ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1005

"อย่างไร?"

ฟู่เฉินหวนมิได้พูด และลั่วชิงยวนกล่าวต่อ "ข้ารู้สถานการณ์ในเมืองผิงหนิงเป็นอย่างดี เรามิควรเสียสละโดยมิจำเป็นด้วยกันทั้งคู่อีกเลย"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฟู่เฉินหวนก็กระโดดขึ้นทันที

ใช้วิชาตัวเบาบินลงมาจากหอประตูเมืองโดยตรง

“ได้ ข้าจะให้การต่อสู้ที่ยุติธรรมแก่เจ้า!”

ลั่วชิงยวนยกมุมริมฝีปากขึ้น

แต่หล่างชิ่นกลับโกรธมาก "ลั่วชิงยวน เจ้าเคยรับปากนี่ว่าจะใช้โอกาสนี้ยึดเมืองผิงหนิงให้ได้!"

"นี่เจ้ากำลังทำอะไร!"

ในเวลานี้ ชิงหวยที่อยู่ข้าง ๆ นาง มองนางด้วยความเกลียดชัง

"เป้าหมายสูงสุดของเราคือการเจรจาสงบศึกเพื่อลดความสูญเสีย! ยามนี้เราลดการบาดเจ็บล้มตายได้ แต่เจ้ากลับยุยงให้เกิดสงคราม มีเจตนาอะไรกันแน่!"

“เจ้าคิดจะฆ่ายอดฝีมือในเผ่าของเราทั้งหมด เพื่อที่เจ้าจะได้บรรลุความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งของตัวเองอย่างนั้นรึ?”

แน่นอนว่าชิงหวยย่อมมิต้องการให้ญาติและสหายของนางต้องตายในสนามรบอีก

ลั่วชิงยวนสามารถทำให้อ๋องผู้สำเร็จราชการรับปากสู้กันตัวต่อตัวได้ นับซึ่งเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอยู่แล้ว

หล่างชิ่นโกรธ จิตใจอัดอั้นอย่างหนัก แต่ก็ไม่มีคำใดจะโต้แย้ง

ลั่วชิงยวนควบม้าให้เดินออกไปอย่างช้า ๆ มองไปที่ร่างที่อยู่หน้าหอประตูเมืองด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

ฟู่เฉินหวนต้องพ่ายแพ้ในการต่อสู้ครั้งนี้

เหตุใดเขาจึงเลือกป้องกันเมืองด้วยตัวเอง ในเมื่อเขาสามารถขอให้ซือซิงป้องกันเมืองแทนได้

หากเป็นเช่นนั้น ลั่วชิงยวนคงทำร้ายซือซิงได้อย่างมิรู้สึกผิด

ทั้งสองมองหน้ากัน แววอาฆาตมาคุขึ้นทันที

ลั่วชิงยวนกระโดดขึ้น ชักกระบี่ออกมา แล้วแทงฟู่เฉินหวนอย่างดุเดือด

การต่อสู้เริ่มขึ้นในทันที

ทหารในสนามรบทั้งหมดและหอประตูเมืองต่างเฝ้าดูด้วยความตึงเครียด

หน้ากองทัพทั้งสอง ไม่มีที่เว้นที่ว่างให้กันและกันแม้แต่น้อย

ในช่วงเวลาของการต่อสู้เริ่มขึ้น กลิ่นอายสังหารก็ลอยคลุ้งไปทั่ว

ทุกกระบวนท่าต่างมุ่งเป้าไปยังจุดอันตรายของคู่ต่อสู้โดยมิลังเล

แต่ทั้งคู่กลับประสานจังหวะกันได้ดี การต่อสู้ดุเดือดและอันตรายอย่างยิ่ง แต่กลับไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

ลั่วชิงยวนอดมิได้ที่จะถามด้วยเสียงกระซิบ "เหตุใดมิใช่ซือซิงเล่า?"