ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 101

หลังอาหารเที่ยง ลั่วชิงยวนก็พาแม่นมเติ้งออกจากตำหนักอ๋อง ทิ้งให้จือเฉาคอยอยู่เฝ้าเรือน

“พระชายา หากว่าท่านต้องการหาของกำนัลวันเกิดให้กับท่านมหาราชครูลั่ว ของนั้นต้องพิถีพิถันหน่อยเจ้าค่ะ ไยเราถึงไม่ไปลองดูของล้ำค่าที่ศาลาทรัพย์สุขาวดีล่ะเจ้าคะ? เพราะอย่างไรก็ลงบัญชีของตำหนักอ๋องไว้”

“มิต้องหรอก ของกำนัลที่ข้าจะให้ต้องไม่ใช้เงินของฟู่เฉินหวน”

นางไม่อยากให้มีคนมาตำหนิเอาได้ในอนาคต

“เราไปที่จวนมหาราชครูดูก่อนดีกว่า”

หากว่ามีสิ่งที่เป็นปัญหาที่จวนมหาราชครู การช่วยกำจัดภัยนั้นก็ต้องมีค่ามากกว่าของล้ำค่าจากศาลาทรัพย์สุขาวดีแน่

หลังจากที่ต้องผ่านตลาดอันแสนจอแจมา พวกนางก็มาถึงถนนสวีสี่ที่เงียบสงบ นางก็มองเห็นจวนมหาราชครูที่ใหญ่โต

ตอนนั้นบิดาของนางท่านอัครเสนาบดีก็ยืนอยู่ที่หน้าจวนมหาราชครู

ด้านหลังของเขาก็มีนักพรตเต๋าที่สวนชุดคลุมแบบนักบวชลัทธิเต๋าอยู่

“น้องหญิงหรง เจ้าลองดูก่อน นี่มิใช่เรื่องหลอกลวงต้มตุ๋นแน่ ช่วงนี้ในจวนมีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นมากมาย ต้องมีสิ่งใดที่ไม่ดีอยู่เป็นแน่” ลั่วไห่ผิงแนะนำอย่างจริงใจ

สตรีที่ดูมีสง่าราศีตรงหน้าประตูนั้นมีท่าทางดุร้ายและไม่อาจรับมือได้โดยง่าย น้ำเสียงของนางเย็นชา

“ท่านอัครเสนาบดี ได้โปรดกลับไปเถอะ นี่เป็นเรื่องของข้ามิได้มีอันใดเกี่ยวข้องกับท่าน บิดาของข้าก็ไม่ชอบให้ท่านมาอยู่ที่หน้าประตูเรือนเช่นกัน ข้าไม่ต้องการจะยุ่งกับท่าน เมื่อท่านแยกเรือนออกไปแล้วยังมาก่อเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ไม่ควรนัก”

สตรีผู้นี้ก็คือมารดาของลั่วอวิ๋นซี บุตรสาวคนเดียวของมหาราชครูลั่ว…

ลั่วหรง

“น้องหญิงหรง ข้าไม่ได้มีเจตนาอื่นจริง ๆ ข้าเพียงต้องการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นในจวนเพียงเท่านั้น ข้ามีประสบการณ์เรื่องเหล่านี้ ได้โปรดเชื่อข้าสักครั้งเถอะ”

ลั่วไห่ผิงนั้นร้อนใจจนเอามือยกยันประตูเอาไว้ เพราะกลัวว่าลั่วหรงจะปิดประตูใส่เขา

นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วชิงยวนเห็นท่านอัครเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งเป็นบิดาของตนยอมก้มหัวขอร้องคนอื่นเช่นนี้ เขาทั้งใช้น้ำเสียงวิงวอน และมีท่าทีประนีประนอมมาก

เห็นได้ชัดว่า ลั่วหรงนั้นเริ่มที่จะหมดความอดทน “ท่านอัครเสนาบดี ได้โปรดใส่ใจแต่เรื่องของท่านเองเถิด ท่านมิจำเป็นต้องมาเป็นห่วงกังวลเกี่ยวกับเรื่องภายในของจวนมหาราชครู” หลังจากพูดจบนางก็สั่งอย่างมีโทสะว่า “เร็ว มาส่งแขก”

นี่เรียกว่าการส่งแขกที่ไหนกันเล่า? เห็นได้ชัดว่า เรียกคนสองสามคนมาไล่ให้ลั่วไห่ผิงกลับ

อย่างไรเสียเขาก็เป็นถึงอัครเสนาบดี เมื่อเขาโดนผลัก เขาก็ต้องยอมถอยหลังมาหลายก้าวอย่างอับอาย