ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1008

“ม้าหนึ่งหมื่นตัว วัวกับแกะอีกหกพันตัว และให้เมืองผิงหนิงเปิดประตูเมืองให้เรา เพื่อให้เราสามารถเข้าเมืองไปซื้อยาและอาหารได้ทุกเมื่อ”

“นี่คือสิ่งที่พวกเราต้องการจากการเจรจา”

เมื่อได้ฟังดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกใจ

หล่างชิ่นผู้นี้ช่างไร้ยางอายเสียจริง

ทั้งที่พวกเขาเป็นฝ่ายเริ่มสงครามก่อน หลังจากที่จับตัวฉินเชียนหลี่ไปแล้ว เบี้ยหวัดทหาร อาวุธและแม้แต่เสบียงในเมืองก็ถูกพวกเขาขโมยไป

ตอนนี้กลับต้องการเสบียงมากมายถึงเพียงนี้ แล้วยังจะให้เมืองผิงหนิงเปิดประตูเมืองให้พวกเขาอีก

เช่นนั้นผู้คนในเมืองผิงหนิงก็จะมิกล้าอาศัยอยู่ที่นั่นอีกต่อไป เพราะอีกมินานก็จะกลายเป็นดินแดนของเผ่านอกด่าน

หากดินแดนของทั้งสองเขตมิชัดเจนก็จะเกิดเรื่องมิดีขึ้นในมิช้า

แต่หัวหน้าเผ่าอื่น ๆ ต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย

“เงื่อนไขนี้ยากก็จริง แต่มิใช่ว่านี่คือจุดประสงค์ในการเจรจาของเราหรือ!”

“เรามิสามารถกลับไปมือเปล่าอย่างน่าอับอายได้”

ราชาเผ่านอกด่านตบไหล่ลั่วชิงยวน “เช่นนั้นเจ้าก็ลองดูเถิดว่าจะต่อรองอะไรได้บ้าง”

ทุกคนคิดว่าตอนนี้ฝ่ายตนได้เปรียบจึงสามารถต่อรองสิ่งเหล่านี้ได้

หล่างชิ่นมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาเย้ยหยัน

“เรื่องนี้มิน่าจะยากสำหรับเจ้า”

“ใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว มิได้เอ่ยคำใด

แต่หล่างชิ่นกลับหัวเราะเสียงเย็น “หากเจ้าทำมิได้ นั่นก็หมายความว่าใจของเจ้ายังอยู่ที่แคว้นเทียนเชวีย”

“วันนี้เจ้าบอกว่า มิเสียทหารสักคนเดียว แต่ในความเป็นจริง เจ้าอาจจะแสดงละครตบตาร่วมกับฟู่เฉินหวนอยู่ก็ได้”

“และเจ้ามิกล้าให้แคว้นเทียนเชวียสูญเสีย”

หล่างชิ่นเดาได้ทุกอย่าง

นางเองก็รู้ดีว่าเงื่อนไขการเปิดประตูเมืองนั้นย่อมเป็นไปมิได้

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจเล็กน้อย

ลั่วชิงยวนกล่าวเสียงเย็น “ฟู่เฉินหวนถูกข้าทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส ทุกคนต่างเห็นกันหมดแล้ว”

“หากจะบอกว่าข้าแสดงละครตบตาร่วมกับเขา เขาจะยินดีเอาชีวิตมาเสี่ยงเพื่อช่วยข้าแสดงละครเลยหรือ?”