รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 925

อันฉีหลับตาและนั่งลงบนก้อนหินด้วยความเจ็บปวด จิตใจของเธอยุ่งเหยิงมาก ด้านหนึ่งคือเสียงของอันนั่ว และอีกด้านหนึ่งคือความสัมพันธ์ของเธอกับเนี่ยเหยียนเฟิงในช่วงเวลานี้ เธอรู้สึกว่าความผิดทั้งหมดนี้มาจากเธอ

เธอไม่ควรคิดอะไรกับผู้ชายคนนี้ และยิ่งไม่ควรอะไรหว่านเสน่ห์ใส่เขาด้วยวิธีต่างๆ ทั้งหมดนี้ไม่ถูกต้อง

อันฉีกำลังร้องไห้กับสายลม ลมบนยอดเขานั้นแรงอยู่แล้ว เธอนั่งอยู่บนพื้นที่เปิดโล่ง ลมหนาวที่พัดมาทำให้ใบหน้าของเธอก็ซีดเซียวและเย็นขึ้น เธอกอดเข่าด้วยหัวใจที่เหมือนปกคลุมไปด้วยหิมะน้ำแข็ง

เธออยากจะย้อนกลับไปตอนที่เธอพบกับเนี่ยเหยียนเฟิงครั้งแรก ให้เธอได้เริ่มใหม่อีกครั้ง เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองตกอยู่ในรักสามเส้าแบบนี้ เธอจะไม่มองเนี่ยเหยียนเฟิงอย่างแน่นอน และเธอ จะยิ้มและอวยพรงานแต่งงานของอันนั่ว จะดีใจที่เธอแต่งงานกับผู้ชายที่เป็นเลิศเช่นนี้

อันฉีกลั้นเสียงร้องไห้ท่ามกลางลมหนาว และหัวใจของเธอก็พังทลายลงอีกครั้ง

ในขณะนี้เนี่ยเหยียนเฟิงที่สูงยาวเข่าดีกำลังก้าวเดินเข้ามาที่ทางเข้าฐาน เดิมทีเขาต้องการไปที่ห้องประชุม แต่ฝีเท้าของเขาตรงไปถึงประตูหน้าห้องพักอย่างลืมตัว เขาไม่ได้เคาะประตู แต่ผลักเข้าไปเลย

ผู้หญิงคนนี้ชอบนอนบนโซฟาของเขาทุกวัน บางทีเธออาจจะเผลอหลับไปแล้ว และเขาก็ไม่อยากรบกวนเธอ

แต่หลังจากที่เนี่ยเหยียนเฟิงผลักประตูเข้ามาเขาก็พบว่าไม่มีใครอยู่บนโซฟา และอันฉีไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว เนี่ยเหยียนเฟิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกจิตตก และเมื่อเขากำลังจะออกไป เขาก็สังเกตเห็นกระดาษทิชชูที่ยับยู่ยี่อยู่บนโต๊ะ และยังมีกองอยู่บนพื้นอีกด้วย

เขาเดินไปหยิบมาดูทันที ล้วนแต่เป็นกระดาษทิชชูที่เปียกชุ่ม ดูไม่เหมือนว่าเปียกจากการเช็ดน้ำ แต่เหมือนเปียกจากการเช็ดน้ำตามากกว่า

ใจของเนี่ยเหยียนเฟิงตกไปที่ตาตุ่มในทันที เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้?

เนี่ยเหยียนเฟิงเดินออกไปอย่างรวดเร็ว และตรงมาที่ห้องของอันฉีแล้วเคาะประตู แต่ไม่มีใครขานรับ เขาเชื่อว่าอันฉีไม่ได้อยู่ข้างใน

เนี่ยเหยียนเฟิงกลับมาที่ห้องประชุมเพื่อถามเสี่ยวซื่อและคนอื่นๆ และพวกเขาทั้งหมดบอกว่าอันฉีไม่ได้มาที่นี่