รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 967

ในเวลานั้น เสียงข้อความจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอตกใจก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาดู เธอมีความรู้สึกว่าจะต้องเป็นเขาแน่

และก็เป็นไปตามที่เธอคิด

“ผมอยู่หน้าประตูบ้านคุณ ออกมาเจอกันหน่อยสิ”

อันฉีใจเต้นโครมคราม เธอลุกออกจากโซฟาและวิ่งไปทางระเบียงทันที เมื่อมองจากทางระเบียงลงไปจะเห็นสวนด้านนอกพอดี เธอจึงเห็นว่าใต้ต้นไม้หน้าประตูบ้านมีรถคันหนึ่งกำลังเปิดสัญญาณไฟฉุกเฉินจอดอยู่

อันฉีหายใจไม่ทั่วท้อง ทำไมเขามาที่นี่ล่ะ

เธอควรจะลงไปหาเขาดีไหม แต่คำถามนี้ยังไม่ทันได้คำตอบ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ครั้งนี้เขาโทรหาเธอ

อันฉีถอนหายใจก่อนจะรับสาย “ฮัลโหล”

“ลงมา” เสียงทุ้มๆ ของชายหนุ่มพูดขึ้น

“ดึกขนาดนี้แล้ว…ฉันก็…”

“งั้นผมขึ้นไป” ชายหนุ่มพูดแทรกเธอ

“ไม่ได้ คุณห้ามขึ้นมานะ” อันฉีตกใจร้องห้ามเขา

“เลือกมา” ชายหนุ่มต้อนเธอ

อันฉีหมดคำจะพูด นี่เธอจะถูกชายหนุ่มฆ่าตายเมื่อไหร่กัน

“คุณกลับไปเถอะ! วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ไม่อยากเจอคุณ” อันฉียังคงรู้สึกละอายใจ อันนั่วเพิ่งจะถอนหมั้น ถ้าเธอออกไปพบเขาก็คงจะดูไม่ดี

“ให้เวลาห้านาที” ชายหนุ่มทิ้งท้ายประโยคไว้แค่นั้นก็ตัดสายไป

ไม่มีเวลาสำหรับการทำข้อตกลงในการเจอกัน

อันฉีมองไปยังรถรถออฟโรดที่เปิดไปฉุกเฉินอยู่ เธอกัดปากด้วยความโมโห ผู้ชายคนนี้มันเผด็จการไม่มีใครเกินจริงๆ

สุดท้ายอันฉีก็ยอมอ่อนข้อให้ เธอไม่อยากให้ชายหนุ่มปีนหน้าต่างเข้าห้องเธออีก มันอันตรายเกินไป

อันฉีเปลี่ยนชุดลำลองเพื่อลงไปเจอเขา แต่ก็ต้องพบกับหลี่เซี่ยนที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องโถงใหญ่ เธอจึงต้องพูดโกหกออกไป “แม่ เพื่อนมารับหนูไปร้านกาแฟ เดี๋ยวหนูมานะ”