รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 918

อันฉียิ้มแสยะยิ้ม “นี่ก็ใกล้จะเข้าฤดูหนาวแล้ว งูก็เข้าจำศีลหมดแล้วล่ะ เธอหาข้ออ้างที่ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ”

“เธอ…” จั่วอันอันหน้าขึ้นสีอีกครั้ง เกิดมาไม่เคยรู้สึกขายหน้าขนาดนี้มาก่อน นึกไม่ถึงเลยว่าอันฉีจะจะฉีกหน้าเธอต่อหน้าเนี่ยเยี่ยเฟิงครั้งแล้วครั้งเล่า

เนี่ยเหยียนเฟิงที่อยู่ด้านหลังของอันฉีก็ยิ้มมุมปากออกมา นึกไม่ถึงว่าอันฉีจะยกให้เขาเป็นแฟนของเธอแถมยังมีท่าทีมั่นอกมั่นใจขนาดนี้อีก

“ หัวหน้าทีมเนี่ย คุณพูดอะไรหน่อยสิ! ฉันไม่อยากถูกเข้าใจผิด” จั่วอันอันมองไปทางเนี่ยเหยียนเฟิงด้วยความออดอ้อน

อันฉีหันไปมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน แววตาสะท้อนความไม่ไม่พอใจอยู่ภายในราวกับกำลังตำหนิที่เขาปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นกอดง่ายๆ

จั่วอันอันมองตัวเองที่นั่งอยู่บนพื้นด้วยท่าทางไม่น่ามองนัก เธอจึงลุกขึ้นยืน พยุงเอวบอบบางของตัวเองเอาไว้

“คุณหนูอันฉี ถ้าจะใส่ร้ายคนอื่นก็ควรมีหลักฐานสิ ไม่ใช่พูดลอยๆ แบบนี้” จั่วอันอันแก้ตัวให้ตัวเอง

อันฉีเอ่ยปากเตือนจั่วอันอัน “นับแต่นี้ต่อไป อย่าให้ฉันเห็นว่าเธออ่อยแฟนของฉันอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่เกรงใจแล้ว”

“จะไม่เกรงใจยังไง? นี่เธอจะตบฉันเหรอ” จั่วอันอันสลัดท่าทางที่ดูอ่อนแอออกไปทันที เปลี่ยนมาเป็นท่าทางที่แข็งกร้าวแทน

ถ้าจะตบจริงๆ เธอเชื่อว่ายังไงอันฉีก็สู้เธอไม่ได้

อันฉีชะงักไปครู่หนี่ง เมื่อเธอกำลังคิดหาทางตอบโต้อยู่นั่น เสียงทุ้มของชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้น “จั่วอันอัน ที่นี่คือฐานทัพ ไม่ใช่ที่ที่คุณจะมาทำตัวกร่าง ทางที่ดีคุณควรเคารพตัวเองมากกว่านี้”

เนี่ยเหยียนเฟิงยืนอยู่ข้างอันฉี รูปร่างสูงใหญ่ประกอบกับขนคิ้วที่เรียงตัวสวยของเขา ทำให้เขายิ่งดูเหมือนกับสัตว์ร้ายที่กลายเป็นที่พึ่งทรงพลังให้แก่อันฉี อันฉีตกใจไม่แพ้กัน เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ในตอนนั้นเอง เขาก็ไปทางเธอเหมือนกัน แววตาของเขามีความอ่อนโยนมาก อันฉีรู้สึกถึงการถูกปกป้องมันดีมากจริงๆ

ความรู้สึกอิจฉาในใจของจั่วอันอันพุ่งขึ้นมา วันนี้เธอถูกอันฉีทำให้อับอาย เธอจะจำมันไว้ไม่มีทางลืมเพราะเธอไม่เคยรู้สึกขายหน้าขนาดนี้มาก่อน

“หัวหน้าทีมเนี่ย ฉันก็แค่พูดขึ้นมาเฉยๆ ใครจะไปตบกันล่ะ! คนแบบฉันแค่ไก่ตัวเดียวยังไม่กล้าฆ่าเลย!” จั่วอันอันรีบแก้ตัวให้ตัวเอง

จั่วอันอันรู้สึกอับอายจนไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ เธอจึงเดินจากไปอีกทาง

เนี่ยเหยียนเฟิงเดินกลับมาหาเธออย่างช่วยไม่ได้ และคว้ามือเธอเพื่อให้เดินไปด้วยกัน

อันฉีถูกเขาจูงมือเดินกลับไปจนถึงหน้าประตูฐานทัพ เมื่อเจอคนอื่นอันฉีปล่อยมือเขาออก

พวกเขาถือถาดอาหารมานั่งข้างๆ เสี่ยวซื่อ เมื่อลูกน้องเห็นว่าลูกพี่ของตัวเองอารมณ์ดีขึ้น นั่นเป็นเพราะการปลอบของอันฉีอย่างแน่นอน

แต่ใครจะรู้ล่ะว่าอันฉีกำลังเป็นทุกข์อยู่! เธออยากจะปลอบใจเนี่ยเหยียนเฟิงแต่เกิดอะไรขึ้นเขาก็ไม่บอกเธอ

เมื่อกินข้าวเสร็จ เนี่ยเหยียนเฟิงก็นัดแนะกับอู๋เจียนให้ไปที่โรงฝึกซ้อมตอนบ่ายสามโมง และยังเรียกให้อีกสามคนตามไปด้วย

“ฉันไปดูบ้างได้ไหม” อันฉีก็อยากเข้าร่วมด้วย

“คุณหนูอันฉี มาสิ! มาดูพวกเราเวลาถูกลูกพี่ซ้อมว่าน่าสงสารขนาดไหน” หลี่หลงซินพูดไปหัวเราะไป