รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 940

“เธอเป็นห่วงฉันทำไม”

“คุณอันฉีถามผมว่าลูกพี่ทำภารกิจอยู่หรือเปล่า อยู่คนเดียวหรือเปล่า ปลอดภัยไหม ลูกพี่จะรับมือไหวไหม ผมบอกเธอว่าลูกพี่คือขุนศึกที่รู้จักแต่คำว่าชนะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

ตอนนี้เสี่ยวซื่อไม่กลัวว่าจะพูดมากเกินไป เพราะเขารู้สึกว่าบางทีลูกพี่อาจอยากได้ยินทุกถ้อยคำที่อันฉีพูด

อย่างไรก็ตาม เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ตอบกลับ และเสี่ยวซื่อก็รู้นิสัยของลูกพี่ดี หลังจากได้ข้อมูลที่เขาต้องการแล้ว เขาก็จะไม่สนใจใครอีกต่อไป

ตลอดเวลาสองชั่วโมงบนถนนกลางภูเขา อันฉีรู้สึกตื่นเต้นเหมือนนั่งรถไฟเหาะ ถนนบนภูเขาคดเคี้ยวโค้งหักศอก ครั้งก่อนที่เธอเดินทางมาที่นี่ เป็นช่วงกลางคืนและเธอยังหลับด้วย ตอนนี้เธอรู้สึกได้เต็มที่ถึงภูมิประเทศสูงชันในเขตภูเขา

แต่เมื่ออันฉีมาถึงเมืองเล็กๆ แห่งนี้ ในที่สุดเธอก็รู้สึกร่าเริงเพราะในที่สุดเธอก็ได้ติดต่อกับโลกภายนอกแล้ว การมาคราวนี้ ต้องขอบคุณแม่ที่คาดว่าอากาศจะเปลี่ยนแปลงและเตรียมเสื้อผ้าให้เธออย่างเพียงพอ ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องหนาวจนแข็งตายแน่ๆ

ถึงกระนั้น อันฉีก็ยังมีความปรารถนาที่จะซื้อของ เธอพกเงินมาด้วย เดี๋ยวซื้อให้หนำใจดีกว่า!

พวกเขาจอดรถที่ถนนนอกเมืองแล้วเดินเข้าไป ที่นี่ไม่ใช่เมืองระดับอำเภอ เป็นเพียงแค่ตำบลเล็กๆ พื้นที่พลุกพล่านเป็นเพียงถนนยาวไม่ถึงกิโลเมตร มีร้านค้าหลายร้านร้าน ที่นี่มีผลไม้มากมายจากภูเขา ดูแล้วน่าอร่อย

"คุณอันฉี ต้องขอโทษด้วยครับ ที่นี่เป็นเพียงเมืองเล็กๆ บนภูเขา ไม่มีของขายมากนัก" เสี่ยวซื่อเอ่ย

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ได้ออกมาพักผ่อน ฉันมีความสุขมากแล้ว” อันฉีเม้มปากยิ้ม

ขณะนี้ เสี่ยวซื่อเห็นรถที่คุ้นเคย เขารีบตบไหล่หลี่หลงซิงที่อยู่ข้างๆ แล้วชี้ให้ดู

หลี่หลงซิงก็เห็นเช่นกัน ชวนให้อาซงกับอู๋เจียนมองไปทางนั้น ก็เห็นรถออฟโรดสีดำจอดอยู่ตรงนั้น และมองเห็นเงาร่างสูงใหญ่นั่งตรงที่นั่งคนขับ

เกิดอะไรขึ้นกับลูกพี่และคุณอันฉี แค่จะมาดูทำไมถึงต้องทำลับๆ ล่อๆ