รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 947

อันฉีถามเถ้าแก่เนี้ยเกี่ยวกับเครื่องปรับอากาศ เถ้าแก่เนี้ยก็ขอโทษอย่างมากและบอกว่าจะเรียกคนมาซ่อม แต่เนื่องจากสถานที่ห่างไกล จนถึงตอนนี้ช่างซ่อมจึงยังไม่ได้มาซ่อมเลย

อันฉีไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้ ดังนั้นเธอจึงต้องขึ้นไปชั้นบนกับเนี่ยเหยียนเฟิง

ในห้อง อุณหภูมิยังต่ำมาก อันฉีลูบมือของเธอเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น และชายที่อยู่ข้างหลังเขาสวมเสื้อโค้ทที่ความหนาและอบอุ่นให้เธอ

อันฉีตกตะลึงอยู่สองสามวินาที ชายหนุ่มก็มาหาเธออีกครั้ง และพูดเสียงทุ่มต่ำว่า “ใส่เสื้อผ้าดีๆ “

อันฉีไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสวมเสื้อคลุมทหารของเขาซึ่งยาวถึงเข่าอย่างเชื่อฟัง ราวกับสวมกระโปรงยาวหนาและอบอุ่น ชายหนุ่มกำลังติดกระดุมให้เธออย่างจริงจัง ภายใต้แสงไฟ คิ้วและดวงตาของเขา ดูอ่อนโยนลง

ในอดีต อันฉีเคยหวังว่าจะได้รับการปฏิบัติอย่างอ่อนโยนจากชายคนนี้ แต่ตอนนี้ เขาปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยน แต่เธอไม่สิทธิ์ได้เพลิดเพลินกับมันอีกต่อไป

“ขอบคุณค่ะ” อันฉีพูดขอบคุณ

“ขอบคุณยังไงครับ” สายตาของชายหนุ่มจริงจังและจ้องมองเธอ

อันฉีมองเขาอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าเธอสามารถเข้าใจความหมายอื่นได้ในดวงตาของเขา แต่เธอไม่สามารถตอบสนองต่อเขาได้

“ที่นี่มีน้ำไหมคะ” อันฉีเปลี่ยนเรื่อง

ชายหนุ่มหยิบแก้วน้ำของเขาออกมา คลายเกลียวออกแล้วยื่นให้เธอ “ดื่มสิครับ!”

อันฉีมองไปที่แก้วน้ำของเขา เธอก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “เดี๋ยวฉันจะไปขอแก้วจากเถ้าแก่เนี้ยสักใบนะคะ”

ทันทีที่เธอพูดจบ ความไม่พอใจก็พลุ่งพล่านในดวงตาของชายหนุ่ม เขาโอบแขนรอบเอวของเธอและปิดริมฝีปากบางของเธออย่างรวดเร็ว ประกบเข้าริมฝีปากสีแดงของเธอ และจูบอย่างถือสิทธิ์

ดวงตางดงามอันฉีเบิกกว้าง เดิมทีเธอสวมเสื้อผ้าของเขาซึ่งมีขนาดใหญ่มาก ตอนนี้ด้วยมือข้างหนึ่งของเขารอบเอวของเธอ เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ และกระแสไฟฟ้าที่ทำให้เธอตัวสั่นก็พุ่งเข้าสู่กระแสเลือดของเธอมันทำให้มือและเท้าอ่อนปวกเปียกราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้ และเธอลืมแม้กระทั่งผลักเขาออกไป

หลังจากที่เนี่ยเหยียนเฟิงจูบเธอ เขาก็ปล่อยเธอและมองเธอด้วยสายตาหนักอึ้ง “จูบก็ได้ แล้วทำไมไม่กล้าดื่มน้ำต่อ”