ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1002

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น

ทุกคนต่างตกตะลึงอย่างมาก

ลั่วชิงยวนก็ตกใจเช่นกัน นกอินทรีจิกหล่างชิ่น นางยกมือขึ้นกุมใบหน้า เลือดไหลออกมามิหยุด

นกอินทรีตัวนั้นบินกลับมาอีกครั้ง และร่อนลงบนแขนของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนหันหน้าไปมองด้วยความตกใจ ดวงตาของนกเหยี่ยวคู่นั้นแหลมคม เต็มไปด้วยความฉลาด

สายตาของนกเหยี่ยวนั้น ในบางส่วนช่างคล้ายคลึงกับมนุษย์

“เจ้าเฉลียวฉลาดเพียงนี้เชียวหรือ?”

เดิมทีนางคิดว่า นี่เป็นแผนการของราชาเผ่านอกด่านที่ทำให้นกอินทรีร่อนลงมาเกาะนาง

แต่มิคาดคิดว่านกอินทรีจะปกป้องนางและเข้าโจมตีหล่างชิ่นเช่นนี้

นกอินทรีเอียงศีรษะ แล้วมองนาง

ลั่วชิงยวนอดมิได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบหัวของมัน

มันกะพริบตาโดยไม่มีท่าทีขัดขืนและโกรธเคือง

ทุกคนรอบข้างยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก

หล่างชิ่นมองดูฉากนี้ด้วยความมิเชื่อ "เป็นแบบนี้ได้อย่างไร…?"

ไม่มีใครสามารถสัมผัสเทพปีกอินทรีได้

“สวรรค์ ลั่วชิงยวนเป็นใครกันแน่ เทพปีกอินทรีมิจิกนางแม้แต่น้อย”

“แถมยังดูเชื่องอีกด้วย!”

ทุกคนต่างตกตะลึงกันหมด

ส่วนราชาเผ่านอกด่านนั้นกลับไพล่มือไว้ด้านหลัง แสดงรอยยิ้มพอใจ

“ข้ามิได้ดูผิดไปแน่ เจ้าคือลูกสาวของข้า หยวนหนิง”

ทันทีที่ราชาเผ่านอกด่านพูดคำเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง

ว่ากระไรนะ?

ลั่วชิงยวนก็ตกใจเช่นกัน

เมื่อมองดูรอยยิ้มของราชาเผ่านอกด่าน นางก็รู้สึกเย็บวาบไปด้วยสันหลัง

ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของทุกคน

ราชาเผ่านอกด่านพูดขึ้นอย่างช้า ๆ "ทายาทคนแรกของเผ่าปีกอินทรีและเผ่างูทะยาน เป็นบุตรที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ที่สุด"

“วันนี้ ได้กลับชาติมาเกิดใหม่อีกครั้ง ภายใต้การคุ้มครองของเทพปีกอินทรี และกลับมาอยู่เคียงข้างข้าแล้ว”

“จากนี้ไป ลั่วชิงยวนจะทำหน้าที่เป็นแม่ทัพของเผ่าข้า ทุกเผ่าจะต้องจงรักภักดีและช่วยเหลือลั่วชิงยวนอย่างสุดความสามารถ!”