รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 945

อันฉีมองเขาด้วยความประหลาดใจ ที่แท้เขานำเสื้อมาให้เธองั้นเหรอ

“ขอบคุณค่ะ” อันฉีต้องการเสื้อโค้ทตัวนี้จริงๆ มันมีกลิ่นอายของเขา เธอคิดว่า เสื้อตัวนี้น่าจะเป็นของเขา!

ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ แต่ฝนไม่หยุดตกเลย ยังคงเทลงมา ท้องของอันฉีส่งเสียงดังโครกครากในห้องที่เงียบสงบ ทำให้เธอยื่นมือมาปิดท้องทันทีอย่างอายๆ

เธอหิวแล้ว และเพิ่งฟื้นตัวจากไข้สูง และเธอกินได้แค่โจ๊ก ดังนั้นเธอจึงไม่ได้กินอะไรมากตั้งแต่เช้า

“ผมจะพาคุณไปทานข้าว” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดกับเธอ

อันฉีกระพริบตา “ที่นี่มีร้านอาหารหรือคะ”

2 วันนี้เนี่ยเหยียนเฟิงไปทานอาหารที่ร้านอาหารในฟาร์มมา รสชาติไม่เลวเลยทีเดียว เขาพยักหน้า “มากับผม”

อันฉีถอดเสื้อคลุมทหารออก มันจะไม่สะดวกสำหรับเธอที่จะสวมมันเมื่อออกไปข้างนอก เธอมองไปที่สายฝนนอกหน้าต่าง รู้สึกอารมณ์เสียอย่างอธิบายไม่ได้ คงจะดีมากถ้าฝนไม่ตก

ทั้งสองเดินลงไปที่ประตูชั้นหนึ่ง เนี่ยเหยียนเฟิงกางร่มและยื่นมือออกมาหาเธอ อันฉีไม่ได้ถูกเขาจูง เธอก้าวเข้าไปอยู่ใต้ร่ม แต่ในวินาทีถัดมา เอวของอันฉีก็ถูกแขนอันแข็งแกร่งโอบไว้

“อย่าทำแบบนี้สิค่ะ...” อันฉีขอร้องทันที

“ถ้าคุณตัวเปียก คุณจะไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนะ" เนี่ยเหยียนเฟิงหันมามองและพูดกับเธอ

อันฉีทำอะไรไม่ถูกทันที ถ้าเธอตัวเปียกขึ้นมาจริงๆ คืนนี้เธอคงลำบากแน่ๆ เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องให้แขนแกร่งโอบเอวของเธอไว้ และเดินกับเขาไปยังถนนฝั่งตรงข้าม