเหยียนเฟิงถึงยังไม่กลับมา
เขายังประชุมไม่เสร็จเหรอ
อันฉีผลักประตูออก ก็เห็นเสี่ยวซื่อเดินลงมาจากข้างบน เธอรีบเขาไปถามเขา “หัวหน้าทีมพวกล่ะ”
“คุณหนูอันฉี หัวหน้าทีมไม่ได้กลับห้องเหรอครับ”
“ไม่นะ”
“เขาออกจากห้องประชุมได้สิบกว่านาทีแล้ว ตอนเดินออกไปอารมณ์ไม่ค่อยดี น่าจะออกไปสงบจิตวงบใจครับ” เสี่ยวซื่อพูด
ดวงตาคู่สวยของอันฉีเบิกขึ้นเล็กน้อย “ อารมณ์ไม่ดี? ทำไมล่ะ”
“เหมือนจะเป็นเรื่องในครอบครัวครับ พวกเราก็ไม่ได้ถามอะไรมาก คุณหนูอันฉีไปหาเขาดูไหม” หลี่หลงซินถามเธอ พวกเขารู้สึกว่าให้คุณหนูอันฉีไปปลอบใจเขาน่าจะเหมาะกว่า
อันฉีคิดในใจ เนี่ยเหยียนเฟิงจะต้องออกไปทางประตูฐานทัพแน่ๆ เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงวิ่งออกไปทันที
เมื่อถึงหน้าประตูก็พบกับสมาชิกในทีมที่เดินเข้ามาคนหนึ่ง เธอถามเขาว่า “คุณเห็นหัวหน้าทีมเนี่ยไหม”
โชคดีที่สมาชิกคนนี้เป็นคนเดียวกับที่ถูกเนี่ยเหยียนเฟิงเรียกใช้ เขาจึงบอกทางได้อย่างถูกต้อง “หัวหน้าทีมเนี่ยไปทางนั้นครับ”
อันฉีมองไปทางสนามฝึกและวิ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว
และในขณะเดียวกัน จั่วอันอันก็เดินอ้อมมาถึงอีกฝั่ง เธอเห็นร่างของเนี่ยเหยียนเฟิงออกมาจากเงาของต้นไม้ เธอก้มหน้าลงทำการดึงเสื้อส่วนหน้าลงมาเผยให้เห็นส่วนที่น่าภูมิใจของเธอ
จั่วอันอันรอเวลาที่เหมาะสม และวิ่งออกไปจากอีกฝั่ง “อ๊าย … มีงูอยู่ตรงนี้ มีงูอยู่นี่…”
เนื่องจากระยะทางค่อนข้างใกล้ทำให้เนี่ยเหยียนเฟิงที่เพิ่งจะหันหลังมามองตามเสียงชนเข้ากับจั่วอันอัน สองมือของเธอกอดเข้าที่เอวของเขาแน่น “หัวหน้าทีมเนี่ย ตรงนั้นมีงู”
ใบหน้าหล่อเหลาของเนี่ยเหยียนเฟิงเย็นชาลง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน “ปล่อย”
อันฉีเดินผ่านเนี่ยเหยียนเฟิงไปทางจั่วอันอัน และยื่นมือไปช่วยเหลือเธอ “มาสิ ฉันดึงเธอเอง”
ครั้งนี้จั่วอันอันล้มลงจนเกิดอาการเวียนหัวเล็กน้อย! นึกไม่ถึงว่าอันฉีก็มีน้ำใจมาช่วยเหลือและไว้หน้าเธออยู่ เธอจึงยื่นมือไปจับหวังให้อันฉีดึงเธอขึ้น
อันฉีดึงเธอขึ้นมา แต่เมื่อจั่วอันอันกำลังจะลุกขึ้นยืน เธอก็ปล่อยมือออกทำให้จั่วอันอันล้มลงก้นกระแทกพื้นอีกครั้ง
“นี่! …เธอ…” จั่วอันอันโกรธจนเลือดขึ้นหน้า อันฉีแกล้งเธอขนาดนี้เลยเหรอ
อันฉีโบกมือและพูดกับเธอว่า “ขอโทษทีนะ มือของฉันเหงื่อออกน่ะเลยลื่นไปนิดหนึ่ง”
“เธอจงใจชัดๆ ” จั่วอันอันพูดด้วยความโมโห
“เธอเองก็จงใจที่จะฉวยโอกาสอ่อยแฟนของฉันไม่ใช่หรือไง” อันฉีถามเธอด้วยท่าทีที่ไม่เกรงกลัวเช่นเดียวกัน
จั่วอันอันโกรธจนหน้าแดง นึกไม่ถึงเลยว่าอันฉีจะมองแผนการเธอได้ทะลุปรุโปร่งขนาดนี้ แต่เธอกลับเถียงกลับ “เธอเอาตาที่ไหนมองว่าฉันอ่อยหัวหน้าทีมเนี่ย ฉันก็แค่เจองูเลยขอร้องให้เขาช่วยแค่นั้นเอง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว
ค่าต่อการอ่านหน้าต่อไปแพงจังค่ะ...
มาแล้ว พึ่งเข้ามาดู...
รอๆๆคะ...
สรุปเรื่องไม่ไปต่อแล้วเหรอค่ะ ติดตามมาตลอดหายไปอีกรอบ เสียดายจังค่ะ กำลังสนุกเลย ด้วยเพราะเหตุผลอะไร ยังไงก็ขอขอบคุณค่ะที่ทำให้การอ่านมีความสุขกับตัวละครที่สร้างจินตนาการให้นะ่ค่ะ...
เรืองหยุดชะงักอีกรอบแล้ว ผู้แต่งไม่สบายหรือเปล่าค่ะ หรือติดอะไรยังก็ขอเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ รอการกลับมาของนิยายเรื่องนี้อยู่ตลอดค่ะ...
หายไป 3 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน.....
หายไป 2 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน...
สนุกมากค่ะ อยากให้ลงสักวันล่ะ 20 ตอนเลยค่ะ สนุกมากๆๆและมีลุ้นด้วยว่าจะยังไงต่อ ต่อไปจะเป็นคู่ของท่านรองปะค่ะ รองประธาน น่ะจะมีนะ555...
น่าสงสารนางเอกจัง และสงสารพระเอกที่จะบอกคนที่ตนเองรักยังไง ว่าคู่หมั้นตัวเองเป้นญาติกัน...
ติดตามต่อค่ะ สนุกมากๆๆๆ...