รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 994

“อ้อ! ฉันมีลูกสาวคนนึง ฉันจะให้พวกเธอเจอกันวันหลัง เธอกำลังเรียนปริญญาโทด้านการแปลที่ต่างประเทศ และอีกไม่นานเธอก็จะกลับแล้ว”

“ตกลง! ฉันก็อยากรู้จักเธอเหมือนกัน เธอต้องเก่งมากแน่ๆ”

“พ่อแม่ของเธอและพวกเราเป็นเพื่อนสนิทเก่า เพราะพวกเขาทำงานต่างประเทศตลอดทั้งปี เด็กคนนี้จึงเติบโตมาเคียงข้างเราตั้งแต่เด็ก เหมือนกับเป็นลูกสาวของฉัน”

“อ้อ! ฉันเคยได้ยินเหยียนเฟิงพูด”

“เธอชื่อสวี่เล่อ พวกเราเรียกเธอว่าเล่อเล่อ”

“ฟังดูเป็นผู้หญิงที่น่ารักดีนะ”อันฉียิ้ม

“เด็กกว่าเธอสองปี ช่างเป็นเด็กที่น่ารักและงดงามเสียจริงๆ”ฮั่วจยายิ้ม

หลังดื่มน้ำชายามบ่ายเสร็จฮั่วจยาพาเธอกลับบ้านตอนห้าโมงเย็นและบอกให้เธอคุยกับเธอได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

อันฉีอารมณ์ดีขึ้นมาก เธอคิดว่าเธอไม่สามารถมองโลกในแง่ร้ายได้ เธอต้องมองโลกในแง่ดีและรอให้เนี่ยเหยียนเฟิงกลับมา

ในใจของเธอเขามีอำนาจทุกอย่าง เชื่อว่าไม่มีอะไรมารบกวนเขาได้

ขณะนี้ในหุบเขาห่างไกลห่างไกลจากใจกลางเมืองในประเทศเลกซัส ท่ามกลางความมืดมิดมีรถออฟโรดสีดำหลายคันกำลังขับแบบสบายๆ อยู่ในป่าและขบวนรถที่คลุมด้วยผ้าสีเขียวก็ดูราวกับผี

“ส่งกองหน้าออกไปสำรวจทาง”คำสั่งของหัวหน้าทีมดังออกมาจากหูฟัง

ทันใดนั้นรถก็หยุด และชายหนุ่มที่นั่งถัดจากหัวหน้าทีมผลักประตูและลงจากรถหัวหน้าทีมหลี่คว้าข้อมือของเขาไว้ “เหยียนเฟิง คุณลงจากรถทำไม”

“กัปตันหลิว ผมจะไปกองหน้า”

“กลับมา”กัปตันหลิวสั่งอย่างเข้มขรึม “คุณไม่ไม่รับอนุญาตให้ไป”

“ผมรู้ว่าคุณได้รับคำสั่งจากอาของผมให้ปกป้องผม ผมมาที่นี่เพื่อเป็นทหาร ไม่ใช่ผู้พิทักษ์” หลังจากที่เนี่ยเหยียนเฟิงพูดจบ เขาก็ผละออกจากคนของกัปตันหลิวแล้วลงจากรถ

กัปตันหลิวทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างหมดหนทางเมื่อทีมกองหน้ากลุ่มหนึ่งหายตัวไปในตอนกลางคืน

“ผู้กองหลิวภารกิจนี้ยากกว่าเดิม ผมได้ยินมาว่าพวกเขามีคนหลายร้อยคนคอยคุ้มกัน โอกาสที่จะช่วยดร. เฉินได้สำเร็จนั้นน้อยมาก”