รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 917

อันฉีที่อยู่ในห้อง เธอนอนเล่นจนรู้สึกเบื่อ เธอมองดูเวลา นี่ก็เกือบจะถึงเวลากินข้าวเที่ยงแล้วทำไมเนี่ยเหยียนเฟิงถึงยังไม่กลับมา

เขายังประชุมไม่เสร็จเหรอ

อันฉีผลักประตูออก ก็เห็นเสี่ยวซื่อเดินลงมาจากข้างบน เธอรีบเขาไปถามเขา “หัวหน้าทีมพวกล่ะ”

“คุณหนูอันฉี หัวหน้าทีมไม่ได้กลับห้องเหรอครับ”

“ไม่นะ”

“เขาออกจากห้องประชุมได้สิบกว่านาทีแล้ว ตอนเดินออกไปอารมณ์ไม่ค่อยดี น่าจะออกไปสงบจิตวงบใจครับ” เสี่ยวซื่อพูด

ดวงตาคู่สวยของอันฉีเบิกขึ้นเล็กน้อย “ อารมณ์ไม่ดี? ทำไมล่ะ”

“เหมือนจะเป็นเรื่องในครอบครัวครับ พวกเราก็ไม่ได้ถามอะไรมาก คุณหนูอันฉีไปหาเขาดูไหม” หลี่หลงซินถามเธอ พวกเขารู้สึกว่าให้คุณหนูอันฉีไปปลอบใจเขาน่าจะเหมาะกว่า

อันฉีคิดในใจ เนี่ยเหยียนเฟิงจะต้องออกไปทางประตูฐานทัพแน่ๆ เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงวิ่งออกไปทันที

เมื่อถึงหน้าประตูก็พบกับสมาชิกในทีมที่เดินเข้ามาคนหนึ่ง เธอถามเขาว่า “คุณเห็นหัวหน้าทีมเนี่ยไหม”

โชคดีที่สมาชิกคนนี้เป็นคนเดียวกับที่ถูกเนี่ยเหยียนเฟิงเรียกใช้ เขาจึงบอกทางได้อย่างถูกต้อง “หัวหน้าทีมเนี่ยไปทางนั้นครับ”

อันฉีมองไปทางสนามฝึกและวิ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว

และในขณะเดียวกัน จั่วอันอันก็เดินอ้อมมาถึงอีกฝั่ง เธอเห็นร่างของเนี่ยเหยียนเฟิงออกมาจากเงาของต้นไม้ เธอก้มหน้าลงทำการดึงเสื้อส่วนหน้าลงมาเผยให้เห็นส่วนที่น่าภูมิใจของเธอ

จั่วอันอันรอเวลาที่เหมาะสม และวิ่งออกไปจากอีกฝั่ง “อ๊าย … มีงูอยู่ตรงนี้ มีงูอยู่นี่…”

เนื่องจากระยะทางค่อนข้างใกล้ทำให้เนี่ยเหยียนเฟิงที่เพิ่งจะหันหลังมามองตามเสียงชนเข้ากับจั่วอันอัน สองมือของเธอกอดเข้าที่เอวของเขาแน่น “หัวหน้าทีมเนี่ย ตรงนั้นมีงู”

ใบหน้าหล่อเหลาของเนี่ยเหยียนเฟิงเย็นชาลง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน “ปล่อย”