รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 946

“คุณรินให้ฉันอีกแถ้วได้ไหมคะ” อันฉียื่นถ้วยชาให้ชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้าม

เนี่ยเหยียนเฟิงหยิบกาน้ำชาเก่าขึ้นมาและเทให้เธออีกแก้ว อันฉีถือมันไว้ในมือเพื่ออุ่นมือของเธอ และเริ่มจิบอีกครั้ง

เนี่ยเหยียนเฟิงมองชื่นชมเธออย่างความสนใจ และรอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

ขณะที่อันฉีกำลังดื่ม และทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็พบกับดวงตาที่ยิ้มแย้มของชายตรงข้าม เธออดไม่ได้ที่จะอายอยู่หลายวินาที และรีบวางถ้วยชาลงเพื่อมองดูสภาพแวดล้อมที่นี่

แม้ว่าสภาพแวดล้อมที่นี่สามารถอธิบายได้คร่าวๆ และเรียบง่าย แต่ก็มีกลิ่นอายของสมัยก่อน ในที่สุดเมื่ออาหารมาเสิร์ฟ อันฉีก็คิดได้ว่านานแล้วที่เธอไม่ได้กินอาหารจานสดอร่อยเช่นนี้ เธอหยิบชามข้าวขึ้น แล้วเริ่มกินเป็นวิถีการกินที่ทิ้งภาพลักษณ์หรูหราไป

เนี่ยเหยียนเฟิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขันขึ้นมา เขาไม่ได้หิวขนาดนั้น แต่เขาอารมณ์ดีที่เห็นเธอกินอย่างมีความสุข

อันฉีกินข้าวสองชามในคราวเดียว แลในที่สุด หลังจากกินข้าวอิ่มแล้ว เธอก็ปิดปากด้วยความอับอายและอยากจะหมุดหนีลงดิน

แม้ว่าจะมีเพียงจานหมูผัดหน่อไม้ฤดูหนาว ผักใบเขียว และผักแห้งหนึ่งจานที่เข้ากันได้ดีกับข้าว แต่ก็อร่อยมากสำหรับเธอ

“อร่อยจริงๆ ค่ะ” อันฉีชม

เนี่ยเหยียนเฟิงลุกขึ้นเพื่อไปจ่ายบิล ในขณะนี้ ฝนข้างนอกหยุดตกอย่างน่าประหลาด แต่บริเวณรอบๆ มืดสนิท และไม่มีไฟถนน หลายคนใช้ไฟฉายในการเดินทาง

ตอนมายังเป็นตอนเย็น ตอนนี้มันเป็นเข้าสู่กลางคืนอันมืดมิดแล้ว

ขณะที่อันฉีก้าวออกจากถนนเล็กๆ นอกร้านอาหาร เนี่ยเหยียนเฟิงก็หยิบโทรศัพท์มือถือส่องมาที่เธอ ยื่นมือของเขามาจูงเธอไว้อย่างธรรมชาติ อันฉีต้องการที่จะดึงมือของเธอออก แต่เธอทำไม่ได้ ชายหนุ่มกุมมือไว้ แน่น

"เนี่ยเหยียนเฟิง ปล่อยฉันได้ไหมคะ ฉันเดินเองได้ค่ะ” อันฉีขอร้อง

“ถนนที่นี่ไม่เรียบ ถ้าผมจูงคุณไปจะปลอดภัยกว่า”

“ไม่จำเป็นจริงๆ ค่ะ ฉันสายตายังมองเห็นดีมาก” อันฉีพูดจบ จังหวะนี้เอง เธอรู้สึกว่ามีสุนัขดุร้ายเห่าในซอยข้างๆ เธอ อันฉีตกใจมากจนเธอรีบหลบอยู่อีกด้านหนึ่งของเนี่ยเหยียนเฟิง กำเสื้อของเขาเอาไว้แน่น