รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 955

"เสี่ยวนั่ว เธอไม่โกรธเหรอ" อันฉีมองไปที่เธอแล้วถาม

อันนั่วกลับส่ายหัวอย่างเข้าใจ "ฉันไม่ได้โกรธ！ตราบใดที่เขาเห็นข้อความของฉัน ฉันก็มีความสุขแล้ว อย่างไรก็ตามฉันแค่ส่งความรู้สึกของฉันเอง ฉันกลัวว่าจะไปรบกวนเขา！แต่ฉันก็หักห้ามใจไม่คุยกับเขาไม่ได้"

อันฉีเอื้อมมือไปลูบหัวของอันนั่วและมองเธออย่างเป็นทุกข์ ความรู้สึกที่ถูกมองข้าม เธอหวังว่าเนี่ยเหยียนเฟิงจะให้คำตอบกับอันนั่วอย่างตรงไปตรงมา อย่าให้เธอรอเก้อ

ไม่ใช่ว่าเขาจะยกเลิกงานแต่งงานเหรอ ถ้าเขาไม่ได้รักอันนั่วจริงๆ เขายกเลิกไปก็ดี จะได้ไม่ทำให้ความทุ่มเทของอันนั่วเป็นแค่เรื่องตลก

อันฉีคิดอย่างขุ่นเคืองเล็กน้อย

"ฉันอิจฉาพี่จัง ฉันอิจฉาพี่ที่ได้เจอเขา ถ้าฉันไปกักตัวกับพี่ด้วยก็คงจะดี ฉันก็คงได้เจอเขาเหมือนกัน" อันนั่วพูดอย่างอิจฉา

หัวใจของอันฉีสั่นคลอน เธออยากย้อนกลับไปในวันที่อันนั่วหมั้นหมาย ถ้าเธอรู้ว่าคู่หมั้นของอันนั่วคือเขา เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

เธอรู้ว่าต้นกำเนิดของความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเนี่ยเหยียนเฟิง มันเป็นเพราะเธอ

"อย่าอิจฉาเลย ที่นั่นปิดกั้นโลกภายนอก เธอน่าจะไม่ชินกับมัน"

"งั้นพี่ทนได้ยังไง"

"ฉัน... ฉันก็อ่านหนังสือฆ่าเวลา" อันฉีเม้มริมฝีปากสีแดงนั่น ไม่กล้าสบตาอันนั่ว

"แค่ได้เจอเขา จะน่าเบื่อเพียงใดฉันก็มีความสุขได้ น่าเสียดายที่ฉันไม่รู้ว่าเขาคือคนที่คุ้มกันพี่ ถ้าฉันรู้ เป็นตายยังไงก็จะไปให้ได้" อันนั่วพูดด้วยความเสียดาย

อันฉีแอบถอนหายใจ โชคชะตาระหว่างเธอกับเนี่ยเหยียนเฟิงทำไมถึงเป็นเช่นนี้！

เมื่อมาถึงภัตตาคาร นายท่านอันก็แสดงรอยยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นหลานสาวคนโตของเขากลับมาอย่างปลอดภัย "ในที่สุดฉีฉีก็กลับมา"

"คุณปู่" อันฉีเดินเข้ามาและเรียกเขา

"กลับมาก็ดีแล้ว พวกเราจะได้หมดห่วง"