ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1004

ลั่วชิงยวนนำชนเผ่าทั้งสองเข้าโจมตีเมืองผิงหนิง

นางได้เขียนแผนบนแผนที่การป้องกัน และคิดว่าฟู่เฉินหวนจะเข้าใจความตั้งใจของนาง

ด้านหน้าว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดอยู่เลย

เสียงกีบม้าดังกึกก้อง พวกเขาเร่งรีบมาจนถึงนอกเมืองผิงหนิง

แต่ทว่าบนหอประตูเมืองมีเพียงมิกี่คน เมื่อพวกเขาเห็นพวกนอกด่านมา พวกเขาก็ลั่นกลองเพื่อเตือนทันที และเริ่มจุดคบเพลิงเพื่อส่องสว่างพื้นที่โดยรอบ

"ตามคาด ขณะนี้การป้องกันเมืองผิงหนิงอ่อนแอ เราควรฉวยโอกาสนี้ยึดเมืองผิงหนิง"

แต่ลั่วชิงยวนปราม "ช้าก่อน! ระวังจะเป็นกับดัก!"

หล่างชิ่นเยาะเย้ยจากด้านข้าง "เจ้าบอกเองมิใช่หรือว่า พวกนั้นแอบโจมตีเผ่าของเรา เราจึงมีโอกาสโจมตีเมืองผิงหนิง?

ลั่วชิงยวนเหลือบมองนางอย่างเย็นชา "ข้าบอกว่าการป้องกันในเมืองลดลงครึ่งหนึ่ง มิใช่ปราศจากการป้องกัน"

“ดูเหมือนเจ้าจะเคยตกหลุมพรางครั้งหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังมิรู้จักจำเสียที”

หล่างชิ่นโกรธเล็กน้อย "เจ้า!"

ลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้นมองหอประตูเมืองแล้วตะโกนว่า "ผู้รักษาประตูเมืองอยู่ที่ใด?"

ในมิช้า ร่างอันสง่างามก็ปรากฏขึ้นที่หอประตูเมือง

ลั่วชิงยวนตกใจมากเมื่อเห็นเขา

‘ฟู่เฉินหวน!’

‘เหตุใดเป็นเขา!’

‘เขาควรทิ้งซือซิงไว้ที่นี่มิใช่หรือ?’

‘เหตุใดเป็นเขาที่คอยป้องกันเมือง?’

นางมิอยากต่อสู้กับฟู่เฉินหวน

เสียงเย็นชาดังมากับสายลมยามค่ำคืน เย็นยะเยือกจนกระดูก

“ข้าเคยคิดจะส่งคนไปช่วยเจ้า แต่มิคิดเลยว่าเจ้าจะยอมจำนนต่อศัตรูเช่นนี้ ใครก็ตามที่ทรยศข้า สมควรตาย!”

“เจ้าพร้อมที่จะตายแล้วหรือยัง?”

ลั่วชิงยวนใจสั่นสะท้าน

นางกำลังจะเอ่ยปากพูด

หล่างชิ่นหัวเราะเบา ๆ และเอ่ยขึ้นว่า "อ๋องผู้สำเร็จราชการ มิได้พบกันนานเลย"

“เจ้าคงมิคิดว่า ชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการจะเข้าร่วมกับชาวนอกด่านใช่หรือไม่? ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็คงจินตนาการมิออกว่าพระชายาทำอะไรเพื่อพวกเราบ้าง”

หล่างชิ่นปรบมือขณะที่เขาพูด

จู่ ๆ ลั่วชิงยวนก็มีความรู้สึกมิดี