ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1006

ฟู่เฉินหวนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ร่างที่มิอาจยืนได้มั่นคงคุกเข่าลงกับพื้น

ลั่วชิงยวนรีบวิ่งเข้าไปประคองเขาด้วยความตกใจ

แต่นัยน์ตาสีแดงก่ำของฟู่เฉินหวนกลับมองนางอย่างเย็นชา ห้ามมิให้นางเข้ามาใกล้

“ข้าแพ้แล้ว ยอมจำนน”

ลั่วชิงยวนกำดาบแน่นขณะพยายามกลั้นใจเอาไว้

“เช่นนั้นตอนนี้เราสามารถเจรจากันได้หรือยัง?” ลั่วชิงยวนส่งสายตาเป็นนัย

นางต้องการอาศัยโอกาสในการเจรจาเพื่อเข้าเมืองไปรักษาบาดแผลให้เขา

แต่ฟู่เฉินหวนกลับมีน้ำเสียงเย็นชา “ข้ากำลังบาดเจ็บสาหัส เจ้าจะมาเจรจาในยามนี้ก็ดูจะเป็นการรังแกคนเจ็บมากเกินไป”

“อีกทั้งยังจะทำให้คนสงสัยว่าเจ้าต้องการฉวยโอกาสนี้ปลิดชีวิตข้าด้วยหรือไม่”

“สามวันให้หลังเถิด”

ฟู่เฉินหวนพยายามกลั้นเลือดที่พร้อมพุ่งออกมาจากลำคอ

ยามนี้ใบหน้าของฟู่เฉินหวนซีดเผือด ทำให้ลั่วชิงยวนเป็นห่วงยิ่งนัก

เหตุใดเขาจึงปฏิเสธ!

ลั่วชิงยวนจึงกล่าวขึ้น “ย่อมได้ เจรจากันสามวันหลังจากนี้ ถอยทัพ!”

การเข้าเมืองไปเจรจาในยามนี้มิเหมาะสมอย่างยิ่ง

เพราะอาจทำให้คนเข้าใจผิดว่าพวกเผ่านอกด่านจะฉวยโอกาสเข้ายึดเมือง

ลั่วชิงยวนทำให้ฟู่เฉินหวนบาดเจ็บสาหัส นี่เป็นการสร้างโอกาสที่ดีให้พวกเขาในการเจรจา

กองทัพเผ่านอกด่านถอยทัพไปแล้ว

ลั่วชิงยวนก็ทำได้เพียงต้องออกไปจากที่นี่ นางหันกลับไปมองฟู่เฉินหวนด้วยความกังวล

เมื่อประตูเมืองเปิดออก เหล่าผู้คนในเมืองก็รีบมาพาตัวฟู่เฉินหวนเข้าไปในทันที

เมื่อนางหันกลับมาจึงพบว่าหล่างชิ่นกำลังจ้องมองนางอยู่

สายตาเต็มไปด้วยความเป็นปรปักษ์และคลางแคลงใจ

“ยังตัดใจมิได้หรือ? พวกเจ้ากำลังแสดงละครกันอยู่ใช่หรือไม่?”

สายตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา “มิว่าจะแสดงละครหรือไม่ วันชื่นคืนสุขของเจ้าก็ใกล้จะจบลงแล้ว!”

“จะคิดบัญชีความแค้นเก่าและความแค้นใหม่ของเราพร้อมกันไปเลย!”

เมื่อพูดจบ ลั่วชิงยวนก็พลิกตัวขึ้นขี่ม้าแล้วควบม้าออกไป