รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 939

เสี่ยวซื่ออดไม่ได้ที่จะกลั้นยิ้มพลางพยักหน้า "ครับ ผมจัดการเอง ผมจะแฮกมือถือลบรูปของคุณให้เกลี้ยงเลย ถึงยังไงที่นี่ไม่มีอินเทอร์เน็ต ส่งข้อมูลทั้งหมดออกไปไม่ได้ คุณวางใจเถอะ!”

อันฉีพบว่าพวกเขาเป็นอัจฉริยะจริงๆ เธอเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจ "ขอบใจนะเสี่ยวซื่อ"

"ไม่เป็นไร ใครใช้ให้คุณคือว่าที่..." พอเสี่ยวซื่อพูดถึงตรงนี้ก็รีบปิดปาก ไม่กล้าพูดต่อ

“ว่าที่อะไรคะ” อันฉีถามอย่างสงสัย

"ไม่มีอะไรๆ ว่าที่เพื่อนสนิทของพวกเรา" เสี่ยวซื่อรีบแทนที่คำว่า "พี่สะใภ้" ด้วยคำว่าเพื่อนสนิท

อันฉีไม่สงสัย เธอพยักหน้าแล้วออกไป สิบนาทีต่อมา จั่วอันอันนอนอยู่บนเตียง คิดจะเปิดคลิปดูอีกครั้ง แต่เมื่อเธอเพิ่งจะเปิดดูโทรศัพท์ กลับพบว่าในอัลบั้มภาพไม่เหลือแม้แต่รูปเดียว

ใครลบภาพทั้งหมด

“เอ๊ะ! นี่มันอะไรกัน รูปของฉันหายไปไหน” จั่วอันอันตื่นตระหนกลุกขึ้นนั่ง เธอเก็บภาพพวกนี้ไว้ตั้งหลายปีแล้ว แต่ตอนนี้มันหายไปหมดแล้ว

จั่วอันอันรีบไปที่ห้องของหลี่เสี่ยงเชา ในห้องของหลี่เสี่ยงเชา อู๋เจียนกอดอกจ้องมองเขาแล้วยื่นมือออกไป "ส่งมา"

ที่แท้เสี่ยวซื่อคิดอ่านรอบคอบ จึงขอให้อู๋เจียนมาขอเมมโมรี่การ์ดในกล้องของหลี่เสี่ยงเชา แต่ตอนนี้หลี่เสี่ยงเชากลัวมากจนมือที่ยื่นของให้สั่นเทา

จั่วอันอันเพิ่งจะเคาะประตู พอเห็นอู๋เจียนออกมาก็ตกใจ รีบพูดกับหลี่เสี่ยงเชาว่า "เขามาหาคุณทำไม"

“ไม่มีอะไรหรอก” หลี่เสี่ยงเชาพูดอย่างขี้ขลาด

"วิดีโอที่คุณแอบถ่ายครั้งก่อน ตอนนี้ยังมีอยู่ในไฟล์ไหม ส่งมาให้ฉันอีกทีเร็วเข้า"

"ไม่มีแล้ว เมมโมรี่การ์ดถูกเขาเอาไปแล้ว"

"อะไรนะ ให้ตายเถอะ รูปฉันหายหมดแล้ว" จั่วอันอันโมโหจนจะเป็นบ้า

แต่พวกเขาไม่มีหนทางจะคิดบัญชีกับพวกเสี่ยวซื่อได้ เรื่องนี้จั่วอันอันได้แต่โทษอันฉีอีกครั้ง

เวลานี้อันฉีอยู่ในห้อง เหม่อมองแสงจันทร์นวลนอกหน้าต่าง แต่ทำยังไงก็ข่มตาหลับไม่ลง