รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 957

อันฉีตกตะลึงเมื่อได้ยินเสียงนี้ ทันใดนั้นเธอก็หันศีรษะไปมอง และข้างหลังเธอนั้นมีเนี่ยเหยียนเฟิงยืนอยู่

มันเหมือนความฝัน

ที่เขามาปรากฏตัวแบบนี้

"คุณ..." อันฉีรู้สึกคอแหบแห้ง เจ็บปวดทรวงอก และสับสนไปชั่วขณะ

ก่อนที่เธอจะได้สติ ชายคนนั้นก็ยื่นมือมาโอบไหล่ของเธอและพาเธอตรงไปตามทางเดิน ขณะนี้มีแขกในห้องวีไอพีห้องหนึ่งเพิ่งออกไป บริกรก็เข็นรถเสิร์ฟอาหารกำลังจะเข้าไปทำความสะอาด เนี่ยเหยียนเฟิงเรียกเธอ "เดี๋ยวสักพักค่อยเข้าห้องวีไอพีห้องนี้"

พูดจบ เขาก็เปิดประตูและดึงอันฉีเข้ามา บริกรเข้าใจทันที จึงยืนรออยู่ที่หน้าประตู

อันฉีหายใจหอบ "ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่"

"ฉันชวนเพื่อนมาทานอาหารเย็นที่นี่" เนี่ยเหยียนเฟิงตอบเธอด้วยเสียงต่ำ

ดวงตาของอันฉีแดงก่ำเล็กน้อย เขาและสมาชิกในทีมกลับไปแล้วไม่ใช่หรือ ที่แท้เขายังอยู่ในเมืองอันหลาน

ทันใดนั้นเธอก็นึกได้ว่าครอบครัวของเธอยังอยู่ในห้องวีไอพี เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "คุณปู่ คุณอาและอันนั่วกำลังรับประทานอาหารอยู่ที่นี่ คุณอยากจะเข้าไปทักทายไหม"

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ตอบ ได้แต่จ้องไปที่เธอ มองหยาดน้ำที่ค่อยๆ เอ่อล้นในดวงตาของเธอ เขาถอนหายใจเล็กน้อย "ฉันไม่ไปดีกว่า"

อันฉีมองไปทางอื่นด้วยความลำบากใจ แอบใช้มือเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ แล้วถามเขาอีกครั้งว่า "ทำไมคุณไม่ไป"

เนี่ยเหยียนเฟิงเอื้อมมือไปจับคางของเธอ และบังคับให้เธอหันหน้าเข้าหาเขา "ร้องไห้แบบนี้ แสดงว่ายังไม่ลืมผมใช่ไหม"

อันฉีมองไปที่ใบหน้านี้ เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้าอย่างไร เธอปัดมือของเขาที่จับคางของเธอ "อย่าทำแบบนี้"

"ต่อไปถ้ามีคนแปลกหน้าเข้ามาคุยกับคุณ ปฏิเสธพวกเขาไปตรงๆ ป้องกันตัวเองดีๆ" เนี่ยเหยียนเฟิงเตือนเธอ