รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 989

ใบหน้าของอันฉีเคร่งเครียดขึ้นทันที เมื่อคิดว่าเนี่ยเหยียนเฟิงบอกว่าเขามีเรื่องหนึ่งต้องทำ หรือว่ามันจะเกี่ยวข้องกับพ่อของเขา

เธอไม่ได้ถามอะไร เพียงแต่ฟังฮั่วจยาเล่าต่อไปอย่างเป็นกังวล

“ตอนนี้คนที่ฆ่าพ่อของเขาได้ลักพาตัวนักวิจัยทางวิทยาศาสตร์คนสำคัญของเราไป กับน้าชายฉันพยายามอย่างเต็มที่จะขัดขวางไม่ให้เขาทำภารกิจนี้ แต่เขาก็ยังยืนกรานที่จะไป เราทุกคนรู้ว่าเขาไปเพราะความแค้น มันแตกต่างจากภารกิจปกติอย่างสิ้นเชิง เขาจะขาดสติและเสี่ยงตายเพื่อสังหารคนคนนี้"

เมื่ออันฉีได้ฟัง หัวของเธอก็ว่างเปล่า ความกังวลและความตื่นตระหนกของเธอแผ่ซ่านไปจากหัวใจส่วนลึก ไม่ เธอไม่ต้องการเสียเขาไป ชีวิตนี้เธอไม่อยากสูญเสียเขาไป

“ฉันไม่อยากเสียเขาไปค่ะ” อันฉีอดไม่ได้ที่จะเสียงสะอื้น เธอมองฮั่วจยาอย่างแน่วแน่ “ฉันรักเขา และฉันอยากอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตค่ะ”

ฮั่วจยามองดูเธอซาบซึ้ง เอื้อมมือไปจับมือเธอ จากนั้นฮั่วจยาถอดสร้อยข้อมือหยกสีขาวจากข้อมือแล้ววางในมือของเธอ "ฉันยอมรับเธอเป็นลูกสะใภ้ของฉัน อันฉี อย่างนั้นเธอลองหาวิธีที่จะทำให้เขากลับม เราให้เขามีส่วนร่วมในภารกิจนี้ได้ เพราะเมื่อพลาดโอกาสนี้เขาจะรู้สึกผิดหวังและเสียใจไปตลอดชีวิต แต่เราต้องทำให้เขามีความหวังว่าเขาจะต้องกลับมา ตอนที่เขาสู้สุดชีวิต ยังคงมีสติด้วย"

อันฉีจะไม่เข้าใจความหมายของฮั่วจยาได้อย่างไร เธอเม้มริมฝีปากและพยักหน้าหนักแน่น "คุณป้า ฉันเข้าใจที่คุณหมายถึง ฉันจะทำให้เหยียนเฟิงกลับมา ไม่ต้องห่วงค่ะ!"

ฮั่วจยาถอนหายใจ พยักหน้าตาแดง "ตกลง แต่อันฉี อย่าบอกเหยียนเฟิงว่าเราคุยกันเรื่องนี้ เขาไม่ยอมให้เธอเป็นห่วงเขาแน่นอน"

“ตกลงค่ะ ฉันจะไม่บอกแน่นอนค่ะ” อันฉีเข้าใจ

"ไปกินข้าวกับเขาเถอะ!" ฮั่วจยายังมีอย่างอื่นที่ต้องทำ

“คุณป้า...ฉันรับไว้ไม่ได้ค่ะ” อันฉียืนขึ้นพร้อมกับถือกำไลหยกสีขาว อยากจะคืนมันให้กับเธอ

“สิ่งนี้ตกทอดมาจากรุ่นคุณย่าของฉัน มีไว้สำหรับลูกสะใภ้รุ่นต่อไป ตอนนี้เธอไม่เหมาะจะสวมหยกยู แต่เก็บรักษามันไว้ให้ดี รอให้ลูกของเธอมารับกำไลนี้!”