รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 990

ลำคอของเนี่ยเหยียนเฟิงกระดกเล็กน้อย เขายิ้มบาง “ผมเกรงว่าแม่จะกดดันคุณ”

"เปล่าคะ! คุณป้าใจดีมากและดีกับฉันมาก" อันฉียิ้มและคีบอาหารใส่ชามของเขา "กินซะเถอะค่ะ! กินข้าวเสร็จแล้วไปขับรถเล่นกัน"

เนี่ยเหยียนเฟิงพยักหน้า งานเลี้ยงแบบนี้ค่อนข้างน่าเบื่อ เขาเองก็คิดที่จะพาเธอไปหลังกินอาหารอิ่ม

ครู่หนึ่งฮั่วจยามานั่งที่โต๊ะกับพวกเขา และเนี่ยเหยียนเฟิงก็รู้สึกถึงความรักความห่วงใยที่แม่มีต่อเขา และคืนนี้ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

หลังอาหารเย็น คนอื่นๆ จะต้องเข้าร่วมในการกล่าวสุนทรพจน์ต่อไป เนี่ยเหยียนเฟิงจึงพาอันฉีกลับก่อน

ออกมาที่ลานจอดรถด้านนอก อันฉีถามอย่างคาดหวัง "ไปขับรถเล่นที่ชายหาดกันเถอะ! มันยังเช้าอยู่"

"ก็ได้ คืนนี้คุณตัดสินใจว่าจะไปที่ไหน! ผมจะตามใจทุกอย่าง" เนี่ยเหยียนเฟิงให้เธอจัดเวลาคืนนี้

เนี่ยเหยียนเฟิงขับรถไปบนถนนริมทะเลใกล้ๆ อันฉีนั่งอยู่ข้างๆ ถามด้วยความสงสัยและระมัดระวัง "แม่ของคุณกับอาหนิงมีลูกไหมคะ"

เนี่ยเหยียนเฟิงส่ายหน้า "พวกเขาไม่มีลูก แต่ผมได้ยินมาว่าพวกเขารับเลี้ยงลูกสาวของเพื่อนสนิทเป็นลูกบุญธรรม ทั้งคู่ทำงานต่างประเทศตลอดทั้งปี ตอนที่เธอยังเด็ก แม่เป็นคนเลี้ยงเธอ"

อันฉีเห็นว่าเขาไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับชีวิตแม่ของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะมองเขาด้วยความสงสาร "รอลูกของเราเกิดมา แม่จะต้องชอบมากแน่ๆ"

เนี่ยเหยียนเฟิงเม้มปากยิ้ม “ใช่ แม่ก็คงตั้งตารอหลานเช่นกัน”

“ถ้าอย่างนั้นเราก็แต่งงานกันให้เร็วที่สุด แล้ววางแผนมีลูกเร็วๆ คุณชอบเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงคะ”

"ผมชอบหมด" เนี่ยเหยียนเฟิงตอบโดยไม่ลังเล

อันฉีเม้มริมฝีปากของเธอและพูดอย่างมีความหวังว่า "ฉันคิดว่าถ้าฉันมีลูกสองคนพร้อมกันได้ เด็กผู้ชายหนึ่งคนและผู้หญิงหนึ่งคน นั่นคงจะดีมาก!"

"ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้นะ" รอยยิ้มที่มั่นใจฉายบนใบหน้าหล่อเหลาของเนี่ยเหยียนเฟิง

อันฉีได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเขินอาย "ดูเหมือนคุณจะมั่นใจมาก"

"ผมมั่นใจในตัวเองมาตลอด" บางคนหน้าหนาจริงๆ

อันฉีอดไม่ได้ที่จะยิ้มและมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่รอยยิ้มของเธอค่อยๆ กลายเป็นร่องรอยของความกังวลที่อัดแน่นอยู่ในดวงตาของเธอ แต่เมื่อเธอหันกลับมาอีกครั้ง มุมปากของเธอยังคงยิ้มอยู่