รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 954

อันฉีชะงักไปชั่วครู่ ดูเหมือนว่าอันนั่วจะคิดว่าเธอและเนี่ยเหยียนเฟิงไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก

แต่ใครจะรู้พวกเขาอยู่ด้วยกันทั้งกลางวันและกลางคืนเป็นเวลาสองเดือน

"เขา..." อันฉีนั่งลง เพิ่งพูดไปได้คำเดียวเท่านั้น อันนั่วก็จับมือเธอแล้วถามอีกครั้งว่า "เขาเป็นอย่างไรบ้าง เขาเข้ากับคนง่ายไหม เคร่งขรึมไหม เขาน่าจะรู้ว่าเราเป็นญาติกันใช่ไหม！เขาดูแลพี่ดีไหม

จู่ๆ หัวใจของอันฉีก็กระวนกระวาย เมื่อมองไปที่ดวงตาที่อยากรู้อยากเห็นของอันนั่ว เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

และในขณะนี้เอง โทรศัพท์มือถือของอันนั่วก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู "คุณปู่นี่ คงเร่งให้เราไปกินข้าวเย็นกัน"

หลังจากพูดจบ อันนั่วก็รับโทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆ "ฮัลโหล คุณปู่ พวกเรากำลังจะไป"

อันนั่ววางสายและพูดกับอันฉี "พี่ ไปใส่เสื้อโค้ท เราจะออกไปทานอาหารเย็นกัน มีแต่คนอยากเจอพี่！"

อันฉีพยักหน้าและลุกขึ้นไปหยิบเสื้อโค้ท แต่เมื่อเธอเข้าไปในห้องแต่งตัว เธอพิงผนังอย่างเหนื่อยล้าและถอนหายใจ

เธอหยิบเสื้อโค้ทและลงไปชั้นล่างพร้อมกับอันนั่ว พ่อแม่ของเธอกำลังรอเธอ หลี่เซี่ยนเดินเข้ามาและมองเธอด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย "ทำไมเธอแต่งตัวธรรมดาจัง ไม่แต่งหน้า ต่างหูและสร้อยคอก็ไม่ใส่"

อันฉีส่ายหัวและยิ้ม "แม่ ไม่เป็นไร ก็แค่กินข้าวเย็นกับครอบครัวไม่ใช่เหรอ！"

หลี่เซี่ยนทำได้เพียงทำเป็นไม่เห็น ในขณะนี้เอง ป้าที่เพิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินเข้ามาและพูดว่า "คุณหนูใหญ่ สิ่งนี้หลุดออกมาจากเสื้อผ้าของคุณ"

เมื่อเห็นว่าป้ากำลังถือคริสตัลหยาบสีชมพูอยู่ในมือ อันฉีรู้สึกปวดร้าวใจ เธอเอื้อมมือไปหยิบมัน อันนั่วเข้ามาถามอย่างสงสัย "พี่ นี่คืออะไร มันคือคริสตัลเหรอ"

"ใช่ พี่เก็บมันมาจากหุบเขา" อันฉีเก็บคริสตัลลงในกระเป๋าของเธอ

"มันดูสวยดีนี่ อยากทำเป็นจี้หรือสร้อยข้อมือไหม" หลี่เซี่ยนถามด้วยรอยยิ้ม

"ฉัน... ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจ" อันฉีจำได้ว่าเธอเคยบอกเนี่ยเหยียนเฟิงว่าเธอจะทำจี้สองอัน แบ่งกันคนละอัน