รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 942

“ไม่งั้นคุณเอารถให้ฉัน ฉันจะขับรถกลับเองค่ะ” อันฉีพูดขึ้นด้วยความกล้าหาญ

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่รับปากเธอ เพราะภูเขาที่สูงและอันตรายตั้งขนาดนั้น และเธอเองก็ไม่มีฝีมือ

“ไม่” เนี่ยเหยียนเฟิงปฏิเสธ

ตอนนี้เอง สภาพอากาศฟ้าฝนไม่สู้ดีนัก และฝนในฤดูหนาวก็กำลังจะถล่อมตกลงมา แน่นอนว่าอีกแปปนึงมันจะตกแปะๆ ลงบนหัวของอันฉี และเธอได้แต่ยกมือป้องปิดหัวเอาไว้ แต่จู่ๆ สายฝนก็ตกเทลงมาห่าใหญ่

“ขึ้นรถครับ” คนในรถสั่งเสียง ทุ้มต่ำ อาการหวัดของเธอเพิ่งจะดีขึ้น หรือว่าเธออยากตัวเปียกอีกสักรอบกัน?

อันฉียังอารมณ์เสียหลังจากถูกพระเจ้าข่มเหง เธอเดินไปที่นั่งผู้โดยสาร เปิดประตู และเข้าไปโดยไม่แลมองชายที่เบาะหลัง

มองจากในรถเห็นสายฝนที่ถูกกั้นให้อยู่ด้านนอก มันทำให้บรรยากาศดูเงียบสงบเป็นพิเศษ

จิตใจของอันฉีสับสนไปหมด ประสาทสัมผัมการรับรู้ทั้งหมดของเธอตอบสนองต่อชายหนุ่มที่นั่งด้านหลัง เธอฟังเสียงเขาเคาะแป้นพิมพ์ และได่ยินถอนหายใจเล็กน้อยของเขา

“คุณไม่ไปปฏิบัติภารกิจเหรอคะ ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่ล่ะคะ” อันฉีถามขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“คุณไม่อยากเจอผมเหรอ” เนี่ยเหยียนเฟิงถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง สายตายังคงจ้องไปที่หน้าจอ

“ฉันแค่พูดว่า เราไม่ต้องพบกัน ฉันไม่ได้หมายความว่าจะขับไล่คุณออกจากฐานซะหน่อย" อันฉีคิดว่าหลายวันมานี้เขาใช้เวลาในหมู่บ้าน นี้ รึเปล่า แล้วเขานอนที่ไหน กินอย่างไร คงไม่ใช่ว่าใช้เวลาอยู่ในรถคันนี้คนเดียวอย่างนี้หรอกนะ!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอมองกลับมาที่เขาอย่างปวดใจ แต่เมื่อเห็นว่าเสื้อของเขาสะอาดและเรียบร้อย ดูไม่เหมือนเขานั่งอยู่ในรถตลอดเลย

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ได้พูดอะไร แต่อันฉีรู้สึกว่าคอแห้งผากขึ้นมา เธออยากดื่มน้ำ เธอจึงอดถามขึ้นมาไม่ได้ว่า “ในรถของคุณมีน้ำไหมคะ”

เยียนเฟิงเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำจากช่องเก็บของข้างประตูรถและยื่นให้เธอ เมื่ออันฉีเห็นว่าเป็นแก้วน้ำของเขา เธอก็นิ่งชะงักไปหลายวินาที “ฉันหมายถึงน้ำแร่น่ะค่ะ”

เนี่ยเหยียนเฟิงเงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้วแน่น “ไม่มี”