รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 948

“อันนั่วกับฉันสนิทเป็นพี่น้องกันตั้งแต่เด็กๆ ค่ะ แม้ว่าเธอจะเป็นญาติของฉัน แต่เธอก็เหมือนพี่น้องแท้ๆ ของฉันเลย คุณคิดว่าฉันยังมีหน้าไปเจอเธออยู่ไหมคะ ฉันดีใจที่เราไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์ไปสู่จุดที่ถอยกลับไม่ได้แล้ว ดังนั้นเรายังจบเรื่องนี้ทันอยู่ เนี่ยเหยียนเฟิง ฉันเอาความรู้สึกก่อนหน้านี้ทั้งหมดที่มีต่อคุณกลับมา และได้โปรดลืมเรื่องที่ฉันล่วงเกินคุณด้วยนะคะ เรา...เราเป็นเพื่อนกันได้”

คำพูดของอันฉีเป็นความคิดที่แท้จริงที่สุดของเธอ ณ เวลานี้ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างอ้อนวอน

เนี่ยเหยียนเฟิงนั่งบนเก้าอี้ มองเธออย่างเย็นชาราวกับรูปปั้น ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่นและเขายังคงเงียบ

หัวใจของอันฉีบีบแน่นอยู่ตลอดเวลา เธอกำลังรอให้ชายหนุ่มตอบกลับมา แทนที่จะนิ่งเงียบอยู่แบบนี้

เธอไม่รอจนได้คำตอบ อันฉีรู้สึกขมขื่นในใจ เธอถอนหายใจและพูด “แล้วคุณจะเอายังไงคะ ฉันจะต้องทำยังไง ขอโทษด้วยวิธีไหน ถึงจะทำให้คุณยกโทษในสิ่งที่ฉันทำลงไปได้”

คำพูดของอันฉีทำให้คนบนเก้าอี้ลุกขึ้นทันที

ขาเรียวยาวของเขา ก้าวไปหาอันฉี

อันฉีกลืนน้ำลายอย่างช่วยไม่ได้ และมองเขาอย่างประหม่า “คุณ... คุณจะทำอะไรคะ”

ตัวของเนี่ยเหยียนเฟิงเต็มไปด้วยความอดกลั้นที่พุ่งมาทางเธอ และอันฉีที่เดิมทีนั่งอยู่บนเตียง ก็ลงไปข้างล่างเพื่อหยุดไม่ให้เขาเข้าใกล้ เพราะไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว

ดังนั้นเธอจึงนอนหงายบนเตียงโดยที่มือของชายหนุ่มวางกักอยู่บนศีรษะทั้งสองข้างของเธอ

ทำให้ท่าทางสองแง่สองง่ามเกินไป

"คุณ...คุณจะทำอะไรเนี่ย เหยียนเฟิง...ฉันเตือนคุณแล้ว..." อันฉีตื่นตระหนกจนลิ้นพันกัน

เนี่ยเหยียนเฟิงขมวดคิ้วและมองเธออย่างลึกซึ้ง "ถ้างั้นลองเริ่มก่อนอีกครั้งดูสิ ถ้าผมพอใจ ผมอาจตกลงคำขอของคุณ และไม่ปรากฏตัวมาให้เห็นอีก"

อันฉีประหม่าจนหน้าแดงหูแดงไปหมด ข้อเรียกร้องของชายคนนี้เสียมารยาทเกินไปหน่อยไหม เธอจะเป็นฝ่ายจูบเขาก่อนได้ยังไง?

“ไม่ ฉันไม่ตกลงค่ะ” อันฉีส่ายหัว

“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่รับปากที่จะเลิกกัน” ชายหนุ่มมองเธออย่างแน่วแน่