รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 924

จั่วอันอันมองดูอันฉีที่นั่งอยู่บนพื้น หน้าซีดและเกือบจะเป็นลม เธอตกใจเช่นกัน เธอรีบปิดปากแล้วพูดว่า "เธอ... เธอเป็นอะไร"

อันฉีเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่จั่วอันอันด้วยขอบตาสีแดงระเรื่อ "ผู้หญิงคนนั้นชื่ออันนั่วจริงๆ เหรอ?"

จั่วอันอันพูดด้วยความโกรธ "ฉันจะโกหกเธอไปทำไม!"

หลังจากพูดจบจั่วอันอันก็ไม่อยากมีปัญหาเช่นกัน หากเกิดอะไรขึ้นกับอันฉี เนี่ยเหยียนเฟิงจะไม่ไว้ชีวิตเธออย่างแน่นอน เธอคิดว่าการด่าทอจบลงแล้ว และอันฉีก็เจ็บปวดมากแล้ว ดังนั้นจึงถือว่าเธอแก้แค้นสำเร็จแล้ว

เพื่อไม่ให้คนภายนอกเห็นท่าทางซีดเซียวของอันฉีที่นั่งอยู่บนพื้น จั่วอันอันจึงปิดประตูให้เธอก่อนจะจากไป

เมือจั่วอันอันไปแล้ว ที่หลังประตูอันฉีปิดหน้าของเธอ ทันใดนั้นร่างกายท่อนบนของเธอสั่นเล็กน้อย และเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดแผ่วเบาออกมาจากปลายนิ้วของเธอ

ทันใดนั้นอันฉีก็นึกไปถึงน้องสาวลูกพี่ลูกน้อง ผู้ซึ่งโทรหาเธออย่างตื่นเต้นและบอกว่าเธอหมั้นแล้ว อีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่หล่อเหลามาก ซึ่งเธอตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น แต่เธอไม่ได้บอกเธอว่าชายคนนั้นชื่อเนี่ยเหยียนเฟิง

ปู่ของเธอเป็นคนจัดงานแต่งงานให้เธอเอง ตอนที่อันนั่วหมั้นหมายในคืนนั้น เธอกำลังพบเจอกับเหตุการณ์ถูกปล้นฆ่า เนี่ยเหยียนเฟิงพาเธอไปที่สถานที่รักษาความปลอดภัยและเอาโทรศัพท์มือถือของเธอไป เธอยังจำคืนนั้นได้ที่เนี่ยเหยียนเฟิงกลับมาตอนดึกดื่น เธอขอโทรศัพท์มือถือคืนด้วยความโกรธ แต่เขาปฏิเสธ

ดังนั้นคืนนั้นคือเขาเดินทางไปหมั้นหมายกับอันนั่ว ถ้าเธอมีโทรศัพท์มือถือติดตัวเธอจะไม่พลาดข่าวการหมั้นของอันนั่วอย่างแน่นอน และเธอจะรู้ก่อนหน้านี้ด้วยว่าผู้ชายที่อันนั่วหมั้นด้วยคือเนี่ยเหยียนเฟิง

ทุกอย่างบังเอิญมาก เธอไม่รู้ว่าเนี่ยเหยียนเฟิงมีคู่หมั้น และคู่หมั้นของเขาคืออันนั่วลูกพี่ลูกน้องของเธอ

แต่เนี่ยเหยียนเฟิงรู้ เขารู้ว่าเธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของอันนั่ว แต่...

อันฉียืนขึ้นจากพื้น น้ำตาคลอเบ้า เธอเดินไปที่โซฟา หยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดตา ความเจ็บปวดในใจของเธอเป็นเพียงเรื่องรองลงมา และในขณะนี้เธอเต็มไปด้วยความอับอาย

เมื่อนึกถึงคำนี้ อันฉีก็น้ำตาไหลอีกครั้ง เธอดึงยางยืดผมออก ปล่อยผมยาวมาปิดตาของเธอ และเปิดประตูเพื่อออกไป

อันฉีเดินตรงไปที่ยอดเขาหินที่เธอไปครั้งล่าสุด เธอใช้ทางลัดและเกือบจะล้มลงหลายครั้งระหว่างทาง เพราะน้ำตาของเธอทำให้การมองเห็นพร่ามัว เธอเหยียบหินที่ยื่นออกมา จึงทำให้เธอสะดุด

แต่ไม่มีน้ำตาสักหยดที่สามารถระบายความเจ็บปวดภายในใจของเธอได้ ในเวลานี้เธอรู้สึกว่าพระเจ้ากำลังเล่นตลกกับเธอและเธอก็เกลียดสิ่งที่เธอทำลงไปมากยิ่งขึ้น

จนกระทั่งเมื่อนึกถึงอันนั่วเธอก็จะรู้สึกละอายใจมาก ในหัวของเธอเต็มไปด้วยเสียงตื่นเต้นของอันนั่วทางโทรศัพท์

“พี่คะ พี่รู้ไหมว่าผู้ชายที่ฉันจะหมั้นด้วยหน้าตาเป็นอย่างไร พระเจ้า! เขาหล่อมาก เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่ฉันเคยเห็นมาเลย ฉันพอใจกับการแต่งงานครั้งนี้มาก”

“พี่คะ ตระกูลของเราสองคนจะหมั้นกันในวันพรุ่งนี้ พี่มีเวลาว่างมาไหม”