รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 956

"ทำไมดื่มชาก็ยังสำลัก" เธอบ่น

"แม่ หนูไปห้องน้ำก่อนนะ" หลังจากพูดเสร็จ อันฉีก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

เธอเดินอย่างรวดเร็วและดูเหมือนคนที่กำลังจะหลบหนีออกจากห้องวีไอพี อันฉีไม่ได้คิดที่จะไปห้องน้ำ เธอแค่อยากออกมาสูดอากาศ

เธอถูกดึงดูดด้วยเสียงเปียโนในห้องโถง และเธออดไม่ได้ที่จะเดินจากห้องวีไอพีไปที่ห้องโถง และเห็นการแสดงเปียโนสด เธอยืนอยู่พักหนึ่งและเห็นว่าหญิงสาวบนเวทีดูเหมือนจะไปแล้ว อันฉีคิดว่า ยังไงซะเธอก็ไม่มีอะไรทำ เธอจึงเดินไปถามผู้จัดการ

ผู้จัดการรีบพยักหน้าและยิ้ม "ได้แน่นอน คุณหนูเชิญตามสบาย"

อันฉีเดินไปที่เปียโนและนั่งลง นิ้วเรียวยาวของเธอดูเหมือนจะมีไว้เพื่อเล่นเปียโน เสียงโน้ตที่กระทบจิตวิญญาณดังแว่วในภัตตาคาร ดึงดูดสายตาของแขกจำนวนไม่น้อย เมื่อพวกเขาเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเปียโน พวกเขาถูกดึงดูดอีกครั้งด้วยรูปลักษณ์ของหญิงสาว

เธอสวมสูทสีขาว ผมยาวห้อยลงมา สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือรูปร่างหน้าตาที่งดงาม สดใสและสง่างาม ราวกับแสงอาทิตย์อันอบอุ่นในฤดูหนาวอันหนาวเหน็บนี้

อันฉีลืมตัวเองไปชั่วขณะ เธอหลับตาลงเล็กน้อย แต่นิ้วของเธอราวกับก้อนเมฆและสายน้ำที่พริ้วไหว ถ่ายทอดเสียงเพลงที่ไพเราะที่สุดมาสู่ผู้ฟัง

"ระดับนี้ ใกล้ระดับปรมาจารย์แล้วมั้งเนี่ย！" แขกหญิงวัยกลางคนทึ่งกับสิ่งนี้และอดไม่ได้ที่จะกล่าวชมเชย

"อืม ก็ไม่รู้ว่าเป็นคุณหนูจากตระกูลไหน เธอสวยมาก แถมยังเล่นเปียโนเก่งอีกด้วย"

ที่ทางเข้าห้องโถง ชายคนหนึ่งที่ขาเรียวยาวเดินเข้ามา เขาสวมเสื้อกันลมสีดำและมีออร่าเปล่งประกาย ดูเหมือนว่าเขาจะรีบมาทานอาหารเย็น เขาก้าวขายาวมาก ทว่าในขณะที่เขาเดินเข้ามาในภัตตาคาร เขาถูกดึงดูดด้วยเสียงเปียโนที่ไหลลื่นเหมือนสายน้ำ เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองดู

เมื่อมองไป รูม่านตาที่ดำขำของเขาก็หดลงทันที เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหญิงสาวที่เล่นเปียโนอยู่บนเวทีจะเป็นอันฉี