รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 927

"เธอยังพูดอะไรอีก" เนี่ยเหยียนเฟิงคิดว่าจั่วอันอันต้องพูดอย่างอื่นด้วย เธอและอันฉีมีความแค้นฝังลึก เธอต้องดึงเรื่องนี้มาทำร้ายเธอทางวาจาอย่างแน่นอน

"ไม่ต้องสนใจว่าเธอพูดอะไร มันไม่สำคัญอีกต่อไป สิ่งสำคัญคือเราต้องจบกันเพียงเท่านี้ เนี่ยเหยียนเฟิง ฉันขอโทษนะ ฉันผิดเองที่เข้าหาคุณ ความไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรของฉันดูเป็นการไม่ให้เกียรติคุณ ... ความผิดของฉันเอง "อันฉีก้มศีรษะลง คิดทบทวนและขอโทษ

แต่ในสายตาของเขากลับรู้สึกเจ็บปวดหัวใจแทนเธอ เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะยอมถอยมากขนาดนี้เมื่อรู้เรื่องนี้

เธอถึงกับเอาความผิดทั้งหมดมาไว้กับตัวเอง และดูแคลนตัวเองมากขนาดนี้

สีหน้าที่แน่วแน่ของเนี่ยเหยียนเฟิงกระตุกเล็กน้อย เพียงแค่มองไปที่ร่างเพรียวที่สั่นไหวตามลมที่อยู่ตรงหน้าเขา หมัดที่กำแน่นเพื่อควบคุมอารมณ์ของเขาได้เข้าไปช่วยพยุงเธอไว้

เวลานี้ท้องฟ้าในตอนบ่ายกลับมืดครึ้มราวกับว่าฝนจะตกหนักได้ทุกเมื่อ

หลังจากนิ่งไม่ไหวติงอยู่ครู่หนึ่ง ฝนก็ตกลงมาปรอยๆ กระทบลงบนหินเสียงดังซู่ซ่า

"กลับไป" เนี่ยเหยียนเฟิงพูดเสียงทุ้มต่ำ เขาปล่อยให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว

อันฉีรู้สึกขัดเคืองที่พระเจ้าต่อต้านเธอ เธอกำลังคิดจะระบายทุกสิ่งทุกอย่างด้วยการแหงนหน้าขึ้นรับน้ำฝนที่กำลังตกลงมา ทันใดนั้นแขนยาวก็โอบรอบเอวของเธอ และผมยาวของเธอก็ถูกเขาปัดไปด้านหลัง เผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามและริมฝีปากสีแดงที่เย็นชา ความอ่อนโยนและเผด็จการของชายคนนี้ครอบคลุมเอาไว้แล้ว

เขาจูบเธอท่ามกลางสายฝน

หัวของอันฉีแทบจะระเบิด และเธอตัวแข็งทื่อด้วยความตกตะลึงใจ ที่ริมฝีปากของเธอคือจูบที่ดุเดือดของผู้ชาย ซึ่งดุเดือดกว่าครั้งก่อน อันฉีรู้สึกละอายใจ เธอจึงยื่นมือออกไปผลักเขา แต่เขาออกแรงดึงเธอให้แนบชิดกับเขามากยิ่งขึ้น ให้เธออยากจะถอยก็ถอยไม่ได้

ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอ ฝนทำให้รูม่านตาของเขามืดลงเรื่อยๆ ลำคอของเขามีเสียงกลืนน้ำลาย และเขาถึงกับหายใจหอบ

“อย่าถอยและอย่าพยายามหนี” ริมฝีปากของเขากดแนบหูของเธอด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

แม้ว่าจะมีคนเฝ้าดูอยู่รอบๆ เนี่ยเหยียนเฟิงก็ยังไม่หลบสายตาของคนอื่น และพาอันฉีกลับไปที่ห้องของเขา เริ่มแรกเสียงร้องของอันฉีเต็มไปด้วยโกรธ และตอนท้ายเต็มไปด้วยน้ำตา

"เนี่ยเหยียนเฟิง ปล่อยฉันนะ...คนเลว" ทั้งกล่าวหาทั้งดุด่า

คนที่มองดูอยู่ไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปยุ่งในเรื่องนี้ แม้ว่าพวกเขาจะได้ยินเสียงร้องไห้อันน่าสงสารของอันฉี และมองเห็นเธอถูกเนี่ยเหยียนเฟิงพาเข้าไปในห้องของเขา ทุกคนก็ทำได้เพียงมองพวกเขาอย่างเห็นอกเห็นใจ และครุ่นคิดว่าอันฉีไปทำอะไรให้ลูกพี่ของเขากลายเป็นเช่นนี้

ในนั้นก็มีจั่วอันอันอยู่ด้วย แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ถ้าได้สัมผัสกับผู้ชายอย่างเนี่ยเหยียนเฟิงจะรู้ได้ว่ามีเพียงผู้หญิงที่เขาชอบเท่านั้นที่จะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาชอบ เขาไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ

ดังนั้นอันฉีและเขาจึงเป็นแค่อารมณ์โกรธฉุนเฉียว ไม่ใช่ปฏิบัติอย่างทารุณแต่อย่างใด จั่วอันอันนึกถึงสิ่งที่เธอพูดกับอันฉีในวันนี้ และเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าที่อันฉีร้องไห้ก็เพราะอยากเป็นผู้ชนะ แน่นอนว่าวิธีการนั้นยอดเยี่ยมมาก!

แต่ใครจะรู้สภาพจิตใจของอันฉีในตอนนี้? เธอแทบอยากจะตายอยู่แล้ว